• «Δεν μπορούσα να κάνω μεταγραφή στο ελληνικό πανεπιστήμιο»

Στις κινηματογραφικές ταινίες, ο ήχος χάνεται. Και ας είναι το γήπεδο γεμάτο. Και η φασαρία εκκωφαντική. Ο Τόλης Ρούμογλου είναι στη μέση του παρκέ. Λίγο σαστισμένος. Αρκετά συγκεντρωμένος. Έτσι και αλλιώς, η στιγμή που τα... χάνεις, πρέπει να είναι μία.

Ο ήχος επανέρχεται, σταδιακά. Και το πρώτο πράγμα που ακούγεται είναι η μπάλα που σκάει στην ξύλινη επιφάνεια. Ο ήχος επιστρέφει εντελώς και η φασαρία είναι αφόρητη. Τον Ρούμογλου δεν τον μέλλει. Ο θόρυβος είναι για τον ίδιο και την ομάδα του, το πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ.

Ο Ρούμογλου έγινε ο πρώτος Έλληνας που κατακτά τον τίτλο του NCAA. Μία εξαιρετική τιμή, ένα εντυπωσιακό, όσο και μοναδικό κατόρθωμα. Όχι και άσχημα, για ένα 20χρονο που πήρε την αναγκαστική απόφαση να αφήσει το επαγγελματικό συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ, για να αναζητήσει ένα καλύτερο αύριο.

Όχι μόνο στον κόσμο του μπάσκετ, αλλά και στον πραγματικό κόσμο.Και ουχί επειδή το ήθελε. Αιτία ήταν οι σπουδές του και η μεταγραφή που δεν μπορούσε να κάνει από το πανεπιστήμιο της Ξάνθης, σε αυτό της Θεσσαλονίκης. Η αλήθεια είναι πως η απόσταση ανάμεσα στην Ξάνθη, τη Θεσσαλονίκη και το Κονέκτινατ είναι τεράστια. Αλλά άξιζε τον κόπο.

Το Gazzetta επικοινώνησε μαζί του και εκείνος εξήγησε γιατί αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρο του NCAA, αναφέρθηκε στη στήριξη της οικογένειάς του, ενώ μίλησε και για το παιδικό του όνειρο: Να παίξει στο ΝΒΑ! Μόνο που στα χρόνια της αθωότητας του... 2Κ το όνειρο έμοιαζε αληθινό. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός, αυτό... ξέφτιζε. Μέχρι που οι σπουδές στις ΗΠΑ του έδωσαν ξανά σάρκα και οστά.

-Πώς είναι το συναίσθημα να κατακτάς το NCAA; Πέρα από τη χαρά, φυσικά.

«Δεν είχα γνώσεις από το πρωτάθλημα, από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ, ξεκίνησα να παρακολουθώ το κολεγιακό. Τότε κατάλαβα πόσο φανατισμένοι είναι με το μπάσκετ. Και μόνο που πήγαμε στο Final 4 ήταν ένα τρελό επίτευγμα, Πόσο μάλιστα που κατακτήσαμε τον τίτλο. Είμαστε χαρούμενοι, γιατί όλος ο κόπος μας ανταμείφθηκε και όλη η δουλειά που κάναμε άξιζε».

«Στο κολέγιο σε ελέγχουν συνεχώς...»

-Πόσο εύκολο είναι για έναν μη Αμερικανό να ακολουθήσει την κουλτούρα του κολεγίου και να παίξει μπάσκετ;

«Το να μην είσαι Αμερικανός δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να ακολουθήσεις. Το μπάσκετ δεν διαφέρει τόσο. Η πιο σημαντική διαφορά είναι ότι στην Ελλάδα το μπάσκετ είναι πιο εγκεφαλικό. Οπότε αν έχεις κάποιες εμπειρίες από το ελληνικό πρωτάθλημα και τις συνδυάσεις, θα είναι πιο εύκολο να κάνεις κάποια πράγματα. Ίσως το θέμα της δύναμης να είναι το πιο σημαντικό, αλλά και αυτό της πνευματικής αντοχής».

-Σε κάποια κολέγια ακολουθούν σχεδόν στρατιωτική ρουτίνα, υπάρχει κάτι τέτοιο σε εσάς;

«Καθημερινά παλεύεις για τη θέση σου, ειδικά εγώ που είμαι freshman έδινα μάχες όλη τη χρονιά για να μπορώ να παίξω. Ο προπονητής δεν κάνει πάντα τις αλλαγές. «Μαλώνεις» εσύ με τους άλλους παίκτες, πολλές φορές ζητάς για να μπεις. Τις περισσότερες φορές επειδή είμαι... πρωτάρης θα μου πουν "όχι". Αλλά πρέπει να πατήσεις... πόδι, να μπεις μέσα και να δείξεις ότι αξίζεις να είσαι εκεί. Να παίξεις μία καλή άμυνα, να κάνεις μία τάπα, να βάλεις ένα καλάθι και τότε δεν μπορεί να σε βγάλει κανείς. Γι' αυτό πρέπει να έχεις πνευματική αντοχή και υπομονή. Γενικά δεν έχουμε στρατιωτική ρουτίνα, αλλά τα πράγματα είναι ιδιαίτερα αυστηρά. Για παράδειγμα, στη σχολή σου πρέπει να είσαι στην ώρα σου, αν αργήσεις 5-10 λεπτά σε βάζουν να ανέβεις σκαλιά.

Στην προπόνηση είναι και εκεί αυστηροί. Οφείλεις να είσαι στην ώρα σου, πρέπει να κάνεις τις θεραπείες σου, βάρη, αλλά η προπόνηση είναι μία διαδικασία πολύωρη, ειδικά το καλοκαίρι. Και κουραστική, χωρίς διαλείμματα. Μετά έχεις και το διάβασμα. Παράλληλα, το πανεπιστήμιο έχει και άτομα που σε ελέγχουν σε όλα. Αν μία φορά δεν πας στην τάξη, υπάρχει κάποιος που θα σε πάρει τηλέφωνο μέσω facetime για να δει που είσαι. Και αν διαπιστώσει ότι είσαι στο κρεβάτι, αμέσως θα σε... καρφώσει και θα σε καταστρέψουν».

-Μεγάλωσες στην Ελλάδα, φανταζόσουν ότι θα ζήσεις κάτι τέτοιο σε μία άλλη χώρα;

«Για να πω την αλήθεια, πάντα έλεγα ότι θα πάω να παίξω στο ΝΒΑ. Θυμάμαι παίζαμε με τους φίλους μου στο 2Κ και εγώ σκεφτόμουν να αγωνιστώ εκεί. Όσο μεγάλωνα αυτό το συναίσθημα έφευγε από το μυαλό μου. Επικέντρωνα τον στόχο να αγωνιστώ στη EuroLeague και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το δεύτερο το κατάφερα, έπαιξα στον ΠΑΟΚ, όχι με μεγάλο χρόνο συμμετοχής, αλλά ήμουν στην ομάδα. Και νομίζω ότι πριν από δύο χρόνια δεν μου είχε περάσει καν ότι θα μπορούσα να αγωνιστώ σε ένα κολέγιο. Το σκεφτόμουν σαν μία μακρινή ιδέα. Είναι κάτι που έκανα και είμαι πολύ χαρούμενος για την απόφασή μου».

«Δεν μπορούσα να κάνω μεταγραφή στο ελληνικό πανεπιστήμιο»

-Πώς ήρθε η απόφαση να πας στις ΗΠΑ; Θα την άλλαζες τώρα, να μείνεις εδώ για να παίξεις ξανά επαγγελματικά ή είναι πλέον ΗΠΑ...δαγκωτό;

«Η απόφαση ήρθε για πολλούς λόγους. Ένας απ' αυτούς και ο κύριος ήταν η σχολή μου. Ήθελα να έχω τη σχολή, γιατί δεν ξέρεις τι κρύβει το μέλλον. Ήθελα να έχω κάτι ακόμα στα χέρια μου, για να μπορώ να δουλέψω μετά τα 30 μου, αν χρειαστεί, προκειμένου να βγάλω λεφτά. Οι γονείς μου με βοήθησαν πολύ σε αυτή την επιλογή, ήθελαν και εκείνοι να σπουδάσω. Παρά το γεγονός ότι κάναμε τα πάντα για να μεταφέρω τη σχολή μου στη Θεσσαλονίκη (από την Ξάνθη), αυτό δεν έγινε. Δεν υπάρχει καλή συνεννόηση μεταξύ του αθλητισμού και των σπουδών και αυτό με εκνευρίζει. Πολλά παιδιά μπορούν να απολέσουν τις επιλογές στο μπάσκετ, επειδή δε βγαίνει μία μεταγραφή.

Δεν θα άλλαζα την απόφασή μου, δεν μετανιώνω καθόλου γι' αυτό. Αντιθέτως ενθαρρύνω και άλλους να την πάρουν. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά είναι για το καλό τους. Υπάρχουν δυσκολίες, όπως η απόσταση από την οικογένεια, υπάρχει μοναξιά μερικές φορές, ειδικά τους πρώτους μήνες, αλλά τα βάζεις όλα στο πλάι και ασχολείσαι με το μπάσκετ. Αυτό έκανα και είμαι καλύτερα απ' ότι το πρώτο διάστημα στις ΗΠΑ. Επιλέγω το κολεγιακό, γιατί εδώ οι εγκαταστάσεις είναι απίστευτες. Είναι όπως των ομάδων του ΝΒΑ. Από τη στιγμή που ήρθα μου ανοίγουν πόρτες. Με το που ήρθα ήμουν στην ομάδα που πήρε το NCAA, αυτό σημαίνει ότι θα παρουσιαστούν ακόμα περισσότερες ευκαιρίες, απ' το να έμενα στον ΠΑΟΚ».

-Πώς αισθάνθηκες όταν πάτησες παρκέ στον τελικό του NCAA? Σκέφτηκες κάτι ή δεν υπήρχε χρόνος?

«Με το που είπε ο προπονητής το όνομά του, χάρηκα τόσο πολύ. Έστω και αυτός ο χρόνος είναι σημαντικός στο κολέγιο που βρίσκομαι, επομένως ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος.

Κοίταξα γύρω μου και είδα ένα γεμάτο γήπεδο με 72.000 θεατές, αλλά ένιωθα σαν να παίζω σε ένα απλό γήπεδο. Δεν υπήρχε άγχος. Ήταν σαγηνευτική, όλη αυτή η εικόνα».