Η κόκκινη Γη της Επαγγελίας

Συνέχεια εκ του προηγουμένου, για για να μείνω κιόλας στην πυγμαχική ατμόσφαιρα: εντέλει, ο Ολυμπιακός κατάφερε να γίνει αυτό που ονειρευόταν εδώ και 15 χρόνια, όσοι ακριβώς δηλαδή ήταν οι γύροι, που πυγμαχούσαν στις 8 Μαρτίου του 1971 στο Μadison Square Garden ο Μοχάμεντ Αλο και ο Τζο Φρέιζερ. Κι όπως τότε, στην περιβόητη "fight of the century", ο Φρέιζερ κατάφερε να νικήσει τον αήττητο Αλι, ομοίως και ο Ολυμπιακός απόψε πήρε το στέμμα που λαχτάραγε από το 1997...

Θα ξαναβρεθούν αντιμέτωποι οι δυο τους, ο Παναθηναϊκός θα έχει την ευκαιρία να επιδιώξει τη ρεβάνς και ο Ολυμπιακός όντας πλέον ο κυρίαρχος του (ελληνικού και του ευρωπαϊκού) παιχνιδιού θα περιφέρεται από ρινγκ σε ρινγκ για να υπερασπίζεται το στέμμα του. Τώρα είναι η σειρά του να ονειρεύεται και να βάζει τα κομμάτια του παζλ για να οικοδομήσει μια καινούργια δυναστεία και μάλιστα (στο πλαίσιο επιλογής και προαγωγής ενός φτηνότερου, πλην εξόχως αποτελεσματικού μοντέλου ανάπτυξης) με υλικά που δεν προέρχονται σώνει και καλά από το πάνω ράφι...

Το είχε πει αυτό, το βράδυ της 13ης Μαΐου στο "Σινάν Ερντέμ" της Πόλης ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος κι απόψε το συνειδητοποίησε για δεύτερη φορά, εκπληρώνοντας τα απωθημένα τα οποία κουβάλαγε ο Ολυμπιακός από τότε που ο ίδιος ήταν φοιτητής στη Βοστώνη!

Παρεμπιπτόντως σε εμένα προσωπικά δεν προκαλεί καμιά (και δη αλγεινή) εντύπωση ότι παλιά οι Γιαννακοπουλαίοι και απόψε οι Αγγελοπουλαίοι σήκωσαν το τρόπαιο μετά τον αρχηγό τους. Το ίδιο συμβαίνει και στο ΝΒΑ, όπου ο (κάθε) Στερν προσκαλεί στη σκηνή τον ιδιοκτήτη της εκάστοτε πρωταθλήτριας για να του απονείμει το τρόπαιο και στο κάτω κάτω, όπως λέει και μια αγοραία παροιμία, με τον παρά μου, γαμώ και την κυρά μου!

Συν τοις άλλοις, στον αποψινό θριαμβευτικό επίλογο του Ολυμπιακού αποδείχθηκε το μέγεθος του ψευτοδιλήμματος, που είχε τεθεί το βράδυ της επικής νίκης του στον τελικό του Φάιναλ Φορ, διότι οι "γαύροι" δεν χρειάστηκε να βρεθούν στη δύσκολη θέση της προτίμησης ενός τίτλου: τους πήραν και τους δυο, απλώς τους έλειψε το Κύπελλο (για να κοπιάρουν το triple crown της σεζόν 1996-97), ίσως γιατί στον τελικό του Ελληνικού του έλειψε και ο Λο. Αναφέρομαι ιδιαιτέρως στον Αμερικανό γκαρντ, διότι τον θεωρώ ως τον αφανή (σε σχέση με τους προφανείς) MVP των δυο διαδοχικών θριάμβων του Ολυμπιακού. Κι αυτός από κάτω ράφι και από (σερβικό) μαγαζί που έκανε εκπτώσεις αγοράστηκε...

Τώρα που ο Ολυμπιακός ξόρκισε τα φαντάσματα που τον κατέτρυχαν επί μια δεκαπενταετία, τώρα που εκπληρώθηκαν οι προσευχές και τα τάματα τόσων ετών, τώρα που ανατέλλει μια νέα εποχή, νομίζω ότι συνέβη το στοιχειώδες και λογικό: στο τέλος της (πέμπτης) ημέρας επικράτησε και επιβραβεύθηκε η καλύτερη ομάδα. Αυτό μπορεί να ηχεί περίεργα στα (συνηθισμένα και γι αυτό καλομαθημένα στην ευδαιμονία των τίτλων) αυτιά των επαγγελματιών πρωταθλητών της απέναντι όχθης, αλλά είναι νομοτελειακό και αναπόδραστο, όπως άλλωστε συνέβη σε όλες τις μεγάλες αυτοκρατορίες του πλανήτη, όπως κι αν έπεσαν...

Μιας και το 'φερε η κουβέντα σε αυτή την υπόθεση ο Παναθηναϊκός έπεσε μαχόμενος υπέρ βωμών και εστιών, πιο καθυστερημένα και πιο βασανιστικά απ' όσο πολλοί υπολόγιζαν, με βάση την εικόνα των δύο ομάδων τους τελευταίους μήνες: από τότε δηλαδή που ο Ολυμπιακός έκανε τις διορθωτικές αλλαγές στο ρόστερ του, ενώ ο Παναθηναϊκός φαινόταν ότι χάνει λάδια και ως εκ τούτου το όχημα που άφηνε τη σκόνη του όταν μαρσάριζε, χρειαζόταν ρεκτιφιέ...

Η 2α Ιουνίου αποδείχθηκε και πάλι σημαδιακή, καθότι το 1971 ο Παναθηναϊκός έπαιξε στον τελικό του Γουέμπλεϊ, το 1999 ο Κόκκαλης σχόλασε τον Ιβκοβιτς και επανέφερε τον Ιωαννίδη στον πάγκο του Ολυμπιακού και ακόμη πιο παλιά, το 1692, στο Σάλεμ άρχισε η πρώτη δίκη των μαγισσών! Μοιάζει με αστείο, αλλά δεν είναι: στις 2 Ιουνίου του 2012, ο Ολυμπιακός κατάφερε μετά από το πολύχρονο κυνήγι, να καταδικάσει αυτές τις μάγισσες, που τον κατεδίωκαν!

Από μπασκετικής πλευράς και βάζοντας στη ζυγαριά τους (παράλληλους και αντίθετους) βίους των δύο ομάδων, είναι ολοφάνερο ότι απόψε απονεμήθηκε μπασκετική δικαιοσύνη. Ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, η (σιτεμένη σε κάποιες περιπτώσεις) κλάση και ο εθισμός του Παναθηναϊκού στους τίτλους βρήκαν τον δάσκαλο τους από την ενέργεια, το πάθος, τα κίνητρα, την (εκτοξευμένη, μετά τον θρίαμβο στην Ευρωλίγκα) αυτοπεποίθηση και το πολλά υποσχόμενο ταλέντο του Ολυμπιακού.

Το 2005, μετά από ένα ντέρμπι αιωνίων στο ΣΕΦ είχα γράψει στο "Sportime", ότι ο Ολυμπιακός, όταν μεγαλώσει, θέλει να γίνει Παναθηναϊκός. Επτά χρόνια αργότερα-για την ακρίβεια επτά χρόνια φαγούρας αργότερα- ο Ολυμπιακός έγινε αυτό που λαχτάραγε: όχι σώνει και καλά ένας καινούργιος Παναθηναϊκός (άλλωστε έχει πολλά ψωμιά ακόμη να ζυμώσει για να επεκτείνει την κυριαρχία του), αλλά μια ομάδα, που λανσάρει ένα δικό της (ενδιαφέρον στην αρχή, ελκυστικό στο τέλος και εν κατακλείδι απολύτως επιτυχημένο) στιλ, παίζει και μαθαίνει κάθε βράδυ, ξεπέταξε σε χρόνο ρεκόρ την κατώτερη, τη μέση, την ανώτερη και την ανώτατη εκπαίδευση και με τη φόρα που είχε, έκανε και το μεταπτυχιακό της!

Αυτός ο Ολυμπιακός δεν (πρέπει να) είναι ομάδα μιας χρήσεως. Δεν ξέρω αν είναι "ομάδα για τα επόμενα επτά χρόνια", όπως είπε τις προάλλες στην Πόλη ο Σπανούλης, αλλά σίγουρα έχει μακρά πνοή και ανάλογη προοπτική που δεν περιορίζεται στα στενά συλλογικά όρια, αλλά εξαπλώνεται και στο επίπεδο της εθνικής εκπροσώπησης. Μολονότι η φιλοσοφία στο κτίσιμο της ομάδας υπήρξε κατά καιρούς πολύ συγκεχυμένη, εντέλει επιβραβεύθηκε ένα μοντέλο το οποίο δεν προέκυψε κατά τύχη ή από συμπτώσεις και αποδείχθηκε μια πολύ ποιοτική στροφή, όπως λέμε και για τους καλλιτέχνες: εδώ και τρία χρόνια, ο Ολυμπιακός ανήγαγε το παιδομάζωμα σε modus vivendi, ενσωμάτωσε νεαρούς, ταλαντούχους και πολλά υποσχόμενους παίκτες, τους έζεψε στο άροτρο, όργωσε το χωράφι, συνάμα διόρθωσε κακοτεχνίες, βρήκε στο πρόσωπο του Σπανούλη την πριμαντόνα που χρειαζόταν (καταφέροντας ταυτόχρονα ένα κτύπημα στον ιστό του Πασναθηναϊκού) και χθες θέρισε ό,τι ακριβώς έσπειρε!

Εκτός από δίκαιο (ως έπαθλο υπεροχής του στη σειρά των τελικών και ως βραβείο για τους συντελεστές του), το πρωτάθλημα που κατέκτησε απόψε ο Ολυμπιακός είναι επίσης ωφέλιμο για όλο το ελληνικό μπασκετικό οικοσύστημα. Το εννοώ αυτό, διότι η Α1 ξεφεύγει από τη μονοπωλιακή λογική, οι υπόλοιπες ομάδες (αν και απέχουν παρασάγγας σε οικονομικές δυνατότητες και status από τους αιωνίους) αντιλαμβάνονται ότι πάντοτε θα υπάρχει ένας... τρίτος δρόμος προς την επιτυχία και -όσο κι αν φαίνεται περίεργο ή μη συμβατό με την πόλωση και τον τυφλό οπαδισμό-το πρωτάθλημα του Ολυμπιακού κάνει μεγάλο καλό και στον Παναθηναϊκό! Πέρα από την όποια κουβέντα μπορεί ν' ανοίξει για τον κορεσμό, για τη βιολογική νομοτέλεια ή ακόμη και για την αλαζονεία της εξουσίας, είναι βέβαιο ότι ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν ένα γερό σοκ για να αποκτήσει νέο κίνητρο.

Το γεγονός ότι παραμένουν (τσατισμένοι μάλιστα από το γεγονός ότι μετά από επτά χρόνια, το κάδρο της απονομής είχε άλλες φιγούρες) οι Γιαννακόπουλοι και ήδη εξελίσσεται μια... σταυροφορία για χάρη του Ομπράντοβιτς σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα καταθέσει τα όπλα και θα επιδιώξει την επιστροφή του στην κορυφή. Για να αντιστρέψω τον συσχετισμό και να τον προσαρμόσω στη λογική του ότι οι δυο αιώνιοι "μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε", αυτό το κίνητρο δεν τρέφει μονάχα τους "πράσινους", αλλά και τους "κόκκινους", οι οποίοι έχουν και μια τραυματική εμπειρία από την εποχή κατά την οποία ο Κόκκαλης (αφοσιωμένος στο ποδόσφαιρο) παράτησε την ομάδα στο έλεος του θεού και του... Παναθηναϊκού!

Τώρα μόλις διαβάζω μια δήλωση του Γιώργου Αγγελόπουλου, ότι "το πιο βαθύ σκοτάδι πέφτει πριν από τη χαραυγή και για εμάς μόλις ξημέρωσε". Αυτός κι ο αδερφός του έχουν το δικαίωμα να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά, ακόμη και να ορμάνε μέσα στον αγωνιστικό χώρο (όπως στην Πόλη) ή να κλωτσάνε τις πινακίδες )όπως μετά την πρόκριση επί της Σιένα), αλλά έχουν επίσης μια υποχρέωση: να στηρίξουν αυτό το μοντέλο, να συνεχίσουν να επενδύουν στη λογική μιας ομάδας που αποπνέει όχι μονάχα υγεία, αλλά και επιτυχία και να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες και στους πειρασμούς, που ασφαλώς θα βρεθούν στον πλου τους προς την επόμενη Ιθάκη...

Ναι, απόψε τη βρήκαν την Ιθάκη τους, αλλά όπως είχε πει κάποτε ο Νίκος Φώσκολος, "κάθε φορά που φτάνω σε μια Ιθάκη, θέλω μια Ιλιάδα από την αρχή" κι αυτή η αποφθεγματική φράση είναι βασικός νόμος στον αθλητισμό...