Η Γη της Επαγγελίας και το "μολών λαβέ"

Πρώτα απ ΄όλα και για να μην παρεξηγηθώ, οφείλω να επισημάνω σε εκείνους, οι οποίοι κυκλοφορούν με λυμένο το ζωνάρι για ν' ανοίξουν καυγά και σε όλους όσοι είναι έτοιμοι να βγάλουν τα (χείριστα) οπαδικά απωθημένα τους, πως το κείμενο γράφτηκε (και) με χιουμοριστική διάθεση.

Γράφτηκε επίσης με την επίκληση κάποιων στατιστικών στοιχείων, που συνιστούν συμπτώσεις, αλλά δεν εγγυώνται κιόλας την επιβεβαίωσή τους. Κυρίως όμως γράφτηκε με τον καημό που μοιράζεται ολάκερη η ελληνική μπασκετική φυλή για να κυλήσουν ομαλώς οι τελικοί και όσο κι αν τραβήξει αυτό το γαϊτανάκι (τρεις, τέσσερις ή πέντε αγώνες) να επιτευχθεί αυτό που ευχήθηκε σήμερα το μεσημέρι ο Βασίλης Σπανούλης...

"Να διαφυλάξουμε το μπάσκετ ως κόρην οφθαλμού"!

Είχε δίκιο ο... ακατονόμαστος (από τον Ομπράντοβιτς, στη χθεσινή εκδήλωση που διοργάνωσαν ο ΕΣΑΚΕ και ο ΟΠΑΠ), διότι σε τέτοιες περιπτώσεις κάλλιο να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα. Εννοώ το όνομα μιας σειράς , που αποτελεί μοναδικό και γι αυτό ανεκτίμητο προνόμιο του ελληνικού μπάσκετ: οι τελικοί του να μην είναι μια απλή διαδικασία ανάδειξης του πρωταθλητή, αλλά η αναμέτρηση των τελευταίων δύο πρωταθλητών Ευρώπης!

Παρεμπιπτόντως, η ελληνική εναλλαγή στον θρόνο της Ευρώπης συμβαίνει για δεύτερη φορά στα χρονικά, αλλά τέτοιοι τελικοί δεν έχουν ξαναγίνει! Το 1997, που ο Ολυμπιακός πήρε από τον Παναθηναϊκό τη σκυτάλη του πρωταθλητή Ευρώπης, οι μεν "κόκκινοι" με προπονητή τον Ντούσαν Ιβκοβιτς πέτυχαν το πρώτο στα χρονικά "triple crown", οι δε "πράσινοι" (με τον Μιχάλη Κυρίτση στον πάγκο, αντί του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, που έφυγε μετά την ήττα από τον Απόλλωνα Πατρών στον ημιτελικό του Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου) αποκλείσθηκαν στον πρώτο γύρο των πλέι οφς από τον ΠΑΟΚ!

Στους ημιτελικούς της Α1 ο Ολυμπιακός ξεπέρασε το εμπόδιο του Περιστερίου και στη σειρά των τελικών επιβλήθηκε με 3-1 της ΑΕΚ, που είχε προπονητή τον Γιάννη Ιωαννίδη. Μάλιστα ο "ξανθός" βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα και με αφορμή ένα καλάθι του Τάρλατς το οποίο δεν μέτρησε ο Βορεάδης, οι "ερυθρόλευκοι" εξέδωσαν δριμεία ανακοίνωση στην οποία έκαναν λόγο για... "Ιωαννιδική μαφία"!

Σε μια εντυπωσιακή επαναφορά, ο Ολυμπιακός κατέκτησε και τους τρεις τίτλους εκείνης της σεζόν, αλλά έκτοτε υποβλήθηκε σε νηστεία και προσευχή! Στέφθηκε κυπελλούχος Ελλάδος το 2002, πήρε δυο Κύπελλα Ελλάδος το 2010 και το 2011, την Κυριακή έκανε το μεγάλο ριφιφί στο "Τοπ Καπί" και από αύριο επιδίδεται στο σαφάρι του στοιχειωμένου, εδώ και 15 χρόνια, πρωταθλήματος, το οποίο (δεν) θα κατακτήσει!

Δεν είμαι μάντης, απλώς από μια απαρίθμηση και αντιπαραβολή στατιστικών στοιχεία που ενώνουν και χωρίζουν τους δυο αιωνίους, συνάγεται το συμπέρασμα ότι εφόσον επαναληφθεί η Ιστορία, τότε ο Ολυμπιακός θα βγει πρωταθλητής το 2014! Αστειεύομαι (το 'χω άλλωστε διευκρινίσει από τα... μπετά αυτού του κειμένου), ωστόσο οι συμπτώσεις στους παράλληλους και αντίθετους βίους τους την τελευταία εικοσαετία είναι όντως άξιες παρατήρησης.

Στις αρχές των 90s και οι δύο έμειναν εκτός Ευρώπης για μια σεζόν και ανασυντάχθηκαν βάζοντας πλώρη για να σπάσουν το μονοπώλιο της Θεσσαλονίκης στο πρωτάθλημα και να διακριθούν στην Ευρώπη, όπου έσπασε το ρόδι ο Παναθηναϊκός και την επόμενη χρονιά τον ακολούθησε ο Ολυμπιακός.

Ο Παναθηναϊκός στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης το 1996 στο Παρίσι, αφού προηγουμένως είχε κατακτήσει δύο Κύπελλα Ελλάδος (1993, 1996) και είχε συμμετάσχει σε δύο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1994, 1995). Χρειάστηκε όμως να περιμένει για άλλες δύο σεζόν και να συμπληρώσει συνολικά 14 πέτρινα χρόνια μέχρι να αναρριχηθεί στην κορυφή της Α1 (τη σεζόν 1997-98, με αντίπαλο στους τελικούς τον ΠΑΟΚ) και εν συνεχεία να θεμελιώσει τη δυναστεία του.

Στα ίδια χνάρια βαδίζει και ο Ολυμπιακός στην παρούσα φάση. Στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης το 2012, αφού προηγουμένως -στη σύγχρονη εποχή, είχε κατακτήσει δύο Κύπελλα Ελλάδος (2010, 2011) και είχε συμμετάσχει σε δύο Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας (2009, 2010).

Υπάρχουν άλλοι δύο κοινοί (ανθρώπινοι) παράγοντες σε αυτές τις παράλληλες ιστορίες: ο Παναθηναϊκός αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με Σέρβο προπονητή (Μπόζινταρ Μάλκοβιτς) ο οποίος διαδέχθηκε τον αμέσως προηγούμενο προπονητή της εθνικής ομάδας (Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου) και την ίδια αλληλουχία βιώνει και ο Ολυμπιακός με τον Ντούσαν Ιβκοβιτς, που πήρε τη σκυτάλη από τον Παναγιώτη Γιαννάκη!

Όλα αυτά βεβαίως είναι παιχνίδια των αριθμών και των συμπτώσεων, που άλλοτε επαναλαμβάνονται και άλλοτε διαψεύδονται: ήδη άλλωστε ο Ολυμπιακός έχει ξεπεράσει τα πέτρινα χρόνια του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα (15 έναντι 14), ενώ καλείται να κατακτήσει τον τίτλο κόντρα στους "πράσινους" και όχι με τον ΠΑΟΚ, ώστε να επιβεβαιώσει και το ρηθέν υπό του Λάζαρου Λέτσιτς ότι "για να γίνει κάποιος βασιλιάς στη ζούγκλα, πρέπει να νικήσει το λιοντάρι"!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά μιας και το 'φερε η κουβέντα στα θηρία, είναι πάντοτε επίκαιρη μια ιστορική κουβέντα που άρθρωσε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ: "Δεν είμαι λιοντάρι, αλλά αφού μου ανατέθηκε το έργο να βρυχηθώ, θα το κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση". Μένει να δούμε ποιος από τους (μη συνήθεις υπόπτους) παίκτες των δύο ομάδων μπορεί να ενδυθεί τη λεοντή και να αρχίσει να βρυχάται, είτε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, είτε στο ΟΑΚΑ...

Παρεμπιπτόντως και επειδή το ζήτημα τέθηκε (στη σημερινή συνέντευξη Τύπου) και από τον Ιβκοβιτς και από τον Ομπράντοβιτς, όντως οι ομάδες που προέρχονται από την περιπέτεια του Φάιναλ Φορ, είτε θριάμβευσαν, είτε όχι, είναι υποχρεωμένες να διαχειριστούν πλείστες όσες καταστάσεις και κυρίως συναισθήματα: να προσγειωθούν στην πραγματικότητα, να αφήσουν πίσω τους την αγαλλίαση ή την απογοήτευση, να βρουν νέα κίνητρα, να ξαναγεμίσουν τα άδεια ντεπόζιτα της ενέργειας τους, να ανακτήσουν τη συγκέντρωσή τους, να τσιγκλίσουν τον εγωισμό τους, να σηκώσουν ως λάβαρο την υπερηφάνεια τους, να νοιαστούν για την υστεροφημία τους κοκ

Το 'φερε η κουβέντα κάποια στιγμή σήμερα και όντως αμφότεροι είναι παθόντες, άρα και μαθόντες. Μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι ο Ντούντα και ο Ζοτς ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι παίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις και πώς θα αφοπλίσουν τις νάρκες κάτω από τα... παρκέ τους!

Περισσότερες τραυματικές εμπειρίες μετά από Φάιναλ Φορ έχει ο Ιβκοβιτς. Ναι μεν το 1997 μετά τον ρωμαϊκό θρίαμβο, ο Ολυμπιακός στέφθηκε και πρωταθλητής Ελλάδος, αλλά στον αντίποδα θυμάται δύο εκτροχιασμούς: πρώτα με τον (ακαταμάχητο εκείνη την εποχή) ΠΑΟΚ στους ημιτελικούς με τον Ολυμπιακό μετά το Φάιναλ Φορ του 1993 στο ΣΕΦ και εν συνεχεία με τον Ολυμπιακό στη σειρά των τελικών από τον Παναθηναϊκό, μετά το Φάιναλ Φορ του 1999 στο Μόναχο. Και στις δύο περιπτώσεις, μάλιστα οι ομάδες του (ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός) είχαν πλεονέκτημα έδρας!

Ο Ομπράντοβιτς, με τη σειρά του την πάτησε το 2002, όταν ο Παναθηναϊκός κατέκτησε τον πιο δύσκολο και μάγκικο από τους έξι ευρωπαϊκούς τίτλους του. Ζαλισμένοι από τον (αλά Ολυμπιακός στην Πόλη, against all odds) θρίαμβο τους στην Μπολόνια οι "πράσινοι" γνώρισαν δύο ήττες από τον αιώνιο αντίπαλό τους και έμειναν εκτός τελικών. Κι εκεί πάλι σημειώθηκε η μεγαλύτερη ανατροπή στα χρονικά του ελληνικού πρωταθλήματος, καθώς η ΑΕΚ ενώ βρέθηκε πεσμένη στο καναβάτσο, μετά το 0-2, σηκώθηκε, πέτυχε τρεις νίκες στη σειρά επί του Ολυμπιακού και πήρε έναν τίτλο που τον λαχταρούσε από το 1970!

Α, και κάτι ακόμη: η δυσκολία διαχείρισης της ευφορίας μετά από την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου φάνηκε ακόμη και στη θριαμβευτική για τον Ολυμπιακό σεζόν 1996-97: επιστρέφοντας από τη Ρώμη, έπαιξε στους προημιτελικούς με τον Απόλλωνα Πατρών και ηττήθηκε με 78-77, αλλά εντέλει προκρίθηκε. Ο δε Παναθηναϊκός το 1996, όταν στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης, στον πέμπτο τελικό με τον Ολυμπιακό (που μάλιστα υπήρξε το "κύκνειο άσμα" του Ιωαννίδη στην πρώτη θητεία του στον Πειραιά) γνώρισε την πιο ταπεινωτική ήττα του, με σκορ 73-38.

Στο δια ταύτα, τώρα: στο σήμερα, ή για την ακρίβεια στο αύριο, οπότε αρχίζει το γαϊτανάκι των τελικών, πάνω στους οποίους στρέφει το βλέμμα της ολόκληρη η Ευρώπη. Κάποιος θα το πάρει το πρωτάθλημα, αυτό είναι το μόνο βέβαιο: είτε ο Ολυμπιακός, σε πείσμα των συμπτώσεων, ώστε να φτάσει μετά από περιπλάνηση 15 ετών και μπόλικες απογοητεύσεις στη Γη της Επαγγελίας, είτε ο Παναθηναϊκός σε πείσμα του μειονεκτήματος έδρας (που το ανέτρεψε άλλες τρεις φορές στο παρελθόν), ώστε να ισοφαρίσει με τον 14ο τίτλο του σε μια δεκαπενταετία τα χρόνια που περίμενε (από το 1984 έως το 1998) για να ξαναβρεθεί στην κορυφή...

Κοντός ή μακρύς ψαλμός, αλληλούια!

Αρχής γιγνομένης από αύριο ο Ολυμπιακός σηκώνει δίκην πολιορκητικού κριού το τρόπαιο της Ευρωλίγκας, τον ενθουσιασμό, τα νιάτα, την ακόρεστη ενέργεια, το πάθος και την επιθυμία και ορμάει να εκπορθήσει το πράσινο κάστρο. Την ίδια στιγμή ο Παναθηναϊκός φορά την πανοπλία της εμπειρίας, της προσωπικότητας, της υπερηφάνειας, του κατεστημένου και του εγωισμού του μετά τα διατρέξαντα στην Κωνσταντινούπολη και κάνει αντίσταση!

Ο Σπανούλης σαλπίζει την αντεπίθεση, ο Διαμαντίδης απαντά "μολών λαβέ" και όλοι μας περιμένουμε μια συγκλονιστική σειρά, που (απ' το στόμα μου και στου θεού τ' αυτί) θα διαφημίσει τις τελευταίες δύο πρωταθλήτριες Ευρώπης και το ελληνικό μπάσκετ και δεν θα μας κάνει να κρυβόμαστε από τη ντροπή μας...