Ο πολλά υποσχόμενος Κωστάκης...

Το 'χει η μέρα, φαίνεται, για τον Ολυμπιακό να χαίρεται: στις 21 Μαΐου του (μακρινού) 1997 νικούσε στο ΟΑΚΑ την ΑΕΚ με 68-53, κατακτούσε το πρωτάθλημα της Α1 και πετύχαινε το πρώτο στα χρονικά του ελληνικού μπάσκετ, triple crown και 15 χρόνια αργότερα (για την ακρίβεια 15 "πέτρινα" χρόνια αργότερα) έκανε το 1-0 στη σειρά των τελικών με τον Παναθηναϊκό και έχει αίσιους οιωνούς, βάσιμες πιθανότητες , αλλά κυρίως αληθινές δυνατότητες να ξαναγυρίσει στον μαρμαρωμένο θρόνο!

Η κατάκτηση του πρωταθλήματος Α1 από τον Ολυμπιακό προσφέρεται σε απόδοση 1.50 στην betoto

Αυτό είναι που λένε τα πρώτα δέκα πέντε χρόνια είναι δύσκολα!

Εκείνη τη σεζόν (1996-97), η αυλαία της οποίας έπεσε ανήμερα της γιορτής Κωνσταντίνου και Ελένης, ο Ολυμπιακός κατέκτησε και τους τρεις τίτλους, τους οποίους είχε προαναγγείλει ο Σιγάλας, την ώρα που σήκωνε το Κύπελλο Ελλάδος στο ΟΑΚΑ και φώναζε "το πρώτο, το πρώτο". Δέκα πέντε χρόνια αργότερα, ο Σπανούλης, ως αρχηγός, δεν είχε αυτή την αντικειμενική δυνατότητα στο Ελληνικό, ίσως γιατί δεν τόλμησε να κάνει το τελευταίο σουτ και ξεφορτώθηκε την μπάλα, πασάροντας την στον Μάντζαρη, αλλά, όπως έλεγε κι ο Φρεντ Μέρκιουρι, "the show must go on"!

Oντως το σόου συνεχίστηκε στην Κωνσταντινούπολη κι ο Ολυμπιακός επέστρεψε οίκαδε σαν έτοιμος από καιρό (να διεκδικήσει το πρωτάθλημα), αλλά κυρίως-για να μείνω στο πνεύμα του Καβάφη-σαν θαρραλέος να εκθρονίσει τον παντοκράτορα Παναθηναϊκό. Προφανώς ο Παναθηναϊκός δεν θα παραδώσει μπιρ παρά, που λένε και οι Τούρκοι, την εξουσία, αλλά αυτή είναι μια υπόθεση που θα κριθεί τις επόμενες μέρες...

Ξαναγυρίζω στη χθεσινή μέρα, που εκτός της επετείου του στοιχειωμένου πρωταθλήματος του '97, συνέπεσε και με την ονομαστική γιορτή ενός παίκτη, που ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη ως Κωστάκης και γύρισε ως Παπανικολάου με τ' όνομα! Κοινώς μέσα σε δέκα μέρες από νεαρός (όπως αποκαλούσε σκωπτικά, αλλά... αγαπησιάρικα ο Φασούλας τον Δημήτρη Παπανικολάου) ταλαντούχος και πολλά υποσχόμενος έγινε άντρας, ώριμος και εν δυνάμει πλέον, πρωταγωνιστής!

Δεν έχει ανάγκη να υποσχεθεί πολλά, κάνει ήδη πολλά και είναι στο χέρι του να ανταποκριθεί στις δικές του μεγάλες φιλοδοξίες και στις υψηλές προσδοκίες της μπασκετικής πιάτσας...

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο (πάντοτε αυστηρός) Ντούντα, κατηγορούσε τους νεαρούς ότι τα μόνα ενδιαφέροντα της ζωής τους, είναι τα κινητά, τα ακίνητα και τα αυτοκίνητα! Άντε, συμπλήρωνε γελώντας, και δυο τρεις γκόμενες ο καθένας για να περνάει την ώρα του, αντί να προσπαθεί να αναπληρώνει τις (μπασκετικές) αδυναμίες του και να γίνεται καλύτερος. Στον Παπανικολάου προφανώς δεν έχει να προσάψει τέτοια μομφή, αν είναι μάλιστα αλήθεια (αυτό που διάβασα πριν από λίγο, δηλαδή) ότι ο λεγάμενος πήγε σήμερα το πρωί, μιάμιση ώρα πριν από την προαιρετική προπόνηση για να κάνει σουτ, τότε χαλάλι του τα εγκώμια των εφημερίδων και ο δημόσιος έπαινος που του επιδαψίλευσε χθες το βράδυ ο Ιβκοβιτς..

Η ατάκα "φίλε μου ωρίμασες", που ο ίδιος ο Ντούντα αποκάλυψε ότι του είπε τις προάλλες, είναι όντως ένα πανάκριβο παράσημο στη στολή του Παπανικολάου, οπότε δεν έχει κανείς παρά να του ευχηθεί "κι εις ανώτερα"!

Τα παρουσιάζει σε πρώτη προβολή αυτά τα ανώτερα ο Κώστας στην εφετινή σεζόν και μάλιστα τα απλουστεύει και τα εκλαϊκεύει σε αντίθεση με τα "ανώτερα στατιστικά" που προέβαλε σε κάρτα η ΝΕΤ στη χθεσινή μετάδοση! Ήταν όντως προηγμένη και πολύ ... αμερικάνικη αυτή η καινοτομία, απλώς ο σκηνοθέτης έπρεπε να την κρατήσει περισσότερο στον αέρα, ώστε να έχουν την ευχέρεια ο Ιωάννου και ο Λημνιάτης να κάνουν τα στοιχεία... πενηνταράκια και να τα καταλάβει και η μάνα μου, που έμεινε με την απορία!

Τα ανώτερα μπασκετικά του Παπανικολάου (για να μείνω μονάχα σε αυτόν και να μην προχωρήσω στον Πρίντεζη, στον οποίο τρέφω μια αδυναμία, λόγω των κινήσεων, του στιλ και των πολυποίκιλων τελειωμάτων του) είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού: είτε ως τριάρι, είτε ως τεσσάρι και πέρα από την ενέργεια, τα φυσικά προσόντα, την αλτική ικανότητα, το πάθος και το αμυντικό ένστικτό του, ο Κώστας δείχνει πλέον μια εκπληκτική (για την βραχεία επίτευξη της) ωρίμανση στην επίθεση.

Αναλαμβάνει ρόλους, παίρνει πρωτοβουλίες, παίζει με αυτοσυγκέντρωση και ηρεμία, ξεπέρασε τις φοβίες και τις ανασφάλειες, καταθέτει πλέον ισχυρή ψυχολογία και τεράστια αυτοπεποίθηση που έλκει την προέλευση της και από τον τελικό του Φάιναλ Φορ της Κωνσταντινούπολης: ασφαλώς ένας παίκτης που δεν έχασε σουτ και στάθηκε ως ίσος προς ίσον απέναντι στον Κιριλένκο, μπορεί να κάνει το ίδιο με τον Καϊμακόγλου ή με τη ζώνη προσαρμογής του Παναθηναϊκού.

Συνήθως παίκτες αυτού του στιλ αγωνίζονται και συμπεριφέρονται εντός παιδιάς, σαν... πρόβατα ελευθέρας βοσκής, όπως έλεγε κάποτε ο Μάκης Δενδρινός. Μια εποχή, παίκτες τέτοιου τύπου, τους λέγαμε "ξύλινους", με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για το έλλειμμα τους στον χειρισμό της μπάλας και στη δημιουργία προσωπικών φάσεων.

Ο Παπανικολάου όμως δείχνει ότι, προϊόντος του χρόνου, δεν παρασύρεται από τα αθλητικά προσόντα του, ούτε τα χρησιμοποιεί εις βάρος της τεχνικής εξέλιξης του. Το επισημαίνω αυτό διότι αίφνης (που είμαι βέβαιος ότι δεν συνέβη καθόλου ξαφνικά, αλλά είναι απόρροια σκληρής ατομικής προπόνησης) βελτίωσε θεαματικά το περιφερειακό σουτ του, εκτελεί με υποδειγματικό τρόπο από τα 6,75μ. και συν τοις άλλοις διαθέτει ένα χάρισμα που αν δεν σπανίζει, σίγουρα δεν περισσεύει κιόλας στο ελληνικό μπάσκετ: το σουτ (ακόμη και τρίποντο) μετά από ντρίμπλα, που του επιτρέπει να κτυπά σε πρώτο χρόνο στα pick n' roll, αλλά και να μη διστάζει να δημιουργεί και να τελειώνει φάσεις, είτε ένας εναντίον ενός, είτε απέναντι σε οργανωμένη άμυνα, είτε φάτσα με το καλάθι, είτε από τις γωνίες.

Συν τοις άλλοις, τον ψάχνουν πλέον οι συμπαίκτες του για να σουτάρει κι από τη στιγμή που ο Ιβκοβιτς (από πέρυσι κιόλας, όπως πριν από τέσσερα χρόνια ο Ομπράντοβιτς με τον Περπέρογλου) του εμπιστεύθηκε τη θέση και του διένειμε βασικό ρόλο, το νερό έχει μπει στ' αυλάκι...

Ο Παπανικολάου είναι εδώ και καιρό σεληνιασμένος. Το ' γραψα και τις προάλλες ότι ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος αποκάλυψε το βράδυ της προπερασμένης Κυριακής ότι τον είδε στο φιλικό ματς με τον Πανιώνιο και τρόμαξε. Του αξίζουν συγχαρητήρια διότι δουλεύει σκληρά, προσπαθεί, βελτιώνεται και στο τέλος της ημέρας (θα) εξαργυρώνει τον μόχθο και τις θυσίες του. Αυτή είναι η δική του προίκα και γι αυτό είναι κι ο ίδιος προίκα για το ελληνικό μπάσκετ...

*ΥΓ: Μια φιλική συμβουλή, που όμως (θέλω να πιστεύω ότι) δεν του χρειάζεται, διότι μου φαίνεται ότι ξεπέρασε αυτήν την παγίδα: ψηλά την μπάλα (στα alley hoops), Κώστα, αλλά χαμηλά το κεφάλι. Συνέχισε να δουλεύεις πολύ και να μιλάς λίγο. Όπως λέει και ο φίλος μου ο (μεγάλος πολίστας) Γιώργος Μαυρωτάς, "ανάμεσα στο ταλέντο και στη δουλειά, το σπουδαιότερο είναι να έχεις ταλέντο στη δουλειά"!