Ο ψυχισμός του (αναντικατάστατου) Ζέλικο...

Ο Σαρλ ντε Γκολ είχε πει κάποτε ότι “τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους”, αλλά ίσως λογάριαζε χωρίς τον Ομπράντοβιτς! Ενας προπονητής ο οποίος έμεινε στον ίδιο πάγκο επί 13 συναπτά έτη και οδήγησε τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση πέντε τροπαίων της Ευρωλίγκας (σε οκτώ Φάιναλ Φορ), έντεκα εθνικών πρωταθλημάτων και επτά Κυπέλλων Ελλάδος προφανώς είναι και θα αποδειχθεί αναντικατάστατος...

Ο Ζέλικο, λοιπόν, δεν μένει πια εδώ. Παίρνει τα κουβαδάκια και τα κυπελλάκια του και πάει να παίξει σε άλλη παραλία! Παίρνει όμως και κάτι άλλο, που είναι πολύ πιο σπουδαίο και ακριβό από τα τόσα τρόπαια και τα ρεκόρ, τα οποία αφήνει παρακαταθήκη στον Παναθηναϊκό και στο ελληνικό μπάσκετ: την τιμή, που τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει, διότι δεν εξαργυρώνεται με κανένα τρόπαιο...

Έχουν λεχθεί πολλά και έχουν γραφτεί ακόμη περισσότερα τις τελευταίες μέρες. Δεν ξέρω αν είναι οι τελευταίες μέρες της (πράσινης) Πομπηίας, σίγουρα πάντως θα καταγραφούν ως οι τελευταίες μέρες μιας αυτοκρατορίας, που ακόμη κι αν ανακτήσει τα σκήπτρα, δεν θα 'ναι ποτέ πια η ίδια...

Ο Ιωαννίδης μου 'χε πει κάποτε (όχι για θέμα μπάσκετ, αλλά για οικογενειακό), πως “ο οιοσδήποτε χωρίζει, φταίνε πάντα και οι δύο”! Το ξέρει καλά ο ίδιος από τα τέσσερα επεισοδιακά διαζύγια της καριέρας του (με τον Αρη, με την ΑΕΚ και δύο με τον Ολυμπιακό), που εκτός από ψυχική οδύνη επισύρουν και μεγάλη διατροφή! Παρεμπιπτόντως μετά από 13 χρόνια γάμου, στα οποία υπήρξαν λίγες μέρες φαγούρας είναι απολύτως φυσιολογικό να βαρεθεί ο ένας τον άλλον και από εκεί που χάραζαν τον έναν μετά τον άλλον τους αιώνιους όρκους λατρείας, πίστης και αφοσίωσης, να ενοχλούνται γιατί του ενός βρωμάνε τα χνώτα του και ο άλλος ροχαλίζει!

Αλλά, το 'πε και ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς πως “τα εν οίκω μη εν δήμω” και αυτή θαρρώ (πώς πέραν της δημοσιογραφικής έρευνας και της περιέργειας του κόσμου) είναι εκ μέρους του(ς) μια τίμια εξήγηση: το αν η σιωπή και των δυο πλευρών οφείλεται σε μια συμπεφωνημένη, αλλά και υποχρεωτική “ομερτά” θα φανεί στο μέλλον, εάν κι εφόσον ο Ζέλικο (το όνομα του οποίου στη σερβική γλώσσα σημαίνει φίλος της ειρήνης, άρα δεν θα ήθελε να ανοίξει έναν πόλεμο) και οι Γιαννακόπουλοι την τηρήσουν ή θελήσουν να βγάλουν στη φόρα τα μυστικά αρχεία του μπασκετικού Foreign Office!

Παρεμπιπτόντως, όσο μπορώ να ερμηνεύσω την δυσθυμία των τελευταίων εβδομάδων ένθεν και ένθεν, έχω την εντύπωση ότι ο Ομπράντοβιτς θα μπορούσε κάλλιστα να επικαλεσθεί τα επιχειρήματα του Ιωαννίδη, όταν τέτοιες μέρες του 1996, αποχωρούσε από την τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού. Είχε πει τότε ο “ξανθός” κατηγορώντας ευθέως τον Κόκκαλη, ότι “για έναν χρόνια ένιωθα ορφανός” και εκτός από αυτή την αδιαφορία που εισέπραττε σε όλη τη σεζόν, έκανε λάβαρο του τον περιβόητο (χαλασμένο) ψυχισμό του, τον οποίο είχε κοπιάρει ως έκφραση, το καλοκαίρι του '95, από τον Πατ Ράιλι, ως απόρροια της δικής του αποχώρησης από τους Νικς.

Πέρα από τη φυσιολογική κούραση που επιφέρει ρήξεις και την ανάγκη αμφοτέρων να αναζωογονήσουν τα κύτταρα τους, στη σχέση Ομπράντοβιτς- Παναθηναϊκού υπήρξαν (όχι απιστίες, αλλά) ασυμφωνίες. Μετά από 13 χρόνια προφανώς δεν στέκει το επιχείρημα της ασυμφωνίας χαρακτήρων, αλλά όσα (δεν) συνέβησαν και (δεν) ελέχθησαν εκατέρωθεν τον τελευταίο χρόνο βάρυναν την ατμόσφαιρα...

Δεν ξέρω τι εννοούσε χθες ο Ομπράντοβιτς βάζοντας στη συζήτηση τον σεβασμό: στ' αλήθεια έχω αυτή την απορία διότι θεωρώ ότι σε αυτά τα 13 χρόνια, ο Ζέλικο απόλαυσε τον σεβασμό και όλα τα παρελκόμενα του (συμπεριλαμβανομένης και της ασυλίας για τα ελάχιστα λάθη ή τις εκτροπές του) όσο κανείς άλλος όχι μονάχα ξένος, αλλά και αυτόχθων προπονητής. Ήταν επίσης ενοχλητικές, χώρια που κρίθηκαν αντιεπαγγελματικές ή ακόμη και εκβιαστικές οι αλλεπάλληλες αναφορές του (πριν από τον τελικό του Κυπέλλου, πριν από το Φάιναλ Φορ της Κωνσταντινούπολης και πριν από τους τελικούς της Α1) στο επικείμενο “τέλος”, ενώ η ομάδα διεκδικούσε κάθε φορά από έναν μεγάλο στόχο.

Η διοίκηση του Παναθηναϊκού επίσης δεν είναι άμοιρη ευθυνών, εκτός κι αν άφησε τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους, θεωρώντας ότι το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον...

Τhe game is over, λοιπόν. Ο Ομπράντοβιτς ψάχνει την επόμενη στέγη του και ο Παναθηναϊκός τον επόμενο προπονητή του. Πιθανότατα κανείς από τους δυο δεν θα ξαναβρεί μια τέτοια Ιθάκη: ο Ομπράντοβιτς οδήγησε τον Παναθηναϊκό σε δυσθεώρητες κορυφές, αλλά εκτός από το σπάνιο ταλέντο και τα υπόλοιπα (διαχειριστικά) χαρίσματα του, έπαιξαν ρόλο η αξία των παικτών που είχε και βεβαίως τα δισεκατομμύρια των Γιαννακόπουλων. Δισεκατομμύρια σε δραχμές, διότι αυτό ήταν το ελληνικό νόμισμα τότε που έσκασε μύτη ο Ζέλικο και ελπίζω τώρα που φεύγει να μην πάρει στις βαλίτσες του και το... ευρώ!

Το αν οι δρόμοι τους θα ξανασυναντηθούν δεν το ξέρει κανείς: ούτε ο θεός, ούτε τα μέντιουμ! Το σίγουρο είναι ότι σήμερα γράφτηκαν οι τίτλοι τέλους στην πιο δυνατή αλλά και δαφνοστεφή σχέση προπονητή-ομάδας στα χρονικά του ελληνικού αθλητισμού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο,τι συνέβη μεταξύ τους από το 1999 και πέρα υπήρξε ένα μοντέλο και λειτουργεί ως παράδειγμα προς μίμηση όχι μονάχα στο πλαίσιο του αθλητισμού, αλλά και κάθε οργανισμού...

ΥΓ-1: Η Ελλάδα και όχι μονάχα η μπασκετική πιάτσα αποχαιρετά τον Ομπράντοβιτς και τον ευχαριστεί για όλα όσα κατέθεσε, πέρα από τις οπαδικές διαχωριστικές γραμμές: τις καθαρές μπασκετικές ιδέες, την αφοσίωση στο δόγμα της τακτικής (με αιχμή του δόρατος τo pick n' roll), το πάθος και την (αγαπημένη δική του λέξη επ' αυτού) σχιζοφρένεια στη δουλειά του, τον σεβασμό στις αρχές που (πρέπει να) διέπουν τη λειτουργία μιας ομάδας και στις αξίες του παιχνιδιού: Αυτά τα values of the game (όπως τιτλοφόρησε το βιβλίο του και ο δις πρωταθλητής του ΝΒΑ και υποψήφιος για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, το 2000, Μπιλ Μπράντλεϊ) για τα οποία τον έχουν επαινέσει δημοσίως όλοι ανεξαιρέτως οι αντίπαλοι του...

ΥΓ-2: Η φωτογραφία που δημοσιεύεται τραβήχτηκε στις 4 Ιουνίου του 1999, στο ξενοδοχείο Hilton, όπου ο Παναθηναϊκός παρουσίασε επισήμως τον προπονητή, ο οποίος διαδεχόταν τον Σούμποτιτς. Είχαμε κι οι δύο μαύρα μαλλιά ακόμα...