O Ζοτς της Αθήνας!

Από την πρώτη κιόλας μέρα που “προσγειώθηκε” στην Αθήνα για να υπογράψει συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό, ο 39χρονος τότε Σέρβος τεχνικός, “ερωτεύτηκε” το Κολωνάκι! Ήταν αρχές Ιουνίου του 1999, όταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αποφάσισε να κάνει ένα βραδινό περίπατο, εγκαταλείποντας με τα πόδια το ξενοδοχείο (Hilton) που του είχε “κλείσει” η διοίκηση των “πρασίνων”, για να πιει ένα χαλαρωτικό ποτό σε κάποιο από τα πολυάριθμα μπαράκια της πιο κοσμικής γειτονιάς του κέντρου της Αθήνας. Το bar-cafe, το οποίο, εντελώς τυχαία, επέλεξε, έμελλε να γίνει το σχεδόν καθημερινό του στέκι και ο ιδιοκτήτης του, ίσως ο καλύτερος φίλος του στην Ελλάδα.

«Η ηλιόλουστη Αθήνα μου!»

Η καθημερινότητά του στην “πόλη με το περισσότερο φως στον κόσμο”, όπως αποκαλούσε χαρακτηριστικά την Αθήνα ο “Ζοτς”, άρχιζε σχεδόν πάντα με πέντε χιλιόμετρα τρέξιμο. Ακολουθούσε ένας χαλαρωτικός καφές με μπόλικη κουβεντούλα με τους λίγους εκλεκτούς φίλους στο καφέ του Κολωνακίου, μεσημεριανό γεύμα και εν συνεχεία ο απαραίτητος δίωρος ύπνος πριν από την προπόνηση. Τα βράδια ο πρώην προπονητής του Παναθηναϊκού, προτιμούσε να τα περνάει κυρίως μεταξύ του κέντρου της Αθήνας και του Ψυχικού, επιλέγοντας συνήθως απόμερα και low profile εστιατόρια, στα οποία αποδεδειγμένα μπορούσε “φάει σαν άνθρωπος” και να βρει την ηρεμία του. Γενικά, ο Ομπράντοβιτς είναι άνθρωπος που επιθυμούσε να ζει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, γι' αυτό και οι παρέες του αποτελούνταν από ανθρώπους της διπλανής πόρτας και τα μέρη στα οποία σύχναζε, αν εξαιρέσουμε τα... μπουζούκια, δεν ήταν απ' αυτά που “τραβούσαν” τα “φλας” των φωτογράφων...

Το ελληνικό τραγούδι και η γλώσσα που δεν έμαθε!

Το ελληνικό τραγούδι και οι Έλληνες ερμηνευτές, ήταν η μεγάλη του αδυναμία... Αγαπημένοι του τραγουδιστές είναι ο Αντώνης Ρέμος, η Μαρινέλλα, ο Γιάννης Πάριος και ο συγχωρεμένος Δημήτρης Μητροπάνος, των οποίων τα τραγούδια όχι απλά μάθαινε να τραγουδάει, αλλά ενδιαφερόταν και ρωτούσε συνεχώς για το νόημα των στίχων σε εκείνα που του άρεσαν! Καλά ελληνικά δεν έμαθε σχεδόν ποτέ, για τα χρόνια που έζησε στη χώρα, αλλά αυτό όχι από άποψη, αλλά στην αρχή από... τεμπελιά και στη συνέχεια από... βόλεψη! Ο ίδιος, άλλωστε, μιλούσε καλά αγγλικά, ισπανικά και ιταλικά, ενώ ο στενότερος συνεργάτης του και μετέπειτα κουμπάρος του, Δημήτρης Ιτούδης μιλούσε άπταιστα σέρβικα και ήταν συνεχώς στο πλευρό του, έχοντας και το ρόλο του μεταφραστή... Οι άνθρωποι που τον ζούσαν σχεδόν καθημερινά, όμως, επιβεβαιώνουν ότι τα τελευταία χρόνια, καταλάβαινε σχεδόν όλες τις συζητήσεις που γίνονταν στα ελληνικά και όταν βρισκόταν σε στενό κύκλο, επιχειρούσε συχνά να συνεννοηθεί στη γλώσσα μας!

Δεν του άρεσε να τον ρωτάνε για μπάσκετ!

Στα 13 χρόνια που ο Ζέλικο έμεινε στην Αθήνα, σπάνια επέλεξε να επισκεφτεί τα νότια προάστια! Δεν είχε τίποτε εναντίον της θάλασσας, ούτε μπορεί να πει κανείς ότι... μισούσε τον Πειραιά ή την Γλυφάδα, απλά ο “Ζοτς” δεν του άρεσε να αλλάζει στέκια και να πηγαίνει σε μέρη που δεν ένιωθε την ηρεμία ή την ασφάλεια που επιζητούσε και δεν θα έβρισκε τους γνωστούς και φίλους με τους οποίους ήθελε να περάσει την ώρα του! Μία σταθερή αξία στις επιλογές του για φαγητό, ήταν γνωστή ταβέρνα της Καισαριανής με εξαιρετική αστακομακαρονάδα, στην οποία πήγαινε πολύ συχνά με ολόκληρη την ομάδα και έκανε το τραπέζι στους παίκτες του! Μοναδικό πράγμα που τον ενοχλούσε, ήταν οι εξεζητημένες ερωτήσεις του απλού κόσμου στον δρόμο ή σε κάποια παρέα, γύρω από μία τακτική που ακολούθησε σε κάποιον αγώνα ή για μία απόφαση που μπορεί να πήρε μέσα στο γήπεδο! Έκοβε αμέσως την κουβέντα και δεν συμβιβαζόταν με τίποτε...

“Κόκκινο” ούτε στο καζίνο!

Ο Ομπράντοβιτς αγάπησε παράφωρα την Αθήνα και τον τρόπο ζωής στην ελληνική πρωτεύουσα, τον αυθορμητισμό, τη φιλικότητα και τον ανοιχτό χαρακτήρα των Ελλήνων, αλλά πραγματικός Έλληνας δεν αισθάνθηκε ποτέ, γι' αυτό άλλωστε δεν μπήκε και στην διαδικασία να πάρει την ελληνική υπηκοότητα, αν και θα μπορούσε κάλλιστα! Ο ίδιος, εξάλλου, δηλώνει “φανατικός” Σέρβος και δεν θα μπορούσε ποτέ, κατά οιονδήποτε τρόπο, να απαρνηθεί την πατρίδα του... Μπορεί να επισκέφτηκε πολλές φορές, την Μύκονο, τη Σαντορίνη, την Μήλο, την Πάρο, τη Ρόδο και τη Χαλκιδική, σαν το Βελιγράδι και τα χωριά της σερβικής ενδοχώρας, όμως, δεν υπάρχει πουθενά για τον πλέον επιτυχημένο προπονητή μπάσκετ στην Ευρώπη... Όπως, άλλωστε, δεν υπάρχει και το κόκκινο χρώμα... Δεν είναι τυχαίο ότι ο ένθερμος οπαδός της Παρτίζαν και “εχθρός” του Ερυθρού Αστέρα, δεν “πετάει” ποτέ κόκκινο γαρύφαλλο στα μπουζούκια και δεν επιλέγει κόκκινες μάρκες στο καζίνο, που στον ελεύθερο χρόνο του είναι ένας από τους αγαπημένους του προορισμούς του...