Ιδού η Ρόδος, ιδού και το... ζήτημα!

Να, που... καταντήσαμε: να ταιριάζει γάντι στην μπασκετική επικαιρότητα και μάλιστα για κοτζάμ Παναθηναϊκό η παροιμιώδης φράση του Αισώπου "ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα" που παρεμπιπτόντως είναι ακραιφνώς αθλητική!

Το κατάντημα βεβαίως είναι σχήμα λόγου, διότι ολάκερης της μπασκετικής πιάτσας πολύ της αρέσει που αίφνης ο μεθαυριανός αγώνας ανάμεσα στον Κολοσσό και τον Παναθηναϊκό αποτελεί ντέρμπι κορυφής. Δεν έχει ξανασυμβεί, άλλωστε, μια ομάδα εκτός των τειχών (και μάλιστα νησιωτική, απομακρυσμένη από τα κέντρα εξουσίας και χωρίς ισχυρό ιστορικό υπόβαθρο) να αντέχει τόσο καιρό αυτή την ακροβασία πάνω στο σχοινί. Τόσο καιρό και με τόσα χειροκροτήματα...

Ο Παναθηναϊκός πηγαίνει στο νησί των ιπποτών για να αναμετρηθεί με έναν απροσδόκητο αντίπαλο, τον οποίο στους προηγούμενους δέκα αγώνες τους τον έχει κάνει τελατίνι! Οι πράσινοι όχι μόνο δεν έχουν ηττηθεί ποτέ από τους Ροδίτες, αλλά τους ρίχνουν κιόλας κατά μέσο όρο 33 πόντους, άρα δικαιούνται να απευθύνουν την πρόκληση του πηδήματος στους συγκατοίκους τους (μαζί με τον Ολυμπιακό) στο ρετιρέ της βαθμολογίας...

Το εννοώ αυτό που έγραψα προηγουμένως για τη χαρά της μπασκετικής πιάτσας: μου το μαρτύρησε σήμερα το πρωί, χωρίς μάλιστα να τον προκαλέσω (σε μια συζήτηση στο ραδιόφωνο του Sentra 103.3) ο Στέργιος Κουφός, ο οποίος δεν εφείσθη επαίνων για τον Κολοσσό, ούτε μετά τον δραματικό μεταξύ τους αγώνα. Οι δυο ομάδες, άλλωστε βρίσκονται περίπου στον ίδιο συντελεστή όχι από πλευράς αποτελεσμάτων και εντυπώσεων, αλλά υπό την έννοια ότι είναι νοικοκυρεμένες, διέπονται από κάποιες αρχές συμμετοχικής δημοκρατίας και έκαναν αυτό που όλοι προσδοκούν στους χαλεπούς καιρούς: βρήκαν ευκαιρίες μέσα από την κρίση!

Ο Κολοσσός μετρά δέκα νίκες σε έντεκα αγώνες, το Ρέθυμνο έφτασε στις έξι, η Καβάλα έχει πέντε (συμπεριλαμβανομένου του σκαλπ του Παναθηναϊκού), η Δράμα ανέβηκε στις τέσσερις. Τέσσερις ομάδες της επαρχίας (άντε, της περιφέρειας) οι οποίες δεν αναγκάζονται να τρώνε τις σάρκες τους, όπως συμβαίνει με κάμποσες άλλες που λιμοκτονούν και δεν έχουν μαντήλι να κλάψουν...

Στο Περιστέρι ο Πεδουλάκης βγήκε και έκανε βούκινο αυτό το δράμα, μετά το ματς με το Ρέθυμνο. Θυμάμαι ότι την επόμενη μέρα μου έστειλε ένα μήνυμα ο Λινάρδος και μου έγραψε ότι "καλά τα είπε ο Αργύρης και μου δίνει κουράγιο να μιλήσω κι εγώ"! Τα είπε κι αυτός με τη σειρά του και ξαλάφρωσε, αλλά μια κουβέντα είναι αυτή: η ομάδα που πριν από δυο χρόνια βρέθηκε ένα βήμα πριν από τα πλέι οφς της Ευρωλίγκας κατάντησε από δικά της εγκληματικά λάθη και ασυγχώρητες παραλείψεις να βρίσκεται με το ένα πόδι στην Α2 και να προκαλεί τον οίκτο!

Το αφουγκράστηκα αυτό και το βίωσα στο πετσί μου, το Σάββατο, που πήγα στον Άγιο Θωμά και παρακολούθησα ένα θρίλερ, ο επίλογος του οποίου έμοιαζε βγαλμένος από το σενάριο αρχαίας τραγωδίας. Εντέλει ο από μηχανής θεός αφού ζύγισε τα πράγματα, έκλινε προς τη μεριά του ΚΑΟΔ με πρωταγωνιστή της χαρμολύπης τον (άλλοτε παίκτη του Αμαρουσίου) Κώστα Χαραλαμπίδη, που εκών άκων έγινε ο δήμιος των γηπεδούχων.

Λίγες φορές στη ζωή μου, ενώ βρίσκομαι σε γήπεδο, έχω αισθανθεί σαν να είμαι σε νεκροταφείο, όπου μάλιστα γίνονται μαζί η κηδεία και το μνημόσυνο! Θλιμμένα πρόσωπα, κάποια σκόρπια δάκρυα, ένας πόνος, που άλλοτε ήταν φωναχτός (ως πράξη αντίδρασης και διαμαρτυρίας για το πως "η ομάδα μοντέλο έγινε μπουρδέλο") κι άλλοτε έμενε βουβός: είχε περάσει μισή ώρα από τη λήξη του αγώνα, είχε αδειάσει το γήπεδο και καμιά εικοσαριά φίλαθλοι του Αμαρουσίου παρέμεναν στη δική τους εξέδρα, πίσω από το καλάθι, σιωπηλοί, αμήχανοι, αποσβολωμένοι...

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θάμα, όπως έγραψε στο ποίημα του ο Βάρναλης!

Η υπόθεση του Χόμαν είναι όντως ένα μυστήριο, υπό την έννοια ότι ο Αμερικανός εξαφανίστηκε και δεν εισέπραξε την πρώτη δόση των χρημάτων που μάλιστα είχε στα χέρια του ο Μπατίστ. Δεν ξέρω αν με αυτή τη συμπεριφορά ήθελε να τιμωρήσει το Μαρούσι για την καθυστέρηση ή αν αληθεύουν οι θεωρίες συνωμοσίας ότι τάχα μεσολάβησε ξένος δάκτυλος που έχει συμφέρον απ' αυτήν την υπόθεση...

Το ελληνικό πρωτάθλημα πάλι, ψάχνει το δικό του συμφέρον: είναι ούτως ή άλλως "πειραγμένο" από την αρχή, τόσο με την αποβολή του Πανελληνίου, όσο και με τα κάθε λογής προβλήματα που συσσωρεύονται και του προκαλούν ασφυξία. Εάν το Μαρούσι μας χαιρετήσει από τόσο νωρίς τον πλάτανο, αυτό το "πειραγμένο" πρωτάθλημα κινδυνεύει να γίνει σκέτο ανέκδοτο και ο λόγος είναι απλός και προφανής: δεδομένου ότι υποβιβάζεται μόνο μία ομάδα, για ποιο λόγο οι υπόλοιπες να συνεχίσουν να κρατούν και να πληρώνουν τους ξένους τους;

Αυτή είναι η σκούρα κουρτίνα που καλύπτει τα παράθυρα και δεν αφήνει τις ακτίνες του ηλίου να ρίξουν λίγο φως στα σκοτεινά δωμάτια. Αλλά, διάβολε, μέσα σε αυτή τη μαυρίλα, υπάρχουν ακόμη κάποιες χαραμάδες ελπίδας που τις κρατούν ανοικτές οι καλοί Ελληνες παίκτες, η νέα γενιά η οποία δεν θέλει να αποβεί θνησιγενής, οι ψαγμένοι προπονητές, οι μερακλήδες φίλαθλοι, οι σωστοί διοικητικοί παράγοντες, οι αφοσιωμένοι δημοσιογράφοι: ένας μικρόκοσμος που εξακολουθεί να αγαπάει και να χαίρεται το μπάσκετ και να σηκώνει ανάχωμα μπροστά στον μαρασμό...