Όχι έτσι ρε γαμώτο…

Ναι ρε Όσιμ, πόσο δίκιο έχεις, η μπάλα είναι αυτό που είχες πει, πόρνη, και εκτός από το να συνυπογράψω το συγκεκριμένο σχόλιο μπορώ να επισημάνω πως είναι και η μεγαλύτερη όλων… Διότι είναι κρίμα κι άδικο αυτό που βιώσαμε στο ΟΑΚΑ στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Αλλα περιμέναμε να δούμε, άλλα έγιναν και τελικά σε άλλα κατέληξαν!

Προσωπικά εκτιμώ πως το ματς έπρεπε να το είχε κερδίσει η ΑΕΚ. Και όχι επειδή έχω μεγάλη αδυναμία στην ομάδα, αλλά διότι πολύ απλά δημιούργησε καλύτερες προϋποθέσεις, έστω τέσσερις, για να σημειώσει το νικηφόρο γκολ. Ναι, ένα έφτανε αν έλειπε η γκάφα του Ντίμι. Απέναντι σε μία ομάδα που έδειχνε και ήταν τραγική χρειάστηκε ένα προσωπικό λάθος του πλέον έμπειρου ποδοσφαιριστή της Ενωσης για να πάρει το «διπλό» η ομάδα που δεν το άξιζε.

Το περίμενα πολύ διαφορετικά. Θεωρούσα πριν το ματς και το συζητούσα στην Νέα Φιλαδέλφεια ότι θα χάσουμε με 2-0 και το ματσάκι θα είναι… φτου και αμάν στην περιοχή του Κωνσταντόπουλου. Τελικά διαψεύστηκα. Οι πιτσιρικάδες με διέψευσαν απόλυτα. Απέναντι σε μία ομάδα σούπερ έτοιμη, με παιχνίδια στα πόδια της ζωής και θανάτου για την Ευρώπη οι «κιτρινόμαυροι» ήταν καλύτεροι και έδειχναν πιο σύνολο.

Η ΑΕΚ επαναλαμβάνω άξιζε τη νίκη αλλά αυτή δεν ήρθε. Κι αυτό διότι η Θεά Τύχη δεν της χαμογέλασε. Αντίθετα της γύρισε την πλάτη. Θαρρείς ακόμη και ο Θεός τα ‘χει βάλει με την ΑΕΚ και δεν θέλει να της δώσει μέρες με χαμόγελα. Θαρρείς και έχουν κάνει κάτι οι ΑΕΚτσήδες και σαν κατάρα βιώνουν απανωτά χτυπήματα εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων για την αγαπημένη τους ομάδα.

Σε ό,τι αφορά στο αγωνιστικό δεν θα γράψω πολλά. Νομίζω πως ταλέντο υπάρχει, όχι και ποιότητα όμως, ενώ είναι πασιφανές πως αγνοείται η εμπειρία. Όμως υπάρχουν και άλλα: ψυχή, πάθος, θέληση, λύσσα, ψύχωση και μια – δυο λέξεις που δεν μου επιτρέπεται να τις γράψω, όπου έβγαλαν οι πιτσιρικάδες και κατάφεραν να κερδίσουν την εξέδρα.

Και τελικά έχει λόγο στο τέλος, τέλος της ημέρας να χαμογελάει ο ΑΕΚτσής. Γιατί επιτέλους η αγαπημένη τους ομάδα και το γήπεδο βγάζουν υγεία… Από το χορτάρι μέχρι το τελευταίο κάθισμα. Είναι συγκλονιστικό να αντιλαμβάνεσαι πόσο καψούρης είναι ο οπαδός με την ομάδα του. Σε κάθε κερδισμένη μπάλα, σε κάθε κόντρα που έβαζε ένας ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, σε κάθε σωστή συνεργασία που έβγαζε προϋποθέσεις επίθεσης, σε κάθε τζαρτζάρισμα, η κερκίδα φώναζε, χειροκροτούσε, χαιρόταν και μετέδιδε την καψούρα της στον αγωνιστικό χώρο.

Αν πρέπει να αναφερθώ σε πρόσωπα θα σταθώ αρχικά στον… παλιό, τον Παναγιώτη Λαγό που ήταν αρχηγός με όλη τη σημασία της λέξης: αγωνιστικά και όχι μόνο. Δεν τον θέλησε η μπάλα σε δυο περιπτώσεις για να σκοράρει, αλλά αν εξαιρέσουμε ένα, δυο λάθη, ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε και θα θέλαμε χρόνια πίσω…

Αναγνώριση και για τον Παυλή που όταν θα είναι 100% θα μας σηκώσει πολλές φορές από τις καρέκλες για να πανηγυρίσουμε και να τον χειροκροτήσουμε. Κατάθεση ψυχής και μετά το 15΄ έκανε (και) πάρτι με τον Μπαρτολίνι, όταν θα τον μάθουν και θα τον παίξουν περισσότερο κάθετα (και όχι ψηλά) θα δώσει και περισσότερα.

Πολύ καλή εμφάνιση και από τον Αρκούδα. Σε όλη την πλευρά ανασταλτικά τα πήγε άριστα, όπως και δημιουργικά αφού όταν προωθήθηκε βοήθησε… Μπράβο του και μακάρι να συνεχίσει έτσι και καλύτερα. Προσωπικά μου άρεσε πολύ και ο Κουτρουμπής. Με… κέρδισε απόλυτα και θεωρώ πως έχει ακόμη να δώσει. Καλά είναι τα μαντάτα και από τους Κουρέλλα και Γροντή αλλά θαρρώ πως πρέπει να περιμένουμε για να γράψουμε για όλους, ακόμη και για τον Φουρτάδο που στην πρώτη του συμμετοχή με κάνει να απορώ γιατί αποκτήθηκε.

Πάντως πρέπει να αναγνωρίσουμε και για τον Βαγγέλη Βλάχο πως με το τίποτα κατάφερε να μας παρουσιάσει ένα πολύ καλό σύνολο που έδωσε το 1101% των δυνατοτήτων του!

Υγ: ΑΕΚ το μεγαλείο του κόσμου σου δεν συγκρίνεται… Αυτό τίποτα άλλο!

Υγ2: Είναι βαριά η φανέλα όμως, αυτό αποδείχτηκε ξανά, πολύ βαριά ΑΕΚάρα μου...