Κατάχρηση εξουσίας!

Κολλημένος με τη… μπάλα!

Διαιτητής δεν γεννιέσαι… Γίνεσαι! Στις ιστορίες των ρέφερι υπάρχει πάντα κάποιο απωθημένο. Άλλοτε είναι το οικογενειακό που περνάει το μικρόβιο από γενιά σε γενιά και άλλοτε εκείνο της καριέρας που ποτέ δεν έρχεται. Ο Τάσος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 9 Αυγούστου του 1979 και ο αθλητισμός μπήκε από νεαρή ηλικία στη ζωή του. «Υπήρξα αθλητής από τα νεανικά μου χρόνια. Φοίτησα σε αθλητικό σχολείο και κατά καιρούς ασχολήθηκα με διάφορα αθλήματα όπως στίβο και τρίαθλο. Μετά, όμως, την σοβαρή ενασχόληση μου με την διαιτησία εστίασα προπονητικά σε αυτήν και απομακρύνθηκα από τις άλλες αθλητικές δραστηριότητες». Φυσικά και δεν ήταν μόνο το τρίαθλο ή ο στίβος, αθλήματα που τον έχουν βοηθήσει να διατηρεί μέχρι και σήμερα – παράλληλα φυσικά με πολλές ώρες προπόνησης – την καλή του φυσική κατάσταση.

«Υπήρξα ποδοσφαιριστής σε ομάδα της Θεσσαλονίκης κατά την διάρκεια των μαθητικών μου χρόνων. Ένας τραυματισμός και η παράλληλη εισαγωγή μου στην αστυνομία στάθηκαν αφορμή στο να σταματήσω να παίζω ποδόσφαιρο. Η γνωριμία μου, ωστόσο, με έναν πολύ αξιόλογο άνθρωπο, πρώην διαιτητή, με οδήγησε στο να υπηρετήσω το άθλημα από άλλο πόστο». Κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα του, αλλά και η δεύτερη ζωή του. Αστυνομικός στο επάγγελμα, διαιτητής από χόμπι… Παιχνίδι εξουσίας! Σε ηλικία 25 ετών ο Τάσος Σιδηρόπουλος θα σφυρίξει το πρώτο του παιχνίδι σε Εθνική κατηγορία. Αχαρναϊκός-Ηρόδοτος για το πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής στις 17 Οκτωβρίου του 2004. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, όσα ήξερε και όσα ένιωθε ως… συνηθισμένος φίλαθλος του ποδοσφαίρου, έπρεπε να τα ξεχάσει.

«Δεν γίνεσαι πρώτα διαιτητής. Σίγουρα κάποια ομάδα υποστήριζες πριν γίνεις. Όμως με τα χρόνια αποστασιοποιείσαι, γιατί κοιτάς μόνο την δουλειά σου. Μαθαίνεις να αγαπάς τόσο πολύ το ποδόσφαιρο και την διαιτησία, που ξεφεύγεις από αυτό το τρυπάκι», θα πει σε συνέντευξή του, χωρίς να αποκαλύψει ποια ήταν η ομάδα που υποστήριζε και πως ένιωσε όταν για πρώτη φορά κλήθηκε για σφυρίξει σε παιχνίδι της. «Δεν αισθάνθηκα τίποτα. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κάνω μία καλή διαιτησία. Πριν μπω στην Α’ Εθνική με απασχολούσε σαν σκέψη, γιατί γνώριζα πως κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Όμως όταν έρθει εκείνη η ώρα δεν το σκέφτεσαι».

Τα σκαλοπάτια της… Λίνδου!

Ένα από τα αξιοθέατα της Ρόδου, το μέρος όπου μετακόμισε ο Τάσος Σιδηρόπουλος μετά το διορισμό του στην αστυνομία, είναι η Λίνδος. Περίπου 300 σκαλοπάτια οδηγούν στην Ακρόπολη της περιοχής, έστω κι αν ο συνηθέστερος και πιο τουριστικός τρόπος για να φτάσεις στην κορυφή είναι τα γαϊδουράκια. Ο 33χρονος ρέφερι προτίμησε τα σκαλοπάτια… Η άνοδός του στη Super League ήρθε πέντε σεζόν αργότερα κι ενώ πρωτύτερα ούτε αγώνα κυπέλλου είχε σφυρίξει. Έκανε ντεμπούτο στις 27 Σεπτεμβρίου του 2009 στην αναμέτρηση του Εργοτέλης με τον Πανθρακικό, το οποίο έληξε 4-0 υπέρ των γηπεδούχων.

Στην πρώτη του σεζόν στη Super League θα σφυρίξει σε 12 παιχνίδια και θα αρχίσει να σκέφτεται ως επαγγελματίας διαιτητής. Δε θα μείνει, μάλιστα, στη σκέψη, αλλά θα προχωρήσει και στην πράξη. «Αν θέλεις να φτάσεις στην κορυφή και να παίξεις στην Ευρώπη, επιβάλλεται να έχεις προσωπικό γυμναστή. Είμαι τυχερός που γνώρισα τον Κώστα Βενιζέλο. Με βοηθάει να ανεβάσω το επίπεδό μου. Γνωρίζει άριστα το αντικείμενο. Προπονήσεις έκανα και πριν και θέλω να ευχαριστήσω τους δύο γυμναστές που με βοήθησαν, τον Νίκο Μαντικό και τον Μιχάλη Χαρίτο. Τώρα όμως απαιτείται μεγαλύτερη εξειδίκευση και δουλειά στην λεπτομέρεια, η οποία απαιτεί χρόνο».

Λέγεται ότι το πρόγραμμά του ξεκινάει ξημερώματα. Ξυπνάει στις 5.30π.μ., ώστε να κάνει πρωινή προπόνηση από τις 6π.μ. ως τις 8π.μ.. Ακολουθεί το οκτάωρο στη δουλειά και το απόγευμα ακόμα δύο ώρες στο γυμναστήριο. «Πολλές φορές ένας διαιτητής τρέχει σε έναν αγώνα περισσότερα χιλιόμετρα κι από έναν ποδοσφαιριστή. Από 12 έως 18 χιλιόμετρα, την στιγμή που ένας ποδοσφαιριστής διανύει από 11 έως 15. Πέραν της φυσικής κατάστασης την οποία πρέπει να διαθέτει, ένας διαιτητής οφείλει ταυτόχρονα να βλέπει, να ακούει και να έχει αντίληψη», σχολίασε ο προσωπικός του γυμναστής, Κώστας Βενιζέλος, ο οποίος χαρακτήρισε τον Τάσο Σιδηρόπουλος ως έναν παίκτη εργαλείο. «Αν έπαιζε ακόμα ποδόσφαιρο και βάσει φυσικής κατάστασης θα ήταν ένα καλό αμυντικό χαφ».

Η πιο… παραγωγική του χρονιά στη Super League θα έρθει τη σεζόν 2010-11. Τότε, θα παίξει συνολικά σε 19 παιχνίδια και θα συνεχίσει την αγωνιστική του άνοδο, με αποκορύφωμα τον Δεκέμβριο του 2010, όταν θα χριστεί διεθνής. «Ευχαριστώ την ΕΠΟ, τον πρόεδρό της, Σοφοκλή Πιλάβιο, και τον εκτελεστικό της γραμματέα, Γιάννη Οικονομίδη, την Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας και τον πρόεδρό της, Βασίλη Τεροβίτσα, και φυσικά τον Διευθυντή Ανάπτυξης Διαιτησίας, Κύρο Βασσάρα, ο οποίος στάθηκε η αφορμή για να ανοίξουν οι ορίζοντές μου. Όπως πάνω απ’ όλα, θέλω να ευχαριστήσω την σύζυγό μου Μικέλα, η οποία στις χαρές και στις λύπες, στα εύκολα και στα δύσκολα, στάθηκε με την καρδιά της στο πλευρό μου και αποτέλεσε το πολυτιμότερο στήριγμά μου. Κι επειδή είναι η πρώτη φορά που η δωδεκανησιακή διαιτησία αποκτά εκπρόσωπο στο διεθνές στερέωμα, εύχομαι ολόψυχα να ακολουθήσουν σύντομα κι άλλοι συνάδελφοί μου διαιτητές».

Στις 14 Δεκεμβρίου του 2010 το νόμισμα είχε πέσει στην πλευρά που είχε διαλέξει και ο Τάσος Σιδηρόπουλος κέρδιζε το στοίχημα. Ένα μήνα μετά έμελλε να γνωρίσει και την άλλη του όψη.

Τεστ φυσικής… αντοχής!

Ήταν 19 Ιανουαρίου, όταν όλοι διαιτητές μαζεύτηκαν στον Αγ. Κοσμά για να περάσουν τα καθιερωμένα τεστ φυσικής κατάστασης. Για τον Τάσο Σιδηρόπουλο, έμοιαζε ρουτίνα. Έτρεξε, πέρασε τη δοκιμασία κι όταν με πολιτικά πλέον ετοιμαζόταν να δει τους συναδέλφους του, δέχτηκε επίθεση. Δύο σωματώδεις τύποι με σκουφάκια τον πλησίασαν και τον χτύπησαν, πριν εξαφανιστούν με τη μηχανή τους. Ο Τάσος Κάκος και ο Μιχάλης Κουκουλάκης που ήταν αυτόπτες μάρτυρες κράτησαν τον αριθμό της μηχανής, έγινε ταυτοποίηση, ωστόσο η έρευνα κάπου σταμάτησε.

«Θέλω να πιστεύω ότι είναι μεμονωμένα περιστατικά και όχι οργανωμένα. Αν είναι οργανωμένα τότε μιλάμε για καθαρή τρομοκρατία. Δεν πιστεύω ότι τρομοκρατούνται οι διαιτητές γιατί είναι μια ομάδα ενωμένη», θα δήλωνε λίγες μέρες μετά ο Τάσος Σιδηρόπουλος, προσπαθώντας να εξηγήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Και πολύ περισσότερο, γιατί είχε συμβεί. «Δεν είχα κάποια απειλητικά μηνύματα πριν. Ο χώρος που δέχθηκα την επίθεση είναι ανοικτός. Είχαμε εντοπίσει κάποιες περίεργες κινήσεις, αλλά δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Οι αφορμές μπορεί να είναι πάρα πολλές, το θέμα όμως είναι πως θα τα αντιμετωπίσουμε εμείς. Δεν πιστεύω ότι οδηγεί κάπου το να ξυλοκοπούνται οι διαιτητές. Μετά από κάτι τέτοιο σκέφτεσαι να τα παρατήσεις, αλλά όταν ηρεμεί η κατάσταση το ξανασκέφτεσαι και κάνεις θυσίες».

Η αντοχή του ιδίου και της Μικέλας, τη γυναίκας που βρίσκεται πάντα στο πλευρό του, θα δοκιμαζόταν και στο μέλλον. Στην ιστορία που θα ξεσπάσει με τα στημένα, θα εμπλέκεται το όνομά του, χωρίς όμως να εμφανίζεται πουθενά ο ίδιος μπλεγμένος. Υπάρχει μαγνητοφωνημένη συνομιλία ακόμα και για τον τραυματισμό του, ο οποίος έγινε λίγες μέρες μετά την αναμέτρηση Ολυμπιακού Βόλου-ΠΑΟΚ. «Πολλοί έλεγαν πως συμβαίνουν πολλά, πως συνέβαιναν και θα συμβαίνουν. Ευτυχώς έμεινα έξω από όλα αυτά, γιατί ήμουν πάντα πολύ προσεκτικός», απαντάει ο ίδιος στις φήμες και συμπληρώνει: «Το κινητό μου είναι πάντα κλειστό. Αυτός είναι ο νούμερο ένα κανόνας. Πριν, κατά την διάρκεια και μετά την λήξη ενός αγώνα το τηλέφωνό μου είναι κλειστό».

Στην ιεραρχία θα συνεχίσει να ανεβαίνει. Θα σφυρίξει στην Ευρώπη, θα παίξει σε ντέρμπι, θα έχει καλές και κακές βραδιές. Πάντα θα επιστρέφει στη Μικέλα και εσχάτως στο παιδί του, αφού έγινε πατέρας από τον προηγούμενο Αύγουστο. Στη δουλειά του είναι προϊστάμενος της περιφερειακής μονάδας EURODAC Νοτίου Αιγαίου, που αφορά τη λαθρομετανάστευση. Είναι κατά του ρατσισμού και θεωρεί πως για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην Ελλάδα φταίει εν πολλοίς η έλλειψη παιδείας. Στη ζωή του ως αστυνομικός έχει εξουσία. Στο γήπεδο ως διαιτητής έχει εξουσία. Ένα παιχνίδι που πάντα εξιτάρει. Ένα παιχνίδι που χθες έχασε!