Αν χάσει τον Λίνεν...

Δεν είναι χθεσινό το φαινόμενο στην ΑΕΚ. Της συμβαίνει πιο πολύ από ποτέ στη διάρκεια των τελευταίων ετών, από το περασμένο καλοκαίρι, να συμπεριφέρεται, στο αγωνιστικό της τμήμα, σαν ερασιτεχνικό σωματείο. Οσο περισσότερο μεγαλώνει το ιδιοκτησιακό κενό, όσο πιο δύσκολη γίνεται η οικονομική κατάσταση, όσο περισσότερο απουσιάζει το αφεντικό, τόσο μεγαλύτερα γίνονται τα προβλήματα, τόσο πιο έντονη και η αναρχία.

Είτε συμφωνεί κανείς με τις επιλογές, στην τακτική, τη διάταξη ή τα πρόσωπα, είτε όχι, ο Εβαλντ Λίνεν είναι ένας κανονικός, αυθεντικός προπονητής. Και μάλιστα της κατηγορίας που είναι συμβατή με τη βασική σημερινή ανάγκη της ΑΕΚ: είναι αυτόφωτος. Δεν έχει ανάγκη από ένα μπράτσο για να ακουμπάει, ούτε από έναν υποστηρικτή για να τον ωθήσει να βγει στο φως της ευθύνης και να την αναλάβει. Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, αλλά και επειδή κουβαλάει μια τρέλα, αυτή που τον ώθησε στην επιλογή να αναλάβει την ΑΕΚ σε αυτή την κατάσταση και μαζί το ρίσκο να χρεωθεί ιστορικά τον υποβιβασμό της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την προοπτική της καριέρας του, ο Λίνεν είναι κάτι παραπάνω από κατάλληλος για τη θέση του προπονητή. Δεν είναι όμως αρκετός. Δεν μπορεί να είναι αρκετός όταν δεν υπάρχουν ούτε τα αυτονόητα.

Το σημερινό πρόβλημα της ΑΕΚ, η οποία έχει χάσει την αρχή και το τέλος της εταιρικά, είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που θα μπορούσε να επιλύσει ή έστω να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά ένας ικανός προπονητής. Δεν χρειάζεται να ζει κανείς μέσα στο ποδόσφαιρο για να το αντιληφθεί. Αρκεί να κυκλοφορήσει αυτή την εποχή μέσα σε μια ελληνική εταιρεία στην οποία εργάζονται δεκάδες απλήρωτοι ή κακοπληρωμένοι ιδιωτικοί υπάλληλοι, για να το καταλάβει. Η ζωή του διευθυντή/διοικητή έχει γίνει σε αυτές τις εταιρείες πιο δύσκολη από ποτέ. Διότι καίει καθημερινά τον εγκέφαλό του για να εφεύρει κίνητρα ικανά να παρακινήσουν τους απλήρωτους εργαζόμενους να ξεχάσουν ότι δεν βλέπουν λεφτά στον λογαριασμό και να κάνουν τη δουλειά.

Αγωνιστικά, όπως άλλωστε και εταιρικά, η ισορροπία στην ΑΕΚ έχει πολύ μεγάλο συντελεστή δυσκολίας. Και ο ισορροπιστής έχει ανάγκη από ηρεμία. Ο ισορροπιστής Λίνεν δεν μπορεί να βρει την ηρεμία στις σημερινές συνθήκες που επικρατούν στην ΑΕΚ. Και ο εκνευρισμός είναι πολύ κακός σύμβουλος για όλους τους προπονητές, πόσο μάλλον για προπονητές με τον παρορμητισμό του Λίνεν.

Αν δεν τα καταφέρει η ΑΕΚ αγωνιστικά, η ευθύνη της αποτυχίας δεν θα πρέπει να αποδοθεί στον Γερμανό, δεν θα έχει να κάνει με την επάρκειά του. Δεδομένης της απουσίας αφεντικού, του ισχυρού που θα επιβάλει τον νόμο, την τάξη και την πειθαρχία, η ΑΕΚ πορεύεται μόνο με το φιλότιμο των εργαζόμενων και το κίνητρο διάκρισης – μεταγραφής των ποδοσφαιριστών. Μόνο που αυτή η τροφή ούτε αρκεί, ούτε χορταίνει.

Κι όταν η ΑΕΚ, μια μεγάλη ομάδα, που τρέφεται από τις νίκες και τις επιτυχίες, ζει με ήττες, η πείνα γίνεται μεγαλύτερη. Και η κατάσταση χειρότερη, σε μια ομάδα που επικρατεί αναρχία και έχει ερασιτεχνικές συμπεριφορές.

Μετά την ήττα από τον Πλατανιά και όσα την ακολούθησαν/ακολουθούν, το ντέρμπι της ερχόμενης Κυριακής απέκτησε για την ΑΕΚ τον “ζωής ή θανάτου” χαρακτήρα. Αν νικήσει, θα τραφεί από τη νίκη επί του Παναθηναϊκού, θα ανασάνει βαθμολογικά και ψυχολογικά, κι όλα θα γίνουν για λίγο καλύτερα. Αν χάσει, για πρώτη φορά όσοι ανησυχούν για την πιθανότητα του υποβιβασμού δεν θα υπερβάλουν, ούτε θα κινδυνολογούν. Θα σοβαρολογούν.