Μια τυπική διαδικασία...

Πάντα, από μικρό παιδί, απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου όταν πλησίαζε το ντέρμπι της ΑΕΚ με αντίπαλο τον Ολυμπιακό (και με τον Παναθηναϊκό μια κι εγώ μεγάλωσα στην εποχή που όλα παίζοντας μεταξύ Ενωσης και «πράσινων») να έχω ένα απίστευτο άγχος, ένα σφίξιμο στο στομάχι για το ματς...

Για μένα βλέπετε ήταν η μάχη του... καλού κόντρα στο κακό και στο κατεστημένο! Αυτό το συναίσθημα με κυριεύει πάντα όταν παίζει η ΑΕΚ με τους συγκεκριμένους δυο αντίπαλους. Κρίνοντας πάντως από το ματς που έζησα live στο Φάληρο μόνο εγώ και κάποιοι ακόμη οπαδοί ή φίλαθλοι αισθάνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Η ήττα από τον Ολυμπιακό μπορεί να ήταν αναμενόμενη, μπορεί όλοι να τη θεωρούσαν δεδομένη για την ΑΕΚ, μπορεί ακόμη να ήταν για κάποιους και απλά μία ήττα χωρίς ουσία αφού δεν ήρθε ο διασυρμός όπως πέρυσι και αυτό να ήταν απλά το ζητούμενο!

Λυπάμαι αν το χαλάω σε κάποιους αλλά εγώ ξενέρωσα πολύ περισσότερο από αυτό που είδα στο γήπεδο και την ήττα με 2-0 παρά από την εξάρα που δεχτήκαμε πέρυσι. Κι αυτό διότι φάνηκε πως το ματς αυτό ήταν (και) για την ΑΕΚ όπως (και) για τον Ολυμπιακό μια τυπική διαδικασία!!! Ντροπή και μόνο ντροπή αισθάνομαι να βιώνω ματς με τη συγκεκριμένη ομάδα και με τη λήξη του να σκέφτομαι αποκλειστικά πως το ματς ήταν τελικά: μια τυπική διαδικασία...

Η ΑΕΚ έφτασε στο Φάληρο, μπήκε στο ματς, έχασε με κάτω τα χέρια και χωρίς να αντιδράσει και αποχώρησε. Όλα καλά... Μόνο οι τσαμπουκάδες στα αποδυτήρια μεταξύ Μανωλά και Μανιάτη και τα γαλλικά έξω από τα πούλμαν μεταξύ παικτών μου θύμισε ότι παίζαμε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.
Προσωπικά δεν γουστάρω να θεωρούν οι αντίπαλοί μου πως μου έκαναν χάρη τελειώνοντας το ματς στο 24΄.

Δεν μ’ αρέσει να αισθάνομαι ότι μου χαρίζονται. Δεν θέλω τον οίκτο τους, τη λύπη τους. Ας μου βάλουν πάλι 6 και να αισθάνομαι το ίδιο άσχημα για την ομάδα τους και για τη δική μου.

Αυτός ο άσος του Ολυμπιακού κόντρα στην ΑΕΚ ήταν ότι χειρότερο. Όχι η νίκη τους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο επετεύχθη αυτή. Ακόμη και σε φιλικό ματς προετοιμασίας περισσότερο... ξύλο θα βλέπαμε στον αγωνιστικό χώρο. Αντί αυτού όμως είδαμε ένα ματς που τελείωσε στο 24΄ και κανείς από την ομάδα που έχανε δεν είχε έστω τον εγωισμό να στραβώσει και να το κάνει ροντέο. Κι αυτό για να τελειώνουμε έτσι απλά και να φύγουμε…

Η δική μου σκέψη και νοοτροπία αλλά και το dna δεν αλλάζει σε ό,τι αφορά αυτά τα ματς και την ΑΕΚ που λατρεύω και θα το κάνω μέχρι να πεθάνω. Αλλά δυστυχώς για την ομάδα μου φαίνεται πως αλλάζουν πολλά. Δεν είναι δα και μακρινό παρελθόν το διπλό με τον Σκόκο στο ίδιο γήπεδο και τα ματς ροντέο με τους Μπούρμπο και Κρασσά στην 11άδα. Ακόμη και η ήττα επαναλαμβάνω με 6 γκολ δεν με πείραξε όσο αυτή και σας το λέω ειλικρινά, μέσα απ’ την καρδιά μου, όπως το αισθάνομαι τώρα, εδώ στην αίθουσα Τύπου του φαληρικού γηπέδου. Καλύτερα να με σιχαίνονται παρά να με λυπούνται...

Αυτά... Τίποτα άλλο!