η Μελωδία της Αλήθειας

η Μελωδία της Αλήθειας

bet365

Ο Μανος Αντώναρος γραφει στο blog του γιατί το ταλέντο -που είναι δώρο Θεού- βασιλεύει ακόμα και την Μεγάλη Παρασκευή.

Είναι Μεγάλη Παρασκευή στα τέλη της 10ετίας των 80’s. Εργάζομαι ως ραδιοφωνικός παραγωγός στα στουντιο του ΑΘΗΝΑ 9.84 FM Stereo. Το ραδιόφωνο που ακούει στην κυριολεξία ΟΛΗ η Ελλάδα…(τότε…γιατί μετά τα κομματόσκυλα κάθε χρώματος το τσάκισαν)

Η «οδηγία» είναι να παίξουμε εκείνη την ημέρα ΜΟΝΟ σοβαρή μουσική… κλασσική … πενθιμη.

Μπαίνω στο στουντιο, λέω του ηχολήπτη: «Αντε πήγαινε καμμιά βόλτα…θα κάνω μόνος μου εκπομπή… έλα σε 2 ώρες.» Φευγει χοροπηδώντας.

Είναι αργά το απόγευμα.

 

Όπως –ίσως- να’χετε καταλάβει: δεν μ’αρέσουν οι «οδηγίες». Ούτε να δίνω… αλλά πολύ περισσότερο (χαχαχαχα) να μου δίνουν…ειδικά όταν δεν με πείθομαι αρκούντως.

Πώς να παίξω στο ραδιόφωνο κλασσική μουσική όταν 1ον δεν έχω τις ειδικές γνώσεις και 2ον όταν δεν είναι εκπαιδευμενο το κοινό σε κάτι τέτοιο;

Μπαίνω λοιπόν στο στουντιο κλειδώνω (!!!) την πόρτα και κάθομαι μπροστά στην κονσόλα. Είναι η εποχή που μόοοοοολις έχουν εμφανισθεί τα πρώτα cd. Bγάζω από την τσάντα μου μερικά…μόνο 4 καλλιτεχνών: Γρηγόρης Μπηθικώτσης, Στράτος Διονυσίου, Βίκυ Μοσχολιού, Δήμητρα Γαλάνη… κατά την ταπεινή μου γνώμη και οι 4 αυτές φωνάρες έχουν άμεση σχέση με την βυζαντινή μουσική.

Αρχίζω την εκπομπή.

Ο,τι και να σας πω είναι λίγο.

Εσπασε στην κυριολεξία το τηλεφωνικό κέντρο. Τηλεφωνήματα ενθουσιασμού από όλη την Ελλάδα… Τηλεφωνήματα συγκίνησης… Τηλεφωνήματα-ευχές. Το κοινό φυσικά πήρε το μήνυμα.

Οι 4 μεγάλοι αυτοί καλλιτέχνες ψέλνουν στην καρδιά των Ελλήνων.

Ψέλνουν την αγάπη, τον έρωτα, τον πόνο, την ελπίδα.

Το ταλέντο τους αποδεικνύει ότι ο Θεός υπάρχει.

Κάτι μου λέει ότι ο Θεός δεν αγαπά την υποκρισία.

Και αν μη τι άλλο, είναι εξαιρετικά υποκριτικό μία φορά τον χρόνο να παίζεις «σοβαρη» μουσική… για να εξευμενίσεις τον Θεό σου.

Συμφωνα με τις Γραφές ο Θεός έστειλε τον γιό του στη γη για να μιλήσει στους ανθρώπους την γλώσσα των ανθρώπων… όταν φτάνει η ώρα να μιλήσουμε με τη σειρά μας μαζί του….προφανώς δεν μπορούμε να ακολουθούμε… play list…. Και μάλιστα σοβαροφανή play list… δεν γιορτάζουμε τον Πόντιο Πιλάτο… αλλά την Ανάσταση. Ε;

Πριν από 2-3 μήνες ένας πολυαγαπημένος μου φίλος σκηνοθέτης, ο Κώστας Υφαντής, μου είπε στο χαλαρό ότι ξέρει έναν πιτσιρικά 25 ετών, που γράφει για πλάκα εξαιρετικά τραγούδια.

-Τι δουλειά κάνει για να ζήσει; τον ρώτησα.

-Ασχολείται με πωλήσεις παπουτσιών.

-Θα του πεις να γράψει ένα τραγούδι με θέμα την μητέρα να το ανεβάσουμε στο site της Ολιβ;

-Φυσικά. Νομίζω ότι θα λυποθυμίσει από την χαρά του.

Δεν πέρασε καμμιά εβδομάδα και ήρθε στο mail μου ένα MP3 με τίτλο «καλημέρα μαμά».

Μας άρεσε πολύ. Ηταν τρυφερό, απλό, αγαπησιάρικο, συγκεκριμένο. Όπως έπρεπε να είναι. Με εντυπωσιασε η ταχύτητα που δημιουργήθηκε.

Η γυναίκα μου ζητησε από τις «μαμάδες της» να της στείλουν βιντεάκια με τα παιδιά τους, εκείνες ανταποκρίθηκαν και αμέσως το μοντάρισε σε ένα video. To ανέβασε καταρχάς στην σελίδα της στο FB και έγινε χαμός.

Η εποχή μας πάσχει από έλλειμμα τρυφεράδας. Δεν είναι λογιστικό το θέμα.

Ο Διονύσης Καραλής είναι 25 ετών.

Δεν τον έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου. Μόνο τηλεφωνικα μίλησα μαζί του.

-Μέχρι τα 20 είχα γράψει καμμιά 500αριά (!!!) τραγούδια κ. Αντώναρε…μου είπε… Μετά σταμάτησα να μετράω.

Γράφει τη μουσική στο μυαλό του… γραφει τους στίχους… τραγουδά κιόλας… και μετα συναντιέται με τους φίλους του τους «πληκτράδες» και να’το!

Επίτηδες διάλεξα την Μ.Παρασκευή για να σας δείξω αυτό που έγραψε.

Το ταλέντο του με φέρνει πιο κοντά στο θείο.

Το ραδιόφωνο μου έχει λείψει πιο πολύ από όλα τα είδη δημοσιογραφίας που έχω δοκιμάσει… αρπάζω λοιπόν την ευκαιρία και κάνω ένα flash back την εποχή που ο Μπηθικώτσης, ο Διονυσίου, η Μοσχολιού και η Γαλάνη με συντρόφεψαν εκείνο το βράδι της Μ. Πέμαρασκευής πολλάααααα χρόνια πριν στο στουντιο του 9,84.

Προφανώς και τα μεγέθη δεν συγκρίνονται. Μη λέμε ό,τι θέμε.

Σ΄αυτό εδώ το τεράστιο site μας διαβάζουν απίστευτα μεγάλος αριθμός νέων ανθρώπων. Πολλοί απ’ αυτούς είναι τίγκα στο ταλέντο… κάθε είδους ταλέντο. Αλοίμονό μας αν ΔΕΝ τους πιστέψουμε.

Εν αρχή ό ην ο λόγος… Ετσι δεν είναι;

Το παραφράζω (;) με ένα video στο ΥouΤube με την μουσική ενός νέου παιδιού.

Εν αρχή ην το φως.

Το παραφράζω (;) με τις αγκαλιές μανάδων και παιδιών.

Καλή Ανασταση.

Καλό Πάσχα!

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Μάνος Αντώναρος
Μάνος Αντώναρος

Ο Μάνος Αντώναρος γεννήθηκε στην Αθήνα και το πρώτο που θυμάται από τη δημοσιογραφία, ήταν όταν τον έπαιρνε από το χέρι ο πατέρας του (ο γελοιογράφος Αρχέλαος) και τον πήγαινε στα παλιά γραφεία της «Αθλητικής Ηχούς» για να παραδώσει τα σκίτσα του. Εκεί ο πιτσιρικάς Μάνος έβλεπε με ορθάνοικτα μάτια μερικά από τα ιερά τέρατα της (αθλητικής) δημοσιογραφίας να εργάζονται πυρετωδώς ακριβώς μπροστά στις λινοτυπικές μηχανές. Φυσικά του΄κανε εντύπωση και φυσικά ήθελε να γίνει ένας απ' αυτούς. Ετσι γύρω στα 20 του πήγε και είδε (μόνος του) τον μακαρίτη Κλεομένη Γεωργαλά και του είπε ότι ήθελε να δουλέψει στην «Ηχώ». Και εκείνος προφανώς θέλοντας να του κάνει πλάκα τον ρώτησε:

-Και τι θες να κάνεις;

-Να γράφω κάθε μέρα τη γνώμη μου!

Και -ω του θαύματος- ο Γεωργαλάς του απάντησε:

-ΟΚ! Αρχίζεις από σήμερα το απόγευμα.

Ετσι και έγινε. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ο Μάνος Αντώναρος έγραφε καθημερινά τη γνώμη του στην πίσω σελίδα της κραταιάς εφημερίδας.

Αργότερα δούλεψε σε πολιτικές εφημερίδες επί πολλά χρόνια, σε ραδιόφωνα και κανάλια. Κάθε φορά που εργαζόταν σε εφημερίδες έψαχνε την ευκαιρία να γράφει πού και πού στις αθλητικές σελίδες. Oι συνάδελφοι του αθλητικοί ρεπόρτερ πάντα του άνοιγαν την καλά φυλασσόμενη πόρτα τους.

Είναι ένας από τους πρώτους blogger στην Ελλάδα και υποστηρίζει φανατικά ότι το internet δεν είναι media, αλλά community.

Εδώ και δυο χρόνια εγκατέλειψε (από άποψη) τη μάχιμη δημοσιογραφία και αφιερώθηκε μαζί με τη γυναίκα του στο blog της www.eimaimama.gr

Τον τελευταίο διάστημα ανεβάζει post του στο gazzetta.

Hταν καιρός -όπως λέει ο ίδιος- να ξανανιώσει την χαρά της ελεύθερης και δημιουργικής δημοσιογραφίας.