Υπάρχει κι’ αυτό το ποδόσφαιρο…

Δεν έχω καμία σχέση με την πόλη του Αγρινίου. Εχω βρεθεί σε αυτήν δύο φορές και τις δύο για να δω αγώνα του Παναιτωλικού. Ομολογώ ότι την επιστροφή τους στη Σούπερ Λίγκα την χάρηκα και την χάρηκα όχι γιατί θεωρούσα ότι κατ’ ανάγκη ήταν καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό Βόλου, αλλά γιατί θεωρούσα ότι αγωνιστικά ήταν σαφώς μία από τις τέσσερις καλύτερες ομάδες της κατηγορίας.

Κυρίως όμως την χάρηκα για την νοοτροπία και την λογική των ανθρώπων που διοικούν τον Παναιτωλικό. Μη επαγγελματίες παράγοντες, άνθρωποι που δεν δέχονται να θυσιάσουν την ηθική τους στο βωμό της επιτυχίας. Ανθρωποι που ταλαιπωρήθηκαν πολύ από τα γρανάζια του ελληνικού ποδοσφαίρου μέχρι να ανέβουν τις μικρές κατηγορίες, την ώρα που δίπλα τους ομάδες με πολύ μικρότερη δυναμική και μπάτζετ τις ανέβαιναν με… ασανσέρ. Αυτοί επέμεναν ότι μεγαλύτερη σημασία και από τον προορισμό, την έχει το ταξίδι και δεν άλλαξαν ούτε μία στιγμή άποψη. Τα κατάφεραν με το… σταυρό στο χέρι, δείχνοντας σε όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο ότι υπάρχει και αυτός ο δρόμος. Υπάρχει και αυτό το ποδόσφαιρο…

Την πρώτη φορά στην Σούπερ Λίγκα την πάτησαν. Είχαν την ομάδα για να μείνουν άνετα στην κατηγορία, δεν είχαν όμως την εμπειρία και την τεχνογνωσία για να το κάνουν. Είπαμε αν κάτι δεν είναι, αυτό είναι επαγγελματίες παράγοντες. Εκείνο το περσινό μάθημα ελπίζω και πιστεύω ότι τους έγινε μάθημα. Αλλωστε κάτι τέτοιο φάνηκε από την φετινή πορεία τους στο πιο απαιτητικό και δύσκολο πρωτάθλημα που διεξήχθη ποτέ στην Ελλάδα.

Δεν πανικοβλήθηκαν ποτέ. Ούτε όταν το πράγμα έδειχνε να στραβώνει πολύ στην αρχή και να μένουν πίσω, ούτε όταν έτρεχαν με 100, αλλά δεν πρόλαβαν στο παρά ένα την απευθείας άνοδο, ούτε την περασμένη Κυριακή όταν έχασαν από τον αδιάφορο Ηρακλή και μαζί την εξασφάλιση της ανόδου χωρίς την ταλαιπωρία του… τελικού στον Βόλο. Πήγαν στον Βόλο με την ψυχραιμία και την αποφασιστικότητα που απαιτούσε η στιγμή και το ματς και τα κατάφεραν. Παναιτωλικός η επιστροφή στην Σούπερ Λίγκα Νο2 λοιπόν και πραγματικά «καλώς τους».

Καλωσήρθε το ποδόσφαιρο που είναι όπως θα έπρεπε να είναι… Το ποδόσφαιρο που κάνει λάθη όπως το περσινό της απειρίας ή το προ δεκαημέρου με την κροτίδα στα χέρια του Καρρά, αλλά που ξέρει να τα διορθώνει. Αυτός που έριξε την κροτίδα βρέθηκε μετά από δύο μέρες από το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης που νομίζεις ότι στην Ελλάδα διαθέτει μόνο το γήπεδο του Αγρινίου.

Οι αστυνομικοί σε λιγότερες από 48 ώρες μετά την ρίψη της κροτίδας χτύπαγαν το κουδούνι του λεβέντη στο σπίτι του, ότι θα συνέβαινε δηλαδή σε ένα πολιτισμένο ποδοσφαιρικά κράτος. Αυτές είναι εικόνες για να κρατάς, λογικές για να αντιγράφεις…

Ο Παναιτωλικός γύρισε, ο Απόλλωνας ανέβηκε και η Σούπερ Λίγκα μπορεί να καμαρώνει για παράγοντες όπως ο Κωστούλας και ο Βελλής, μπορεί να καμαρώνει για τον τρόπο που και οι δύο ομάδες επιστρέφουν στα μεγάλα σαλόνια.

Ολοι οι υπόλοιποι μπορούμε να καμαρώνουμε και για το ποδόσφαιρο που είδαμε φέτος στην Football League, μπορούμε να καμαρώνουμε για τους… αδιάφορους Ηρακλή και Νίκη που δεν άφησαν Παναιτωλικό και Ολυμπιακό Βόλου αντίστοιχα να τους νικήσουν και να ανεβούν πριν τον μεταξύ τους τελικό. Μπορεί να καμαρώνει για την συμπεριφορά των παικτών σε αυτόν τον τελικό, αλλά και της μεγαλύτερης μερίδας του κόσμου. Ναι υπήρξαν και στραβά, αλλά ήταν πολύ λιγότερα από τα καλά…