«Γράφω για αυτά που θα χαθούν...»

Οι αναγνώστες του «Φιλάθλου» και ειδικότερα όσοι πέρασαν έστω και μία ημέρα από τα γραφεία της θρυλικής εφημερίδας η σημερινή βραδιά είναι δύσκολη.

Μία από τις εμβληματικές μορφές του «Φιλάθλου» πέρασε στην αιωνιότητα. Ο Ηλίας Μπαζίνας «έφυγε» παίρνοντας μαζί με την πιο ρομαντική και ανέμελη εποχή του αθλητικού ρεπορτάζ, όταν η Ομόνοια ήταν κάθε ξημέρωμα η Μέκκα της ενημέρωσης και ο «Φίλαθλος» η «αίρεση» της αθλητικής ενημέρωσης.

Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που... φοβήθηκα και που θαύμασα στον «Φίλαθλο».

Στραβάδι στο ξεκίνημα το ΄89 έπρεπε να πάρω τηλεφωνικά το σχόλιο του όποτε χάλαγε το φαξ ή βρίσκονταν εκτός σπιτιού και έπρεπε να στείλει το σχόλιο του στην εφημερίδα.

Φοβόμουν πως εάν έχανα καμιά δασεία ή καμία οξεία θα με έδιωχναν πανηγυρικά και η πορεία μου στο αθλητικό ρεπορτάζ θα τελείωνε... άδοξα. Με... έσωσε ο Βασίλης Γαλούπης που ανέλαβε την ευθύνη των κειμένων του Μπαζίνα και σχεδόν ταυτίστηκε μαζί του. Ήταν σαν το ψυχοπαίδι του και αυτό βοήθησε πολύ τον Βασίλη.

Ήταν τελειομανής με αυτά ο Μπαζίνας. Ήξερε πως στο «Φίλαθλο» κάποια πράγματα ήταν... χύμα και ζητούσε πάντα διπλή και τριπλή επαλήθευση στα κείμενα του.

Χωρίς να το ξέρω αυτή η πίεση ήταν και για μένα το καλύτερο σχολείο. Τον ευχαριστώ και αυτόν και όσους μου άνοιξαν τα μάτια σαν αναγνώστη και μετά σαν επαγγελματία.

Παρότι για 11 χρόνια ήμασταν στην ίδια επαγγελματική στέγη τον είχα δει ελάχιστες φορές και γνώριζα ελάχιστα για αυτόν.

Αντιλαμβανόσουν όμως από την πρώτη στιγμή πως ήταν ένας προικισμένος άνθρωπος, μία ξεχωριστή προσωπικότητα.

Επιβλητικός, ευγενής, ήρεμος αλλά και επίμονος. Ερχόταν σπάνια στα γραφεία της εφημερίδας. Όποτε έμπαινε φώναζε ένα «γεια σας μάγκες» και κάθονταν σε μία γωνιά του γραφείου του Καραγιαννίδη. Κάποιες στιγμές «χάνονταν» και οι δύο τους.

Από το παράθυρο του γραφείου του Καραγιαννίδη κοίταγαν σαν αφηρημένοι τους λαχανόκηπους στον Ταύρο. Μέχρι που κάποιο τρένο περνούσε στο βάθος και άρχισαν πάλι να γράφουν.

Ο Καραγιαννίδης σέβονταν πολύ τον Μπαζίνα. Τον συμβουλεύονταν πολλές φορές και σπάνια του έφερνε αντίρρηση.

Προσωπικά τον θαύμαζα όχι μόνο για τις γνώσεις του αλλά για τον χειρισμό της ελληνικής γραφής και γλώσσας.

Πιο πολύ τον θαύμαζα για τον τρόπο που οργάνωνε τη σκέψη του και τα επιχειρήματα που έδεναν το λόγο του.

Δεν έγραφε για να εντυπωσιάσει αλλά για να εκφραστεί και να επιχειρηματολογήσει σε μία περίοδο που τα πάντα ισοπεδώθηκαν από το... ΔΝΤ του μονοτονικού.

Οι τίτλοι των κειμένων του ήταν βγαλμένοι από ατάκες μέσα από το ίδιο το κείμενο και έδειχναν να είναι άσχετοι με το θέμα που καταπιάνονταν.

Πάντα, όμως, σου τραβούσε την προσοχή. Σε μάγευε ο τρόπος που έγραφε. Σε ταξίδευε και ο χρόνος που έκανες για να διαβάσεις Μπαζίνα έμοιζε με... σχολική χρονιά.

Τυχεροί όσοι τον είχαν ακούσει στον Sprint Fm με τον τεράστιο Χρήστο Σιέμπη. Από απόψε θα έχουν και πάλι συνεργασία...

Πόσες και πόσες φορές δεν είχα σιχτιρίσει ψάχνοντας τις παραπομπές των κειμένων του Μπαζίνα σε άλλη σελίδα του Φιλάθλου. Από τότε μου έχει μείνει κι εμένα απωθημένο με τις παραπομπές. Τα «σεντόνια» που έγραφε ήταν λόγος να αρμενίσεις όλο τον «Φίλαθλο», τη μοναδική εφημερίδα που την διάβαζες από το τέλος προς την αρχή λόγω «αποδυτηριάκια».

Ο Μπαζίνας ξεχώριζε γιατί είχε και αυτός ένα βασικό κοινό και με τον Καραγιαννίδη και με τον Καίσαρη αλλά και όσους έφτιαξαν τη μεγάλη του Φιλάθλου σχολή με τα θετικά και τα αρνητικά της.

Δεν έγραφε ποτέ αυτό που συζήταγε όλος ο κόσμος. Έγραφε πάντα για την άλλη μεριά της... γης.

Σου υπενθύμιζε πως η γη δεν γυρίζει γύρω από σένα, το μικρόκοσμο σου και την ομάδα σου. Σου έδινε πάντα την άλλη πλευρά του νομίσματος και ποτέ δεν έγραφε το... αυτονόητο, αυτό δηλαδή που συζητούσαν όλοι οι υπόλοιποι.

Δεν είχε σημασία αν συμφωνούσες ή διαφωνούσες. Σου έδινε ερείσματα και γνώση. Σου έδινε πληροφορία και ευκαιρία για να ψαχτείς και να αναζητήσεις και μάλιστα σε μία εποχή που το ίντερνετ δεν υπήρχε.

Η μέρα ξεκίναγε με Μπαζίνα, με ατελείωτη κουβέντα για αυτά που έγραφε και απουσίες τις πρώτες ώρες στο σχολείο ειδικά μετά από ντέρμπι.

Εκτός από το ποδόσφαιρο είχε λατρεία με τα αθλήματα των... δυνατών και έδωσε μεγάλο πλούτο γνώσεων στις χρυσές εποχές της άρσης βαρών, της πάλης, του ντόπινγκ, των Ολυμπιακών Αγώνων, της ελληνικής ιστορίας.

Κάνα δύο φορές που τον είχα συναντήσει τυχαία πριν από μερικά χρόνια σε ταβερνάκια του Αμαρουσίου του είχα ζητήσει να γράψει ένα ωραίο σχόλιο για το βόλεϊ. «Κώστα μου το βόλεϊ είναι άθλημα για ευγενείς και θα επιβιώσει. Γράφω για αυτά που θα χαθούν...» μου είχε απαντήσει χαμογελαστά.

Ο Μπαζίνας δεν ήταν δημοσιογράφος. Ήταν ένας σύγχρονος λόγιος φιλόσοφος. Τα κείμενα του ήταν και θα είναι πάντα επίκαιρα και διαχρονικά. Για αυτό θα είναι πάντα ξεχωριστός.

Τον εξόργιζε η μιζέρια της γνώσης και η αδιαφορία της νέας γενιάς.

Δυστυχώς, όμως, για τον Μπαζίνα αλλά και όσους τον γνώρισαν «όσο πιο πολλά γνωρίζεις τόσο πιο πολύ πενθείς».