Η πουτάνα η μπάλα!

Όταν ο Μεγάλος Στόγιαν Βρανκοβιτς ξεκίνησε την κούρσα του για να κόψει το σουτ του Μοντέρο στο τελικό του Παρισιού το 1996, μετα τη μαλακία του Παναγιώτη Γιαννάκη…έγιναν απίθανα πράγματα… Ο Στόγιαν ξεκινά πριν από την κορυφή της αντίπαλης ρακέτας και κάνει τεράστια βήματα για να φτάσει τους Ισπανούς που έχουν ξεκινησει τον αιφνδιασμό, από το κέντρο του γηπέδου.

Μεταξύ κέντρου και της ρακέτας του Παναθηναϊκού, ο Τζόν Κόρφας προσπαθώντας να κλέψει τη μπάλα κάνει με το κεφάλι τάκλινγκ-βουτιά στα πόδια του… Βράνκοβιτς… που επέστρεφε σαν άνεμος.

Θεωρητικά αυτό ήταν το τέλος και της πιο τελευταίας ελπίδας. Τάκλινγκ κα-νο-νι-κό (δείτε το video)…

Η απόσταση ήταν το βασικό πρόβλημα. Και τώρα το … τάκλινγκ του συμπαίκτη… σε ποιόν να το πείς και ποιος να σε πιστέψει;

Και όμως ο Στόγιαν τον υπερπηδά… δλδ χάνει χρόνο… και φτάνει να διώξει στο τσααααααααααααααααααααακ την μπάλα… Ο Παναθηναϊκός Πρωταθλητής Ευρώπης για πρώτη φορά.

Για ξανασκεφθείτε το.

Αν ο Κόρφας δεν είχε κάνει το βουτιά-τάκλινγκ στον Βράνκοβιτς, ο Στόγιαν θα είχε φτάσει σε λάθος timing (δλδ πιο γρήγορα) στην ρακέτα… άρα δεν θα’χε κόψει το σουτ του Μοντέρο…

Το «εμπόδιο» του Κόρφα τελικά ήταν το κλειδί για την άλυτη εξίσωση.

Αυτό το τάκλινγκ άλλαξε την ιστορία του Παναθηναϊκού, αλλά και της Μπαρτσελόνα… θα έλεγα και του ελληνικού μπάσκετ.

Ποιος προπονητής το κέρδισε αυτό; Ο Μάλκοβιτς; Όχι δά!

Ποιός προπονητής το σχεδιάζει πάνω στον πίνακα; Ο Ιβκοβιτς; Μπά!

Μήπως το σχεδιάζει σε τάϊμ άουτ ο Ομπράντοβιτς; Μη λέμε ο,τι θέλουμε.

Το’χουμε παραξηλώσει λιγάκι με την ανάλυση σ΄ αυτή τη χώρα. Ανάλυση (πεζοδρομίου) από τα γκομενικά μέχρι την πολιτική… Και αποτέλεσμα μηδέν.Τρίχες δλδ.

Είπε πριν από μερικά χρόνια μια μαλακία ο Ιβιτσα Οσιμ (η μπάλα είναι πουτάνα) και από τότε βάλαμε (γραμμένο πάντα προς το κομψότερο) δικαιολογία για ότι συμβαίνει…

Όχι, η μπάλα δεν είναι πουτάνα. Μια χαρά κυρία είναι… απλώς είναι φουσκωμένη και είναι κατασκευασμένη για να χοροπηδά όπου και όπως αυτή θέλει… τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα… Απλώς μερικοί την χειρίζονται καλύτερα από άλλους… Δεν έχει γεννηθεί όμως κανένας που να την ελέγχει απολύτως είτε αυτή είναι μπάλα του τένις ή του γουότερ πόλο. Και ο Μαραντόνα έχει χάσει γκολ μπροστά από άδειο τέρμα και ο Τζόρνταν έχει χάσει εύκολο λεϊ απ.

Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκετο τελευταίο λεπτό από τη Γιουβέντους, επειδή στη σέντρα που έγινε φύσηξε περίεργα, αλλάξε η πορεία το τόπι, ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος αντι για την μπάλα βρηκε τη χωρίστρα του Ανατολάκη και πάπαλα…

Ο στρατηγός άνεμος, λοιπόν που λέει και ο Βύρων Πολύδωρας… Ηταν κακός τερματοφύλακας ο Ελευθερόπουλος; Όχι δα… δεν ήταν Κελεσίδης (που θα’χε καταπιεί και τον λάθος άνεμο), αλλά ήταν πολύ καλός τερματοφύλακας… όμως ένα μικρό βοριαδάκι του έστειλε την καριέρα για βρούβες… έμπλεξε τον Ολυμπιακό σε περιπέτειες κ.λ.π. Θέλω να πω ότι στον αθλητισμό (κι όχι μόνο βέβαια) τον σημαίνοντα ρόλο τον παίζουν οι αστάθμητοι παράγοντες. Προπονητές και παίκτες μόνο υποθέτουν ή καλύτερα: εύχονται να πάνε τα πράγματα όπως τα έχουν υπολογίσει… Ξέρετε πόσοι τελικοί χάθηκαν λόγω μιας μικρής λακούβας στο τερέν, που είχε γίνει στην αμέσως προηγούμενη φάση;

Φυσικά και ξέρετε.

Ο αστάθμητος παράγοντας δεν είναι μόνο ο προφανής... π.χ. τραυματισμός του Σπανούλη, αλλά και ότι π.χ. Καϊμακόγλου στο κρίσιμο τρίποντο έστειλε την μπάλα όχι στα 6,75, αλλά στα 6,70…

Εσείς τι λέτε; Επίτηδες το΄κανε; Απλώς πηδηξε μισο εκατοστό πιο πολύ ή χαμηλότερα από όσο θα ‘πρεπε.

Ποτε δεν θα’χε βάλει ο Γκάλης εκείνο το θεϊκό καλάθι αναμεσα σε τρία σοβιετικά θηρία… αν έστω ένα απ’ αυτά έβαζε το χέρι του 2 εκατοστά πιο χαμηλά, ή μισο χιλιοστό του δευτερολέπτου αργότερα…. Θα μου πείτε εξαρτηθηκε από το (ξαναχρησιμοποιώ τη λέξη) θεϊκό timing του Γκάλη… ναι… αλλά και από το bad timing των άλλων… Συνωμότησε το συμπαν γι’ αυτό το καλάθι… ο χρόνος… η απόσταση… η δυναμη… η στοχευση…. η στιγμή … Όχι ενός, αλλά 4 ανθρώπων μαζί…ταυ-το-χρο-να! Αν κάποιος από τους 4 έκανε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που έκανε το καλάθι μάλλον δεν θα’μπαινε.

Γιατί;

Τρεχάτε ρωτήστε τον Θεό….

Τον κ. Τρινκιέρι έχω στο μυαλό μου τόση ώρα.

Μου έκανε ένα πράγμα τρομερή εντύπωση: Το ξαναλέω: Τον ερωτεύτηκαν οι δημοσιογράφοι που γράφουνε για μπάσκετ. Και επειδή τυγχάνει μερικούς απ’ αυτούς να τους γνωρίζω καλά (προσυπογράφω γι’ αυτούς) και επειδή οι περισσότεροι έχουν προσκυνήσει (λατρέψει, ζήσει από κοντά) την προπονητική ιδιοφυία των Ομπράντοβιτς-Ιβκοβιτς, καταλαβαίνω ότι δεν τον ερωτευτηκαν μπασκετικώς… ερωτεύτηκαν την προσωπικότητά του, την κουλτούρα του, την αύρα του, την ματιά για τη ζωή. Ας χτυπάνε όσο θέλουν τον κώλο τους κάτω οι συνάδελφοι μου… αλλά αυτό τους συνέβη.

Μάλιστα! ο Γιάννης Ιωαννίδης έχει φέρει επιτυχίες με τον Αρη.

Μάλιστα! Με τον Γιαννάκη στον πάγκο τσακίσαμε την Dream Team.

Mάλιστα! Με τους Ομπράντοβιτς και Ιβκοβιτς γνωρίσαμε απίθανα πράγματα και ζήσαμε απίθανες στιγμές.

Με τον Ρεχάγκελ γίναμε Θεοί.

Όμως κανείς τους δεν είπε κάτι (έξω από το άθλημα τους) που να μας εντυπωσιάσει. Ο ξανθός γαύγιζε, ο Δράκος δεν έχει έτσι κι αλλιώς πολλά να πει, τον Ντούντα δεν τον καταλαβαίναμε, ο Ζοτς δεν μιλούσε, ο Ότο μας είχε για τα παπάρια του.

Φυσικά και στεναχωρέθηκα που πήγαμε χάλια στη Σλοβενία. Μπορεί να μην ξέρω να κάνω αναλύσεις για το μπάσκετ, αλλά παθιάζομαι παρακολουθώντας το… Όμως –όσο και να ακούγεται κλισέ- πρόκειται για ένα παιγνίδι. Και σε ένα παιγνίδι όλα μπορούν να συμβούν. Οποιος δεν το πιστεύει, απλώς μεταφέρει τα προσωπικά του προβλήματα σε ένα παιγνίδι.

Ο σινιόρε Τρινκιέρι μπορεί να μην πρόσφερε την διάκριση που τόσο (κάθε φορά) ποθούμε. Προφανέστατα έκανε και τεχνικά λάθη… λαθάρες από όσο διαβάζω και βλέπω εκ του αποτελέσματος…

Όταν έγραψα το προηγούμενο κομμάτι για τον μουσακά, μου έκανε εντύπωση πόσοι τον υπερασπίστηκαν. Με πάθος οπαδού, ενώ δεν είχαν κανέναν οπαδικό λόγο. Με έκανε να το ξανασκεφτώ η αντίδραση του κόσμου. Είναι υποχρέωσή μου αυτό.

Υποθέτω ότι και αναγνώστες τον συμπάθησαν για τους ίδιους λόγους που τον συμπάθησαν και οι μπασκετο-μπαρουτοκαπνισμένοι συνάδελφοί μου…

Κανονικά θα΄πρεπε να δημοσιογραφο-πανηγυρίζω (το ψιλοσιχαίνομαι αυτό), αλλά αντιθέτως κάνω κωλοτούμπα: Δεν πιστεύω ότι πρέπει να τον διώξουν! Ολοι έχουν μια δεύτερη ευκαιρία. Η πρώτη που χασανε ας πάει στους αστάθμητους παράγοντες.

Σ’ αυτή τη χώρα….αυτη τη στιγμή μας λείπει η γενναιοδωρία… η ευκαιρία κι όχι ένα μετάλλιο.

Ο Ιταλός είναι ένας γοητευτικός τρελλός. Μέχρι και μετα την ήττα από την Κροατία δήλωσε: «Δεν θα άλλαζα τίποτα!»… δεν είσαι με τα καλά σου άνθρωπέ μου… Hellooooooo… έχασε τελικά η Ισπανία από την Ιταλία.

Όμως αυτό το «δεν θα άλλαζα τίποτα» σε μια δεύτερη ίσως και τρίτη ανάγνωση κρύβει ποιητικότητα. Δεν είναι επίμονή… είναι απολογία… εντελώς διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους.

Ναι, είναι τρελλός ο άνθρωπος… αλλά ωραίος τρελλός….

Χρειαζόμαστε έναν τέτοιον έ;

Όχι υποχρεωτικά για μπασκετικούς λόγους.

Το εύκολο είναι να τον αποκεφαλίσουμε… Το δύσκολο είναι να μην τον αποκεφαλίσουμε…

Εδώ και μερικά χρόνια κοιτάμε τις μύτες των παπουτσιών μας… από καταθλιψη… από άγχος… από φόβο… από θυμό… Ας κοιτάξουμε μακρυά… μπροστά… κι ας είναι κι οφθαλμαπάτη….

Δεν πειράζει.

Αλήθεια σας λέω!

ΥΓ. Για τους καχύποπτους που πιθανότατα να μην έχουν φτάσει να διαβάσουν μέχρις εδώ. Όχι! Δεν τον ξέρω τον κ. Βασιλακόπουλο ούτε κανέναν άλλον παραγοντα του μπάσκετ… Και ούτε προτίθεμαι να τους γνωρίσω…. Όπως φαντάζομαι (για να μην είμαι αγενής) ούτε εκείνοι εμένα.

Με πλήττουν οι παράγοντες (κάθε είδους).