Οι ιδρωμένες παλάμες κι ο Γκαρσία

Μ’αρέσουν (και μάλιστα είναι ιδιαιτέρως χρήσιμα) τα follow up στη δημοσιογραφία.

Διάβασα πολλά επ’ ευκαιρία του τελευταίου μου post για τον Πάμπλο Γκαρσία. Αναμεσα τους αρκετοί είπαν ότι έχωσε ένα μπουνίδι στον Τάδε, έφαγε το πόδι ενος άλλου, έφτυσε 23…

Με άλλα λόγια ήταν τσαμπουκάς.

Υποθέτω ότι αυτό κανείς δεν του το αμφισβητεί.

Και μόνο που τον έβλεπες το καταλάβαινες.

Ταυτόχρονα είναι και παικταράς.

Αντιλαμβάνομαι επίσης –μιας και δεν προσγειώθηκα προσφάτως από τον πλανήτη Άρη- ότι όλα αυτά τα παραπάνω είναι βούτυρο στο ψωμί κάθε αντίπαλου οπαδού.

Πάρτε μια βαθειά ανάσα και πάμε με ένα σάλτο σε ένα άλλο θέμα:

Τι χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα;

Όχι ο ΠΑΟΚ ή ο Αρης ή Ξάνθη ή ο Παναθηναϊκός…αλλά η Ελλάδα!!!

Έναν τσαμπουκά-παικταρά… που ΚΑΙ θα ρίξει μπουνίδια ΚΑΙ που θα φτύσει καμμιά 35αριά εκεί στα γήπεδα της Ευρώπης και ταυτόχρονα να πάρει το παιγνίδι πάνω του και να σκοράρει την κατάλληλη στιγμή.

Δηλαδή έναν (όχι τον) Πάμπλο Γκαρσία.

Ο ΠΑΟΚ είναι ένα μικρό (σημαντικό) κομμάτι της Ελλάδας… πολύ χαρακτηριστικό όμως… ο μέσος ΠΑΟΚτσής είναι ο μέσος Ελληνάρας (δεν το λέω υποτιμητικά) με το χιούμορ του, με τις καφεδιές του, με το να νομίζει ότι είναι ο καλύτερος, με τους τσαμπουκάδες του, που έχει πάντα δίκιο, που αγαπά εντελώς συναισθηματικά την πατρίδα του, που είναι πάντα αδικημένος, που έχει ιστορία και τη διαλαλεί, που γουστάρει ξάπλα και ήλιο και χαβαλε , που μισεί τον γείτονά του, που φωνάζει, που γελά δυνατά, που μισεί όποιον είναι απέναντι και που δεν παίρνει πρωταθλήματα.

Όχι;

Τι όχι;

Δεν είναι ο Ελληνας έτσι;

Ε, έτσι είναι.

Όπως λοιπόν ένας τσαμπουκάς-παικταράς εμπνέει τον ΠΑΟΚ έτσι και ένας ανάλογος πρέπει να βρεθεί για να εμπνεύσει τους Ελληνες.

Ζούμε εδώ και πολλά χρόνια την εποχή του απόλυτου φλούφλη.

Μας διοικεί (κυβερνά) το μανικετόκουμπο… το ξενέρωτο χιούμορ… τα ακαταλαβίστικα λόγια… οι άσχημες που κάνουν τις όμορφες… μας κυβερνούν όλοι αυτοί που φαπώναμε (κακώς… ιδού τα αποτελέσματα) στα διαλέιμματα στο σχολείο. Αυτοί που η χειραψία τους είναι μαλθακή και η παλάμη ζεστή και ιδρωμένη (αλήθεια σας λέω).

Και αναμεσα τους ούτε ένας επιφανής.

Ενας ρε πούστη μου, για δείγμα.

Πώς τον κόβετε τον Πάμπλο;

Τον φαπώνανε οι συμμαθητές του στο διάλειμμα; Ή μπας κι έχει μαλθακή ιδρωμένη χειραψία. Κάτι μου λέει ότι αμα σου σφ΄'ιξει με θέρμη το χέρι θα κάνεις να ξεκολλήσεις τα δάκτυλά σου μια εβδομάδα.

Αντί για τσαμπουκάδες παικταράδες μας έχουν κατσικωθεί τζάμπα-μαγκες παλτά. Και το χειρότερο είναι ότι ενώ μας έριξαν κατηγορία υποστηρίζουν ότι θα μας δώσουν το Τσάμπιονς Λίγκ.

Για μια στιγμή κλείστε τα μάτια και ξεχάστε τον ΠΑΟΚ και την μαυρόασπρη στολή του, ξεχάστε ο Γκαρσία φορούσε την μαυρόασπρη στολή, ξεχάστε ότι η Τούμπα είναι το φρούριο τους.

Για μια στιγμή…για μια μόνο στιγμή.

Και εκείνη τη στιγμή σκεφθείτε ότι όλοι στην Τούμπα(μας) πρέπει να πάμε και να δούμε τον Ινδιάνο τσαμπουκά παικταρά αρχηγό να σηκώνει τη γροθιά όχι για να μας απειλήσει, αλλά για να μας εμψυχώσει... κι ας φοράει ό,τι χρώμα φανέλα θέλει.