Μετά τον Βετάκη, ας τις φάει ο επόμενος

Στην πραγματικότητα έχω κουραστεί, έχω φθαρεί πολύ στην κουβέντα σχετικά με τις επιθέσεις που δεχόμαστε, οι αθλητικοί δημοσιογράφοι. Είναι μια κουβέντα που δεν σταματά. Επαναλαμβάνεται περίπου σαν μοιρολόι και ευχολόγιο μαζί. Ολοι καταδικάζουμε, όλοι κάνουμε τις αόριστες και αφηρημένες επιθέσεις μας κατά αγνώστων, και πάμε παρακάτω. Μέχρι το επόμενο χτύπημα. Μέχρι την επόμενη φορά. Ολοι μας βέβαιοι ότι θα υπάρξει επόμενη φορά. Αν υπήρχε στοιχηματική εταιρεία που δεχόταν τέτοιο στοίχημα, θα είχε φαλιρίσει. Θα την είχαμε φαλιρίσει. Αυτό έχω ζήσει στη διάρκεια της τελευταίας 20ετίας. Αυτό θα ζήσω στη διάρκεια της επόμενης.

Δεν έχει νόημα απόδοσης ευθυνών «κατά παντός υπευθύνου» αυτό το σημείωμα. Τα έκανα μικρότερος αυτά, όταν ζούσα με την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο που ζούμε. Εχει πρακτική και μόνο αξία ο συλλογισμός μου: εμείς, οι δημοσιογράφοι «φταίμε», που το ανεχόμαστε. Κι όσο το ανεχόμαστε, θα συμβαίνει. Απλό.

Μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας είναι και το δικό μας χωριό, των αθλητικών δημοσιογράφων. Οπως συμβαίνει στο πεζοδρόμιο, όπου ο πολίτης δέχεται καθημερινά σκληρές επιθέσεις και ζει ανυπεράσπιστος και ευάλωτος απέναντι, πρώτα από όλα, στο κράτος που τον κυνηγά για να τον εξοντώσει και μετά σε κάθε νταβατζή που του επιτίθεται, συμβαίνει και σε εμάς. Οπως στη ζωή στοχοποιείται παντοιοτρόπως όποιος αρνείται να απαγγέλλει το ποίημα και πηγαίνει κόντρα στο συστημικό ρεύμα, συμβαίνει και στη δημοσιογραφία.

Κι αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο οι δημοσιογράφοι αρνούμαστε να συνασπιστούμε και να αναλάβουμε δράση. Οσο καθόμαστε στην δημοσιογραφική καρέκλα, πιθανόν και στη βολή μας, όσοι έχουμε κόσμο να μας εμπιστεύεται και να μας ακολουθεί, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αφήνουμε τη λίστα ανοιχτή για να προστίθενται νέα ονόματα.

Ολο αυτό δεν το γράφω για να απευθυνθώ στους συναδέλφους μου. Εχω άλλωστε τη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα. Οτι δεν θα γίνουμε ποτέ μεταξύ μας αλληλέγγυοι. Οπως ο μέσος Ελληνας, την έχουμε ξεχάσει την αλληλεγγύη από τα τέλη της 10ετίας του ’90, δηλαδή από τότε που οι Ελληνες αρχίσαμε να χάνουμε τη μπάλα. Το γράφω κυρίως για να επιβεβαιώσω την mainstream αντίληψη, την επικρατούσα αντίληψη στην κοινωνία των υγιών μυημένων φιλάθλων. Οχι, δεν φταίμε εμείς. Ούτε η λύση είναι η αυτοδικία. Οι δημοσιογράφοι όμως την έχουμε την λύση επειδή εσύ μας δίνεις αυτή τη δύναμη, αυτό το προνόμιο, με την εμπιστοσύνη σου στον γραπτό και προφορικό λόγο μας. Εχεις δίκιο λοιπόν, εμείς αυτό το πρόβλημα θα μπορούσαμε να το λύσουμε, ή τουλάχιστον να το περιορίσουμε. Θα μπορούσαμε να το λύσουμε ή να το περιορίσουμε αν δεν ήμασταν γαλουχημένοι με τις «φύλα τον κώλο σου κι άσε τους άλλους να πεθάνουν» διδαχές. Θα το λύναμε αν σε κάθε τέτοιο χτύπημα είχαμε ενώσει τις φωνές μας για να ουρλιάξουμε. Θα το λύναμε αν κάθε τέτοιο χτύπημα μας έβρισκε να αναλαμβάνουμε δράση. Δεν το κάναμε ποτέ, δεν θα το κάνουμε ούτε τώρα. Και μας λυπάμαι γι’ αυτό.

Δεν θα ευχηθώ καν να είναι ο Σωτήρης Βετάκης το τελευταίο θύμα, διότι δεν θέλω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξουν επόμενοι. Οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε αρκετοί για να αλλάξουμε τον κόσμο. Στην πραγματικότητα αποδεικνυόμαστε ανίκανοι να αλλάξουμε ακόμη και τον δικό μας κόσμο, τον δημοσιογραφικό.

Συγνώμη Σωτήρη, που δεν κάναμε τίποτα. Σε ότι με αφορά, ζητώ από τώρα συγνώμη και από τον επόμενο. Και από τον μεθεπόμενο. Καλή μας τύχη.