Τι να περιμένεις από την Ελλάδα στο Μουντιάλ

Εγώ κι εσύ ζούμε στο τέταρτο πιο δυστυχισμένο μέρος του πλανήτη αυτή την εποχή, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της εταιρείας Gallup, ή πιο σωστά στην 4η χώρα στη λίστα αυτών στις οποίες συναντά κανείς τους περισσότερους πολίτες που δηλώνουν δυστυχισμένοι, πίσω από Ιράκ, Ιράν και Αίγυπτο, σε μια έρευνα που έγινε σε 138 χώρες. Κι επειδή αυτή την εποχή τίποτα ελληνικό δεν μας δίνει χαρά, και σπανίως νιώθουμε εθνικά υπερήφανοι, πολλοί από εμάς έχουμε ποντάρει τις προσδοκίες μας για μια δυο στιγμές χαράς, έστω εφήμερης, για αυτό το καλοκαίρι πάνω στην Εθνική ομάδα, η οποία εδώ και μερικές ώρες πατάει Βραζιλία και ετοιμάζεται για την πρεμιέρα της το ερχόμενο Σάββατο στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2014. Πάνω σε αυτή, τη λαχτάρα μας για δύο τρεις καλές στιγμές, για να βρούμε λόγο να νιώσουμε καλά, καμαρωτοί ως έθνος, έχει επενδύσει όλη η αγορά, όπως εύκολα μπορείς να διαπιστώσεις ρίχνοντας μια ματιά στις διαφημίσεις προϊόντων αυτή την εποχή.

Οχι, η επιρροή της Εθνικής στην εσωτερική οικονομία μάλλον δεν θα είναι του μεγέθους της επιρροής που μπορεί να έχει στους τζίρους της πορτογαλικής οικονομίας η συμμετοχή ή η απουσία του Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι η σημερινή αγορά έχει επενδύσει πάρα πολλά στην συμμετοχή της Εθνικής στο Μουντιάλ. Περισσότερα από όσα είχε επενδύσει προ διετίας στην συμμετοχή της στο Euro 2012.

Τι περιμένουμε; Και, πιο σωστά, τι μπορούμε να περιμένουμε; Πόσο βάρος μπορούμε να φορτώσουμε στην πλάτη του προπονητή και των ποδοσφαιριστών που βρίσκονται στο Αρακαζού και προσαρμόζονται στην βραζιλιάνικη υγρασία; Μήπως με το “πες πες” του εμπορίου την έχουμε δει φαβορί για τους 16 ή και τους 8 της διοργάνωσης; Και σε ποιους τελικώς θα την βάλουμε αυτή την πίεση;

Μια ματιά στην πορεία και την αγωνιστική κατάσταση που έδειξαν οι τρεις αντίπαλοί μας, και μια πρώτη σύγκριση των δικών τους δειγμάτων με τα δικά μας οδηγεί σε μια εκτίμηση που επιβεβαιώνει την αρχική: η Ελλάδα συμμετέχει σε έναν πολύ ανοιχτό όμιλο. Οσο “εύκολο” είναι να τερματίσει 1η, άλλο τόσο “εύκολο” και “δικαιολογημένο” θα είναι να τερματίσει 4η. Θεωρητικώς οι ποδοσφαιριστές και ο προπονητής θα έπρεπε να δουλεύουν τούτη τη στιγμή πλήρως απαλλαγμένοι από άγχος και πίεση, δεδομένου ότι η Ελλάδα, δηλαδή μια ομάδα από μια χώρα με τα συγκεκριμένα ποδοσφαιρικά κυβικά δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί από τον εαυτό της περισσότερα από την πρόκριση στην τελική φάση του Μουντιάλ. Επειδή όμως εδώ είναι η Ελλάδα, δηλαδή δεν είναι η πατρίδα της αυτογνωσίας, πίεση υπάρχει. Μια πίεση που οφείλεται στην απουσία του “μεγάλου ονόματος”, δηλαδή ενός διεκδικητή του τροπαίου, από το γκρουπ. Ασχέτως αν Κολομβιανοί και Ιάπωνες δηλώνουν ότι πιστεύουν πως μπορούν να κατακτήσουν το κύπελλο.

Αν προσπαθήσεις να δεις την ελληνική Εθνική ομάδα μέσα από το ουδέτερο πρίσμα που την παρακολουθούν οι ξένοι, θα διαπιστώσεις ότι η ρεαλιστική προσδοκία της πρέπει να είναι να παλέψει όλα τα ματς και να κάνει ταμείο στο τέλος, με την ελπίδα του θαύματος και όχι της εκπλήρωσης ενός στόχου ρεαλιστικού. Δεν θα σου πω μόνο ότι η Ελλάδα είναι στο νούμερο 25 των φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Θα σου πω μόνο ότι με εξαίρεση τον Μουρίνιο και έναν δύο άλλους που μας συμπαθούν, για όποιο λόγο, οι ξένοι “ουδέτεροι” παρατηρητές δεν μας βλέπουν στην φάση των 16. Και συνήθως οι ξένοι κάνουν πιο εύστοχη κριτική από την αυτοκριτική μας και πιο ακριβείς προβλέψεις από τις δικές μας.

Και σε ποιους θα τη φορτώσουμε την απαίτηση της διάκρισης; Ή, πιο σωστά, ποια θα είναι η πρώτη ενδεκάδα που θα μπει στο τερέν του Μουντιάλ της Βραζιλίας, απέναντι στην Κολομβία; Αν το κριτήριο είναι τα όσα είδαμε στα τρία τελευταία φιλικά και ο στόχος είναι να συναρμολογηθεί μια ομάδα λειτουργική και ικανή να πάρει πάνω της την ευθύνη να δημιουργεί, εκτός από το να καταστρέφει ποδόσφαιρο, η ενδεκάδα που “μαντεύω” θα απαρτίζεται από τους: Καρνέζη- Τοροσίδη, Σωκράτη ή Μόρα, Μανωλά ή Μόρα, Χολέμπας – Κατσουράνη, Μανιάτη, Κονέ ή Καραγκούνη – Φετφατζίδη ή Σαλπιγγίδη, Σαμαρά, Μήτρογλου.

Είναι ικανοί οι προαναφερθέντες να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης; Στη στιγμή που το γράφω, αντιλαμβάνομαι πως ναι. Διότι αυτό το σχήμα είναι ένα κράμα από έμπειρους και νεότερους, έχει ισορροπία ανάμεσα σε ανασταλτική και επιθετική λειτουργία, διαμορφωμένο και ψημένο μέταλλο ομάδας, δίψα για διάκριση και αυτοπεποίθηση μεγάλων παραστάσεων. Αν κάτι λείπει είναι ένα “εύκολο” γκολ σε μια από τις πρώτες ευκαιρίες που θα δοθούν στον Μήτρογλου, ώστε να πάρει κι αυτός φόρα και ψυχολογία. Αν η ευθύνη που τους βάζουμε στην πλάτη είναι να κάνουν τα πάντα τους για μια νίκη και μια πρόκριση, είμαι βέβαιος ότι θα την σηκώσουν. Τα παραπάνω βάρη, τα αντιλαμβάνομαι ως αδικαιολόγητα και αχρείαστα.