Αν ήξερε, ο Ρανιέρι δεν θα ερχόταν παρά μόνο για διακοπές

Τούτες τις ημέρες λοιπόν ο Κλαούντιο Ρανιέρι ετοιμάζει τις αποσκευές του για το πρώτο ελληνικό ταξίδι για δουλειά και όχι για τουρισμό. Ο 63χρονος Ιταλός προπονητής, αν δεν αλλάξει κάτι θεαματικά για κάποιο λόγο, θα προσγειωθεί στην Ελλάδα για να ολοκληρώσει και να επικυρώσει τη συμφωνία που έχει αποκαλύψει ο πρόεδρος της ΕΠΟ Γιώργος Σαρρής και να αναλάβει την Εθνική ομάδα. Κι είναι ευχής έργον, αν αναλογιστείς ότι αυτή η διοίκηση και αυτός ο πρόεδρος ετοιμαζόταν να προσλάβει έναν προπονητή “τύπου Ταρντέλι” ή τον ίδιο τον Μάρκο Ταρντέλι.

Στο σημείο αυτό ας κάνουμε μια παύση προκειμένου να κατανοήσουμε ποια είναι η αποστολή και πιο το οικονομικό αντάλλαγμα ώστε να κατανοήσουμε αν μοιάζει λογικό να την αναλάβει ο Ιταλός προπονητής την Εθνική μετά από Νάπολι, Φιορεντίνα, Βαλένθια, Ατλέτικο Μαδρίτης, Τσέλσι, Πάρμα, Γιουβέντους, Ρόμα, Ιντερ, Μονακό που ήταν – κατά σειρά – οι προηγούμενες αποστολές του, ή αν πράγματι είναι πιθανό να βρεθεί ή να εφευρεθεί από πλευράς του ένας λόγος “ανωτέρας βίας” που θα “αναγκάσει” τον Ρανιέρι να ακυρώσει τη συμφωνία.

Πριν από όλα ας ξεκαθαρίσουμε το εξής: η ΕΠΟ δεν θα μπορούσε να δώσει στον Ιταλό οικονομικό κίνητρο τέτοιο που να τον “αναγκάζει” να μην απορρίψει την πρότασή της. Του προτείνει, λένε οι πληροφορίες, ένα “συμβόλαιο Σάντος”, το οποίο δεν ξεπερνά ποτέ τα 1 εκατ. ευρώ ετησίως και συνεπώς είναι αδιανόητα μικρότερο από αυτό που είχε ο Ιταλός στην Μονακό ή από αυτά που θα μπορούσε να βρει σε μια επαρχιακή εθνική του πλανήτη. Πάμε παρακάτω.

Κουβεντιάζοντας στη λογική βάση ότι ο φιλόδοξος Ιταλός προπονητής αντιλαμβάνεται ως ώριμη τη στιγμή για μια αλλαγή στην επαγγελματική του πορεία, ως την ιδανική στιγμή για να γίνει προπονητής εθνικών ομάδων, και αντιλαμβάνεται τον ελληνικό ως τον κατάλληλο πάγκο για αρχή, συμπεραίνουμε ότι θα πρέπει να οδηγείται σε αυτόν τον συλλογισμό από τα όσα βλέπει και ακούει. Αυτά που είδε στην Βραζιλία προφανώς δείχνουν μια ελκυστική Εθνική, με σήμερα και προοπτική, δεδομένου ότι έχει ήδη δημιουργηθεί από τον Φερνάντο Σάντος μια βάση που απαρτίζεται από ποδοσφαιριστές κάτω των 25 ετών, αλλά και από ένα γκρουπ παικτών κάτω των 30 ετών. Αυτά που θα ακούσει όμως ο Ρανιέρι, αυτή την εποχή που συλλέγει πληροφορίες για το ελληνικό περιβάλλον του ποδοσφαίρου αλλά και τον οργανισμό που στηρίζει την Εθνική, δηλαδή την Ομοσπονδία και τα στελέχη που λειτουργούν για την Εθνική όχι απλώς δεν είναι ελκυστικά αλλά είναι το ακριβώς αντίθετο.

Αν ο Ρανιέρι ήξερε ότι η ΕΠΟ ετοιμάζεται να ξεπατώσει τις ρίζες της Εθνικής, ξηλώνοντας τον τεχνικό διευθυντή και τον προπονητή που ήταν συνεργάτης του Σάντος και διευθυντής του εθνικού project για τις μικρότερες εθνικές ομάδες.

Αν ο Ρανιέρι ήξερε ότι η ΕΠΟ σκέφτεται να τον αφήσει να δουλέψει μόνος, δίχως τεχνικό διευθυντή, επειδή η Ομοσπονδία δεν νοιάζεται για την εξασφάλιση της συνέχειας στην ομάδα και την διατήρηση μιας συνταγής που οδήγησε στην χρυσή 10ετία της Εθνικής, αλλά νοιάζεται μόνο να ευχαριστήσει αυτόν που ζητά την αλλαγή.

Αν ο Ρανιέρι ήξερε όσα έζησε ο προκάτοχός του στο τελευταίο του διάστημα, όταν άκουγε να του δείχνουν ποιους πρέπει να πάρει και ποιους να μη πάρει, δηλαδή καθαρές απόπειρες παρέμβασης ή επηρεασμού της δουλειάς του, οι οποίες δεν έπιασαν στον Πορτογάλο αλλά είναι βέβαιο ότι θα φέρουν σε δύσκολη θέση τον Ιταλό.

Αν ο Ρανιέρι ήξερε ότι “τρώγεται” ο τεχνικός διευθυντής επειδή πέφτει θύμα των συλλογικών τοξικών που εισβάλουν στον οργανισμό της Εθνικής.

Αν ο Ρανιέρι ήξερε ότι τα συλλογικά τοξικά επανεμφανίστηκαν για πρώτη φορά μετά από μια 12ετία στην ζωή της Εθνικής ομάδας και σήμερα αποτελούν την πιο σοβαρή απειλή για την Εθνική της επόμενης ημέρας, δηλαδή τη δική του Εθνική.

Αν ο Ρανιέρι ήξερε ότι πάει να συνεργαστεί με μια διοίκηση της οποίας τα στελέχη πρωταγωνιστούν ή συμπρωταγωνιστούν σε μια μεγάλη υπόθεση διαφθοράς στο ποδόσφαιρο, την οποία ερευνά ο Αθλητικός Εισαγγελέας την ίδια ώρα που τα πειθαρχικά όργανα του ποδοσφαίρου κάνουν το κορόιδο και δεν τολμούν να την αγγίξουν.

Αν ο Ρανιέρι ήξερε ότι η Εθνική ομάδα πάει να ξεσπιτωθεί από το προπονητικό κέντρο που είχε, στον Αγιο Κοσμά και ότι η σημερινή διοίκηση δεν έχει καταφέρει να εξασφαλίσει την μετακόμιση σε άλλο, σύγχρονο προπονητικό κέντρο.

Αν ο Ρανιέρι ήξερε ότι η ίδια διοίκηση ετοιμαζόταν να προσλάβει τον Ταρντέλι.

Αν ο Ρανιέρι είχε προλάβει να μάθει ελληνικά ή είχε προσλάβει έναν γνώστη της ελληνικής γλώσσας για να τον βοηθήσει να γκουγκλάρει το “Γιώργος Σαρρής” αλλά και τα υπόλοιπα ονόματα των νέων συνεργατών του στην ΕΠΟ.

Αν ο Ρανιέρι μιλούσε με τον Φερνάντο Σάντος για την εμπειρία του των τελευταίων 60 ημερών του στον εθνικό πάγκο.

Αν ο Ρανιέρι μπορούσε να διαβάσει/ενημερωθεί σχετικά με τους κινδύνους που αντιμετωπίζει το ερχόμενο ελληνικό πρωτάθλημα να ανατιναχθεί προτού καλά καλά αρχίσει.

Αν ο Ιταλός τα γνώριζε, τα κατανοούσε και τα εξερευνούσε όλα τα παραπάνω, δεν θα ερχόταν στην Ελλάδα παρά μόνο για διακοπές. Το κακό δεν είναι ότι μπορεί να τα μάθει και να μην έρθει. Το τραγικό είναι ότι αυτή είναι η πραγματική εικόνα και η αληθινή κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου και της διοίκησής του. Το εφιαλτικό είναι ότι αυτή η Εθνική ομάδα, η καλύτερη όλων των εποχών, κινδυνεύει να διαλυθεί όχι λόγω επιλογής προπονητή, αλλά επειδή παραμένει στα χέρια της σημερινής διοίκησης της ΕΠΟ, όπως άλλωστε και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και κανείς δεν νοιάζεται. Ουδείς ασχολείται.

Στο δικό μου μυαλό οι μόνοι που θα μπορούσαν στη δεδομένη στιγμή να βοηθήσουν έστω την Εθνική, δηλαδή να προλάβουν το κακό, την αποσύνθεση έως και διάλυσή της, είναι οι πρώην ποδοσφαιριστές, οι Πρωταθλητές Ευρώπης, τα μέλη της Euro 2004 ομάδας. Και με στεναχωρεί πολύ που τους βλέπω να μένουν αμίλητοι, σιωπηλοί, ή που μιλούν ψιθυριστά για το κακό που καταλαβαίνουν ότι έρχεται, ότι πρόκειται να συμβεί. Διότι είναι οι μόνοι με αναγνωρισμένο δικαίωμα να μιλούν και με λόγο που έχει βαρύτητα. Αν δεν μιλήσουν κι αυτοί, ουδείς μπορεί να προλάβει το κακό που έρχεται. Και την Εθνική που γνωρίσαμε στην διάρκεια της τελευταίας 10ετίας θα πρέπει να αρχίσουμε να την ξεχνάμε.