Γονείς wannabe προπονητές: Αυτή η μάστιγα...

Μαζί με τα σχολεία που ξεκινούν σε λίγες μέρες αρχίζουν και όλες οι εξωσχολικές δραστηριότητες. Φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, ωδεία, μπαλέτα και αθλητικές δραστηριότητες βεβαίως βεβαίως. Σε αντίθεση με τη φοίτηση ενός παιδιού σε φροντιστήριο ή ωδείο, η συμμετοχή ενός παιδιού σε μια αθλητική ομάδα συνεπάγεται συνήθως ένα πολύ άρρωστο κατά τη γνώμη μου φαινόμενο: προπόνηση υπό το βλέμμα του γονιού...

Πρώτα απ' όλα έχουμε το θέμα της επιλογής του αθλήματος. Υπάρχουν φαντάζομαι οι φυσιολογικές περιπτώσεις, όπου η οικογένεια κάνει τον οικονομικό της προυπολογισμό, ώστε το παιδί να ασχοληθεί με το άθλημα που αυτό προτιμά.Υπάρχουν σίγουρα, γιατί το ξέρω από πρώτο χέρι, οι περιπτώσεις που ο γονιός έχει ένα θεόσταλτο όραμα! Το παιδί του ως τελειοποιημένη μορφή ζωής στον πλανήτη, πρέπει να ασχοληθεί με το σπορ – καψούρα του γονιού, στο οποίο πρέπει να διαπρέψει.

Στη δική μου περίπτωση για να είμαι ειλικρινής ο μικρός Κωνσταντίνος έπρεπε οπωσδήποτε να βαδίσει στα δικά μου αποτυχημένα βήματα και να παίξει μπάσκετ. Τον έγραψα πολύ μικρό στα “Αστέρια”, την ακαδημία μπάσκετ του Θόδωρου Ροδόπουλου ενός ανθρώπου “παντρεμένου” με το άθλημα, όπου γίνεται πολύ σοβαρή και συστηματική δουλειά στις μικρές ηλικίες.

Από τις πρώτες φορές που πήγα, με εντυπωσίασε το γεγονός της ύπαρξης τόσων πολλών εν υπνώσει προπονητών πέριξ του παρκέ. Μπαμπάδες γιατροί και δικηγόροι, μηχανικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, μαμάδες νοικοκυρές ή επιστήμονες, ιδιοκτήτριες μπουτίκ ή κομμώτριες, όλοι και όλες είχαν μια άποψη επί αυτού που έβλεπαν και είτε με λόγια (δύσκολο όταν είσαι σε προπόνηση του Ροδόπουλου), είτε με τις κλασικές ελληνικές ματιές ή σφίξιμο των χειλιών ή με μουλωχτες χειρονομίες, έδιναν τις δικές τους προπονητικές οδηγίες.

Το φοβερό ήταν να τους ακούς να μιλάνε, όταν έβγαιναν από το κλειστό της Αμερικάνικης Γεωργικής Σχολής, για να κάνουν τσιγάρο και να εκφράσουν αναμεταξύ τους τις αντιρρήσεις τους επί του προπονητικού προγράμματος. Έφριξα.
Λόγω μιας προσωπικής γνωριμίας και μια ευγενικής πρόσκλησης του Λάζαρου Παπαδόπουλου στην ολoκαίνουργια και φιλόδοξη προσπάθεια της GBA (Παπαδόπουλος, Διαμαντίδης, Χαραλαμπίδης και Χατζηβρέττας τότε), η αθλητική καριέρα του υιού Κιούση συνεχίστηκε εκεί. Αρχιπροπονητής ένας άνθρωπος – μύθος για το μπάσκετ της συμπρωτεύουσας, ο Δημήτρης Νικολαϊδης ή Νικόλ για τους παλιούς ΧΑΝΘιώτες.

Όχι πολύ διαφορετικά φαινόμενα πέριξ του γηπέδου. Οι οικιακοί Ομπράντοβιτς παρόντες και παρούσες. Άποψη, κριτική, παράπονα, γκρίνια για το πόσο παίζει το παιδί, πόσο παίρνει πάσες το παιδί, γιατί δεν κατεβάζει μπάλα το παιδί κλπ κλπ Έπειτα άρχισαν οι αγώνες. Υπήρχε θεούλης μπαμπάς που έπαιρνε το γιό του και πήγαιναν για scouting άλλων ομάδων, ώστε να βλέπουν πως παίζουν.

Σε έναν αγώνα στη Μίκρα ο μπαμπάς αυτός, έδινε οδηγίες στον Σακιλ γιό του, τσακωνόταν με ατίπαλους γονείς στην κερκίδα και το κυριότερο μιλούσε συστηματικά στους διαιτητές... Το αποτέλεσμα; Όταν τελείωσε ο αγώνας κι όλα τα παιδάκια μπήκαν σε μια σειρά για να κάνουν χάι φάιβ, ο γιός είχε πλέξει τα χέρια του επιδεικτικά στην πλάτη, για να μη χαιρετήσει κανέναν! Έμαθα ότι το συγκεκριμένο πατερούλη έπιασε ο Λάζαρος και του είπε, “το παιδί μπορεί να έρχεται στις προπονήσεις , εσύ όμως όχι”. Φυσικά ο κόουτς Dad πήρε το παιδί να το πάει σε άλλη ομάδα.

Συμπέρασμα: Έχετε καμιά όρεξη να μπείτε στην τάξη του ωδείου και να ακούτε το βλαστάρι σας να φαλτσάρει, μέχρι να ακουστεί μελωδία από το χεράκια του; Είστε διατεθειμένοι να ξαναπάτε στην Α προκαταρκτική και να ακούτε τα this is an apple και this is an umbrella; Σκοπεύετε να φορέσετε πουέντ και να δοκιμάσετε τις διάφορες ποζισιόν με ροζ φουστίτσα και κολάν;

Ε τι στο διάολο θέλετε στα γήπεδα παριστάνοντας τους γνώστες, όταν δεν ξέρετε που σας πάνε τα τέσσερα και δεν μπορείτε να βουλώσετε το στόμα σας; Οδηγήστε μέχρι εκεί, πηγαίνετε πιείτε κανέναν καφέ με φίλους, βρείτε κάποιο χόμπι να ξεσκουριάσετε, πλύντε το αυτοκίνητο, ψωνίστε στο super market κι αφήστε το παιδί να διδαχτεί το άθλημα που γουστάρει, να περάσει καλά με τους φίλους του και να μάθει να σέβεται τους κανόνες μιας ομάδας και τους προπονητές του.

Κοινωνικοποίηση λέγεται όλο αυτό και το έχει ανάγκη. Και σε περίπτωση που δε σας το έχουν πει, όχι ο γιός σας δε θα βγάλει λεφτά από το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, δε θα λύσει τα δικά σας προβλήματα, οικονομικά ή ματαιοδοξίας, γιατί όχι δεν είναι και τόσο καλός. Εκτός απειροελαχίστων εξαιρέσεων στις οποίες μάλλον δεν ανήκετε δυστυχώς.

Αγαπητοί προπονητές κύριοι κύριοι Ροδόπουλε, Νικολαϊδη, Παπαδόπουλε, Παταβούκα κλπ κλπ κλείστε σας παρακαλώ τις πόρτες των προπονητηρίων. Χάρη θα κάνετε και σε μας και στα παιδιά μας. Διδάξτε ό,τι ξέρετε και το κυριότερο φροντίστε να περνούν καλά. Ο πιο αδιάψευστος κριτής ενός αθλητικού προγράμματος δεν είναι οι νίκες. Είναι το χαμόγελο στα πρόσωπά τους, όταν τελειώνει η προπόνηση. Όλες οι δικαιολογίες των γονιών τύπου “βλέπω την προπόνηση για να είναι ασφαλές το παιδί”, είναι κολοκύθια με τη ρίγανη.

Ο Κωνσταντίνος μου είπε μια μέρα, ότι δε θέλει άλλο να πηγαίνει στο μπάσκετ. Προτίμησε το τένις. Δεν τον ετοιμάζω για διάδοχο του Φέντερερ, αλλά γυμνάζεται, έχει φίλους, περνάει καλά και ασχολείται με ένα σπορ που θα μπορούμε να παίζουμε μαζί σετ ή μπάλες για πολλά πολλά χρόνια διασκεδάζοντας. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;