Το μέτρο έχει χαθεί...

Ο τελικός Κυπέλλου παντού είναι γιορτή του ποδοσφαίρου και ίσως η κορυφαία στιγμή της ποδοσφαιρικής χρονιάς κάθε χώρας, εδώ δυστυχώς κατέληξε σε ένα μπάχαλο, πριν και μετά το αγωνιστικό κομμάτι της βραδιάς.

Είναι πραγματικά ακατανόητος ο λόγος που συμβαίνουν όλα αυτά. Φτάνει μόνο να δει κανείς τις θλιβερές εικόνες των ποδοσφαιριστών του Ατρομήτου να πλακώνονται με τους φιλάθλους της ΑΕΚ. Τι είναι αυτά; Τόσο νορμάλ έχουν γίνει τέτοια και άλλα σκηνικά της βίας, έτσι ώστε να μην ιδρώνει το αυτί κανενός;

Δεν ευθύνεται κανείς γι' αυτό, δεν υπάρχει κανείς αρμόδιος και υπεύθυνος για να σώσει την αξιοπρέπεια του δημοφιλέστερου αθλήματος παγκοσμίως;

Δεν είναι δυνατόν να συμβιβάζονται όλοι με εικόνες που τις βλέπει κάποιος σε κάτι μακρινές χώρες Νότιας Αμερικής, σπάνια και εκεί. Δυσκολεύομαι πραγματικά να φέρω στο μυαλό μου εικόνες των ποδοσφαιριστών να παλεύουν με πλήθος από οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου. Έχει χαθεί το μέτρο, δυστυχώς!

Τα πράγματα είναι απλά, αλλά δύσκολα γίνονται στην πραγματικότητα. Όταν αποφασίζουν οι πάντες να κάνουν μόνο τη δική τους δουλειά και όχι τη δουλειά άλλων, κάτι μπορεί να σωθεί. Δηλαδή, οι παίκτες να παίζουν την μπάλα, οι προπονητές να προπονούν τις ομάδες, οι διοικήσεις να διοικούν, δημοσιογράφοι να γράφουν και να προωθούν το άθλημα, οι φίλαθλοι να τραγουδάνε και να υποστηρίζουν τις ομάδες τους και τα όργανα της τάξης να προφυλάσσουν την τάξη. Έτσι κάτι μπορεί να αρχίσει να κινείται προς τα εμπρός. Όσο μπλέκονται όλα αυτά μεταξύ τους, θα αυξάνεται ο αναρχικός τρόπος σκέψεις σε όλα τα επίπεδα και το ποδόσφαιρο θα βυθίζεται ακόμα περισσότερο. Απαιτούνται μέτρα επειγόντως, για να μην αρχίζουμε να βλέπουμε ποδοσφαιριστές να πέφτουν θύματα βίας στον ίδιο τον αγωνιστικό χώρο. Θύματα κανονικά! Μέτρα από όλους τους φορείς που παίζουν ρόλο στη διεξαγωγή ποδοσφαιρικών αγώνων, δεν γίνεται να στέλνουν όλοι συνέχεια την μπάλα στην εξέδρα και να αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Η είκονα του ΟΑΚΑ σχεδόν γεμάτου, με παρουσία του κόσμου και των δύο ομάδων, χωρίς παρατράγουδα στη διάρκεια του ματς ήταν ωραία και έμοιαζε με εικόνα νορμάλ ποδοσφαιρικού αγώνα. Παρότι το θέαμα στον αγωνιστικό χώρο ήταν το απόλυτο μηδέν.

Για το αγωνιστικό μέρος, όσο και να προσπαθήσει κανείς, δεν έχει από πού να πιαστεί. Ένα παιχνίδι αργό, άχρωμο, βαρετό και αδιάφορο, με τις δύο ομάδες να δυσκολεύονται να αλλάξουν 4-5 συνεχόμενες πάσες. Χωρίς ικανότητα να αλλάξουν ρυθμό και ταχύτητα, τόσο ατομικά όσο και ομαδικά, η μονοτονία στο παιχνίδι ήταν φυσιολογική κατάληξη.

Η έκταση του σκορ σίγουρα δεν δικαιολογείται από την εικόνα του παιχνιδιού, γιατί η ΑΕΚ δεν ήταν τόσο καλύτερη του Ατρόμητου. Επίσης, ούτε τα παράπονα του Ατρόμητου στο αγωνιστικό κομμάτι δεν δικαιολογούνται, παρότι το πρώτο γκολ της ΑΕΚ προέρχεται από αμφισβητούμενη φάση. Δεν έκανε όμως τίποτα για να κερδίσει το παιχνίδι. Τι να παραπονιέσαι όταν δεν κάνεις απολύτως τίποτα άξιο αναφοράς στο να κερδίσεις το ματς. Όχι πως η ΑΕΚ έκανε πολύ περισσότερα, ήταν όμως ελαφρώς καλύτερη και δίκαια πήρε τη νίκη.

Συγχαρητήρια πάντως στον Ατρόμητο για τη συμμετοχή του στον τελικό, όπως και στην ΑΕΚ για την κατάκτηση του κυπέλλου. Η πορεία της προς τον τελικό, αλλά και οι αντίπαλοι που απέκλεισε κατά τη διάρκειά της, την καθιστούν δίκαιη κυπελλούχο Ελλάδος.