Ο Ζοτς, τα αυγά του κι ο Καλάθης του!

Μάλιστα, δεν θα ήταν διόλου αυθαίρετο το συμπέρασμα πως είναι η κορυφαία ομάδα στην ιστορία της Ευρωλίγκα (από τη μετονομασία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από τη σεζόν 1987-88 και μετά), αν κρίναμε μόνο βάσει τίτλων, οι οποίοι άλλωστε είναι αυτοί που γράφουν την ιστορία. Καμιά άλλη ομάδα δεν έχει πάρει περισσότερα από τρία τρόπαια έκτοτε (από τρία έχουν η Γιουγκοπλάστικα και η Μακάμπι, από δύο Ολίμπια Μιλάνο, Βίρτους Μπολόνια, Μπαρτσελόνα και Τσεσεκά), ενώ ο Παναθηναϊκός έχει ήδη πέντε τα οποία το απόγευμα της Κυριακής μπορεί να τα κάνει και έξι!

Αυτά, λοιπόν, είναι τα γνωστά. Αυτά που ξέρουμε, αυτά που τα βλέπουμε αν κοιτάξουμε τα χαρτιά, τα σχετικά κιτάπια, το σάιτ της Ευρωλίγκα ή τη γουικιπίντια.

Εκείνο που ΔΕΝ ξέρουμε σε κάθε περίπτωση, είναι το ίδιο με αυτό που ΔΕΝ ξέρουν όσοι αντίπαλοι έχουν δει όλα αυτά τα χρόνια την πλάτη του Παναθηναϊκού σε φάιναλ-φορ: τι έχει κάθε φορά στο μυαλό του ο Ομπράντοβιτς!

Λίγο ως πολύ, υποψιάζονται πως θα χάσουν αλλά δεν ξέρουν ...πώς θα χάσουν (προσοχή στη διαφορά των δυο «πως»-«πώς»).

Ο τρόπος είναι η διαφορά. «Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο», έλεγε μια παλιά διαφήμιση, μόνο που στην περίπτωση του σατανικού Σέρβου αυτά τα δύο πάνε μαζί. Ποτέ ομάδα του δεν έχει πάει αδιάβαστη σε τέτοια διοργάνωση, ποτέ οι αντίπαλοι δεν αντιμετώπισαν τα ...αναμενόμενα από ομάδα του.

Πάντα βγάζει έναν άσο από το μανίκι (ξέρω πού πάει το μυαλό σας, αλλά δεν εννοούσα τέτοιο, χάρτινο άσο). Πάντα έχει την κρίσιμη στιγμή να παρουσιάσει κάτι αναπάντεχο. Έναν νέο σταρ, ένα νέο τρικ, ένα σύστημα, μια πατέντα, έναν νέο τρόπο να κερδίσει αυτός και να χάσουν οι άλλοι. Κι όταν έχασε, αυτές τις λίγες φορές, απλά επιβεβαιώθηκε ο κανόνας μέσω των εξαιρέσεων. Ίσως έγινε και καλύτερος μέσα από αυτές τις ήττες...

Από όλα αυτά τα «νέα» που παρουσιάζει ο Ζοτς όλα αυτά τα χρόνια, πέρα από τα συστήματα και τα κόλπα, που έρχονται και παρέρχονται όσο εξελίσσεται το άθλημα (αυτός, βέβαια, είναι πάντα ένα βήμα μπροστά στην ...τεχνολογία), εκείνο που αξίζει να σημειωθεί είναι η έφεσή του στην ανακάλυψη πρωταγωνιστών και τη δημιουργία προσωπικοτήτων.

Εντάξει, κι άλλες ομάδες πληρώνουν τρελά λεφτά για σταρ πρώτης γραμμής, κι άλλες ομάδες έχουν μεγάλες προσωπικότητες στα ρόστερ τους, όμως πόσες έχουν εμφανίσει σε αυτά τα χρόνια τόσους ήρωες των κρίσιμων αγώνων και πόσες έχουν αλλάξει τόσους ηγέτες;

Από ηγέτες, άλλο τίποτα. Άλλοι ...αγοραστοί κι άλλοι δικές του δημιουργίες. Από Κάτας και Μποντίρογκα, μέχρι Σίσκα, -ακολουθεί ακατάλληλη λέξη- Σπανούλη και Διαμαντίδη. Αλλά και από ήρωες που δεν γεμίζουν το μάτι, άλλο τίποτα. Ο άνθρωπας πήρε ευρωπαϊκό στην έδρα της πιο ισχυρής ομάδας (το 2002 στην Μπολόνια) με βασικό σέντερ τον Μίντλετον με ύψος 2,03μ. με τακούνια και με τις κουτάλες του Λάχταρου Παπαδόπουλου, που τον είδαν και λαχτάρησαν σ΄ εκείνο το φάιναλ-φορ!

Και τώρα ...Καλάθης. Αυτόν ας μη βιαστούμε να τον χαρακτηρίσουμε ήρωα διοργάνωσης ή ηγέτη προοπτικής. Έχω την αίσθηση πως αυτός ο μάγκας μπορεί να γίνει και τα δύο. Ηγέτης ήταν, από τότε που έπαιζε στο κολλέγιο. Γέμιζε τις στατιστικές κατηγορίες το παλικάρι, όλη η ομάδα γύρω του έπαιζε.

Βέβαια, άλλο κολλέγιο, άλλο Ευρώπη. Δύσκολη η προσαρμογή. Εκτός κι αν έχεις δάσκαλο τον Ζοτς! Σε αυτήν την περίπτωση, ο ηγέτης μπορεί να γίνει ρολίστας, ο ρολίστας ήρωας, ο ήρωας ηγέτης.

Ό,τι χρειάζεται η ομάδα για να σηκώνει κιούπια, δηλαδή...

Θα μου πείτε, ας σηκώσει τώρα το 6ο κι ας μην είναι ήρωας ή ηγέτης ο Καλάθης. Θα συμφωνήσω, αν και πιστεύω πως μπορεί το κέρδος ενός τέτοιου ηγέτη, τέτοιας μπασκετικής παιδείας και ταλέντου και τέτοιας ηλικίας, μπορεί να είναι το ίδιο (ή και μεγαλύτερο σε βάθος χρόνου) με ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο.

Ο Ζοτς, πάντως, αποκλείεται να διαλέξει. Όπως έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια, τα θέλει όλα και τα παίρνει όλα!

Μέχρι να σταματήσουν οι αντίπαλοι του Ζοτς στα φάιναλ-φορ να χάνουν τα αυγά και τον Καλάθη, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...