Δημοσιογράφος/οπαδός, δύσκολο επάγγελμα...

Πήγαμε σε ένα εμπορικό κέντρο, φώναζα. Πήγαμε στη μπουτίκ του Camp Nou, φώναζα. Πήγαμε στο Camp Nou, φώναζα. Πήγαμε στο Palau Sant Jordi, φώναζα. Στα πρώτα τρία βρήκα μηδέν ανταπόκριση ή γιατί δεν με άκουγαν ή γιατί δεν καταλάβαιναν τι ήθελα να κάνω. Στο γήπεδο του Final Four με άκουσαν κάτι τύποι με πράσινα κι ένα τριφύλλι στο στήθος.

Στην Ελλάδα τρεις στους... δύο έχουν μία συμπάθεια/αγάπη/τρέλα/μαζοχισμό/εξάρτηση με μία ομάδα. Όταν διακυβεύονται πολλά, θα παθιαστείς περισσότερο. Ούτε κι εγώ δεν πρόλαβα να μετρήσω πόσοι πόσοι δημοσιογράφοι/οπαδοί ήταν χθες στο κλειστό. «Ναι» δυνατό στα περισσότερα καλάθια, «καντήλια» σε κάθε λάθος. Και στο τέλος όλοι με το χαμόγελο της ευχαρίστησης για ακόμη έναν τελικό. Κι εμείς απλώς τα γράφουμε. Πού να παίζαμε κιόλας. Ή πού να έρθει ο τελικός...

ΥΓ. Οι White Stripes επανασυνδέθηκαν! Και παίζουν μόνο στα Final Fours, με αγαπημένο τραγούδι της εξέδρας το «Seven Nation Army». Όπως και στο Βερολίνο, υπήρχε κι εδώ σύνθημα στο ρυθμό του. Αυτή τη φορά δεν εννοούσε τη βρισιά. Την έλεγε. Ας ήταν στα ιταλικά.

ΥΓ3. Μπουκάλι Coca Cola στα 200ml; Έλεος!