Ένας είναι ο ΘΕΟΣ!

Αν είσαι Παναθηναϊκός ξέρεις… Ξέρεις πως από τη στιγμή που θα πας στον τελικό δεν υπάρχει επιστροφή με άδεια χέρια. Και ο Θεός ο ίδιος να βρεθεί απέναντί σου ΕΣΥ θα το πάρεις. Διότι πολύ απλά ΕΣΥ είσαι ο Θεός. Οι Πράσινοι σήκωσαν με τρέλα άλλο ένα, έφτασαν τα έξι αστέρια και η φανέλα τους αρχίζει σιγά σιγά να θυμίζει γαλαξία. Και βεβαίως να τρελαίνει και να ηδονίζει τα εκατομμύρια των οπαδών τους, να αποτελεί το μεγάλο τους καμάρι. Ή για να το πούμε λαϊκά, να το αποτυπώσουμε πλήρως και να το καταλάβουν οι πάντες, την καύλα τους!

Αλήθεια, τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω απ’ όσα πέρασα που λέει και το τραγούδι… Παρίσι, Θεσσαλονίκη, Μπολόνια, Αθήνα, Βερολίνο και τώρα Βαρκελώνη. Το ένα τρόπαιο καλύτερο από το άλλο. Δεν διαφωνώ με αυτούς που όπως δεν θέλουν να ξεχωρίζουν τα παιδιά τους, δεν ξεχωρίζουν και τις… κούπες τους, όμως η καθεμιά έχει τη δικιά της ομορφιά. Από βαθμό δυσκολίας η φετινή μπορεί να συγκριθεί μονάχα με αυτή της Μπολόνιας, επειδή ήταν και η λιγότερο αναμενόμενη.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα είναι αλήθεια πως δεν το πολυπεριμέναμε. Εκεί κάπου στα μέσα της διοργάνωσης κάπου τη φοβηθήκαμε τη δουλειά και αρχίσαμε να χάνουμε για τα καλά την πίστη μας. Ακόμη και οι «ψαγμένοι» μπασκετικοί έλεγαν (τρομάρα τους) με σιγουριά «άσ' το, μην ασχολείσαι με το φετινό. Αλλού θα πάει». Και μετά ξύπνησαν και έφαγαν γλαρόσουπα.

Έτσι λοιπόν, πριν από τα παιχνίδια με την Μπαρτσελόνα για παράδειγμα, ελάχιστοι έμπαιναν στο Ίντερνετ για να κλείσουν εισιτήριο για το φάιναλ φορ. Μόνο οι… Ολυμπιακοί το έκαναν ακολουθώντας τις οδηγίες του Αγγελόπουλου και πασχαλιάτικα έτρεχαν και δεν έφταναν στο e-bay για να τα ξεφορτωθούν.

Εννοείται πως μετά τη θριαμβευτική πρόκριση επί του Ναβάρο και της παρέας του, δεν υπήρχε κανένας που να αμφέβαλε ότι ο Βασιλιάς θα το σηκώσει ξανά. Ούτε καν οι αλλόθρησκοι. Δεν θυμάμαι ποτέ ξανά τον εαυτό μου να παρακολουθεί τόσο στο… ρελαντί κάποιον τελικό. Φυσικά και δεν ήμουν αδιάφορος. Απλά… σίγουρος. Έπειτα από άλλες πέντε κατακτήσεις, η έκτη σού μοιάζει παιχνιδάκι. Και την έκαναν ο Ομπράντοβιτς και τα παλικάρια του.

Δεν υπάρχουν λόγια για την ομάδα αυτήν και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού τής οφείλουν ένα τεράστιο ευχαριστώ που υπάρχει στη ζωή τους. Είναι η περηφάνια τους, το καμάρι τους, η… τέτοια τους που έγραψα και πιο πάνω, ο λόγος για να χαμογελούν με όσα συμβαίνουν γύρω τους.

Ασφαλώς και αποτελεί τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι την ώρα της απονομής ξεκίναγε το ματς της Τούμπας. Ποιος να αλλάξει κανάλι και τι να δει; Οι ποδοσφαιρικοί θα έπρεπε να κοιτάνε στη Βαρκελώνη εκείνη την ώρα. Και να παίρνουν ιδέες. Γιατί εκεί βρίσκεται το υπόδειγμα συλλόγου σε κάθε επίπεδο. Η ομάδα για την οποία όλοι μπορούν να τραγουδάνε «σε ευχαριστώ για όσα μου έχεις χαρίσει…».