State of Grace

Ωστόσο, πρέπει κανείς να είναι οπαδός αυτής της συγκεκριμένης ομάδας, για να συνειδητοποιήσει ότι τώρα η λέξη υπερηφάνεια σημαίνει ακριβώς αυτό που λέει. Είσαι δηλαδή υπερήφανος την ώρα που παίζονται οι αγώνες, την ώρα που παλεύονται οι αγώνες, την ώρα που κερδίζονται οι αγώνες, και είσαι υπερήφανος όχι για σκέτες τις νίκες, όχι για σκέτες τις μάχες, όχι για σκέτες τις προκρίσεις, όχι για σκέτα τα κύπελλα, όχι για ό,τι διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια σου αποκομμένα από το παρελθόν, αλλά και για ό,τι έχει διαδραματιστεί μπροστά στα μάτια σου τόσες πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια. Υπάρχει μια προστιθέμενη αξία αναμνήσεων που συνεχώς και συσσωρεύεται, που σε κάνει να αισθάνεσαι πιο σίγουρος για αυτά που ζεις.

Με αυτή την ομάδα έχεις περάσει σε άλλη φάση και δεν χαίρεσαι τη σκέτη χαρά του οπαδού. Γεμίζεις και σαν άνθρωπος, που αξιώθηκαν τα χρόνια σου να συμπέσουν με το δικό της μεγαλείο.

Θα μπορούσε να είχε φτιαχτεί μια υπερομάδα που να τα σάρωνε όλα επί μια πενταετία. Θα ήταν ασφαλώς καταπληκτικό, θα ήταν ασφαλώς κατόρθωμα από τα λίγα, θα ήταν όμως και πιο εύκολα εξηγήσιμο. Αυτή η αντοχή έχει διαφορετικής ποιότητας αξιοσύνη. Υπήρχαν πράγματι οι φορές που ο Παναθηναϊκός ήταν το φαβορί. Κι όταν όμως δεν ήταν, ερχόταν η ώρα των εκάστοτε υπερομάδων να δουν πως δεν πά' να είσαι η Μπολόνια στο σπίτι σου, δεν πά' να είσαι η ΤΣΣΚΑ που όλα και καλά θα τα σάρωνες στη δική σου πενταετία, δεν πά' να είσαι η Μπαρτσελόνα που θα το ξαναπάρεις θριαμβευτικά στην πόλη σου με τον Μέσι, τον Τσάβι, τον Ινιέστα, τον Πουγιόλ κι όλο τον καλό τον κόσμο στην απονομή, εδώ υπάρχει στάση. Όχι μόνο στάση του συγκλονιστικού διδύμου Διαμαντίδη-Μπατίστ, που έχει αποδειχθεί ένα από τα πιο πανίσχυρα όπλα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά και στάση Νικ Καλάθη και Ίαν Βουγιούκα, στάση ταπεινών και καταφρονεμένων. Γι΄αυτό, αν θες να φύγεις, Σισκάουσκας να πας στην ΤΣΣΚΑ, στο καλό να πας, αν θες να φύγεις, Σπανούλη να πας στον Ολυμπιακό, στο καλό να πας, δεν υπάρχει μπασκετικό πρόβλημα που δεν αντιμετωπίζεται. Και επειδή το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο, τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με τον Παναθηναϊκό να παίζει όχι κλεφτοπόλεμο, αλλά καθαρά καλύτερα από την εκάστοτε υπερομάδα. Γι΄ αυτό,Ναβάρο, είδες πριν από ένα μήνα πως όλο αυτό το ξεπάστρεμα που έχεις κάνει στην Εθνική τα τελευταία χρόνια, θα μπορούσε ίσως να είχε αντιμετωπιστεί αν στον πάγκο μας υπήρχε κάποιος άλλος. Κι εν πάση περιπτώσει, αρκετά έπαιξες μαζί μας, είδες χθες σπίτι σου το κύπελλο που θα σήκωνες στο σπίτι σου. Θα μπορούσε να είναι ακόμη πικρότερο το ποτήρι, ρώτα και τον Τζινόμπιλι.

Τον περασμένο Σεπτέμβρη ο Ντέιβιντ Μπλατ, κερδίζοντας ως προπονητής της Εθνικής Ρωσίας ένα ματς που ήθελε να χάσει, εκστόμιζε το ένα «Disgrace» μετά το άλλο, επειδή η Εθνική Ελλάδος ήθελε να χάσει περισσότερο και το είχε κατορθώσει. Χθες χάνοντας ως προπονητής της Μακάμπι ένα ματς που ήθελε να κερδίσει, θα έπρεπε να εκστομίζει το ένα «Grace» μετά το άλλο, όχι μόνο επειδή ο Παναθηναϊκός ήθελε να κερδίσει περισσότερο και το κατόρθωσε, αλλά επειδή ήξερε και πώς να κερδίσει, όπως ήξερε και το 2009, το 2007, το 2002, το 2000, το 1996. State of grace. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς –ο άνθρωπος που στην Ελλάδα του Ιωαννιδισμού φώναζαν Γκαστόνε– σου δίνει την αίσθηση ότι το μπάσκετ είναι ένα άθλημα το οποίο δεν μπορεί να του παρουσιάσει πρόβλημα που να μην μπορεί να επιλύσει. Το έχει διαβάσει μέσα κι έξω, το έχει αποκρυπτογραφήσει πλήρως, έχει μια απάντηση σε κάθε νέα πρόκληση. Μόνο ίσως αν άλλαζαν ριζικά οι κανόνες του παιχνιδιού θα βρισκόταν ενώπιον άγνωστου πεδίου, οπότε θα του έπαιρνε λίγα χρόνια για να εξαντλήσει κι εκεί όλες τις πίστες και όλους τους βαθμούς δυσκολίας. Παίκτες κλειδιά φεύγουν απ’ τον Παναθηναικό, άλλοι μένουν μα μεγαλώνουν, αλλά μπασκετικό πρόβλημα που να μην αντιμετωπίζεται δεν υπάρχει.

Εκείνο που υπάρχει είναι η αγαλλίαση που σου προσφέρει αυτή η ομάδα αναβαπτίζοντας διαρκώς την αξία της στο χρόνο. Δεν είναι θαύμα της μιας βραδιάς, δεν είναι παιδί συγκυριών, δεν είναι κάτι που σε καλεί να ουρλιάξεις από χαρά τώρα που κρατάει και τώρα που σε παίρνει. Δεν έχουν θέση τα ουρλιαχτά. Όχι πια. Μόνο η συγκίνηση. Και τελικά η γαλήνη. Ξέρεις ότι η ομάδα σου ήταν και προχθές μεγάλη, ήταν και χθες μεγάλη, είναι και σήμερα μεγάλη. Θα πάψει κάποια στιγμή να είναι τόσο μεγάλη; Το πιθανότερο. Δεν θα πάψει ποτέ των ποτών όμως να είναι τόσο μεγάλη όσο τα έξι ως τώρα ευρωπαϊκά της πρωταθλήματα, δεν θα πάψει ποτέ των ποτών να είναι μια ομάδα που έγραψε Ιστορία, χρωματίζοντας τις ιστορίες ημών των τυχερών με κάτι περισσότερο από θριάμβους: με δέος και αληθινή –πιο αληθινή δε γίνεται– υπερηφάνεια.

Σας αγαπάμε και σας ευχαριστούμε.