Τρεις νίκες πιο σημαντικές κι από το Κύπελλο!

Το παιδάκι αυτό, που δεν έχουν προλάβει να δουν πολλά τα μάτια του, αντί να πανηγυρίζει για το πρώτο του Κύπελλο στο οποίο είχε συμμετοχή, σχολίαζε όσα γίνονταν -ή δεν γίνονταν- εκτός γηπέδου. Λες και την ώρα που μάτωνε το διχτάκι και τον Παναθηναϊκό με καθοριστικά τρίποντα, είχε το νου του μην του έρθει τίποτα στο κεφάλι!

Δεν του ήρθε...

Ευτυχώς!

Και διοργανώσαμε έναν τελικό χωρίς παρατράγουδα, ανάμεσα σε δύο από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Τον Πρωταθλητή Ευρώπης και τη μοναδική ομάδα που τον έχει κερδίσει φέτος τρεις φορές.

Κι αυτό ακριβώς το «ΤΡΕΙΣ», έχω την αίσθηση πως για τον Ολυμπιακό είναι σημαντικότερο κι από το Κύπελλο το ίδιο. Σαν να βρήκε, με την καθοδήγηση του Ντούντα, τον τρόπο να κερδίζει τον Παναθηναϊκό, σαν να ξεφορτώθηκε από πάνω του τη στάμπα του λούζερ που είχε φορτωθεί όλα αυτά τα χρόνια της πράσινης κυριαρχίας.

Ο Ολυμπιακός έμαθε να κερδίζει. Ή, του-λάστιχον, βρήκε μια μέθοδο, αφαιρώντας από το μεγάλο του αντίπαλο ένα από τα σημαντικότερα όπλα που είχε όλα αυτά τα χρόνια: την πίστη μέχρι βεβαιότητας για τη νίκη.

Πόσες ήταν εκείνες οι φορές τα προηγούμενα χρόνια που ο Ολυμπιακός έφτανε στην πηγή και στο τέλος δροσιζόταν ο Παναθηναϊκός; Πόσα ματς γύρισαν απροσδόκητα στο τέλος, με κάποια απίθανα σουτ, κάποια ακόμα πιο απίθανα λάθη, κάποιες ανατροπές του χαμού; Πόσες φορές σηκωνόταν ο Παναθηναϊκός από το καναβάτσο ξαπλώνοντας εκεί τον αντίπαλό του, ο οποίος κάποιες φορές προσφέρθηκε να ξαπλώσει ...από μόνος του;

Φέτος, ο Ολυμπιακός δείχνει να το πιστεύει περισσότερο και ο Παναθηναϊκός να χάνει τη δική του πίστη. Μία φορά μπορεί να είναι σύμπτωση. Η δεύτερη μπορεί να είχε «δικαιολογία» τη διαφορά. Οι τρεις φορές, όμως, είναι πολλές για να αποδοθούν σε συμπτώσεις και δικαιολογίες. Ο Ολυμπιακός φέτος κερδίζει τον Παναθηναϊκό, εμφανίζεται πιο διαβασμένος και πιο αποφασισμένος από κάθε άλλη φορά. Και στους τελικούς, εκεί όπου θα κριθεί εν τέλει η χρονιά του, θα έχει πλεονέκτημα έδρας. Αρκούν αυτά;

Αυτό μάλλον δεν θα το απαντήσει μόνος του. Απαντήσεις θα κληθεί να δώσει και ο Παναθηναϊκός. Μπορεί να βρει κίνητρο και ενέργεια μετά το θρίαμβο της Ευρωλίγκα; Στο Ελληνικό δεν είχε ούτε την απαιτούμενη ενέργεια για ένα τόσο σκληρό ματς υψηλού επιπέδου, αλλά ούτε και το καθαρό μυαλό. Ωστόσο, όλα αυτά έχει αποδείξει τα προηγούμενα χρόνια πως ξέρει να τα ξαναβρίσκει την κρίσιμη στιγμή, χτίζοντας στην αρχή και ενισχύοντας στη συνέχεια τα θεμέλια της αυτοκρατορίας του.

Το σίγουρο είναι πως πάμε για μια σούπερ σειρά τελικών. Κυπελλούχος Ελλάδας εναντίον Πρωταθλητή Ευρώπης! Θέλετε κι άλλα;

Εγώ, ναι! Θέλω κι άλλα. Αυτοί οι Κυπελλούχοι κι αυτοί οι Πρωταθλητές, να έχουν τους οπαδούς που τους αξίζουν, για να μη φοβάται ο Κωστάκης κι ο κάθε Κωστάκης τι κακό θα τον βρει όταν σηκώνεται για το τρίποντο, για να μπορεί ο Κωστάκης κι ο κάθε Κωστάκης να ζήσει τις χαρές και τις λύπες του άφοβα μέσα στο εργασιακό του περιβάλλον: το γήπεδο!

Μέχρι να πιάσει τόπο η ευχή μου, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...