Βλέπεις δύο ματς και δεν χορταίνεις ένα...

Δεν το βλέπετε πως ...δεν βλέπεται; Δεν μπορούν τα παλικάρια, που έλεγε κι ο Άγγελος.

Βλέπεις δύο ματς και δεν χορταίνεις ένα. Δηλαδή και τέσσερα να δεις, πάλι δεν θα χορτάσεις ένα. Κι αν γίνει ένα ματς της προκοπής, η εξαίρεση στον κανόνα είναι...

Ανοίξαμε εδώ στο γραφείο και τις δύο τηλεοράσεις δίπλα - δίπλα, στη μία να βλέπουμε Παναθηναϊκό - ΠΑΟΚ και στην άλλη Βόλο - ΑΕΚ και μετά το μισάωρο έλεγα να κατεβάσω στον υπολογιστή κανένα επεισόδιο από το Καστλ, μπας και κάνει κανένα ψαλιδάκι η Μπέκετ και γουστάρουμε.

Τι κακοποίηση του αθλήματος ήταν αυτή στα δύο γήπεδα; Την τετραγώνισαν την μπάλα. Οι πιο ενδιαφέρουσες φάσεις ήταν πάλι αυτές που έπαιξε ρόλο η διαιτησία: το πέναλτι που έδωκε και πήρε πίσω ο Κάκος, το μουσαντό γκολ του Ζιλμπέρτο, η σκαριά του Βιτόλο στον Λάζαρο κι ένα χέρι γκρίνιας ήταν-δεν ήταν στο τείχος. Α, ναι, και το ΕυρωΜπεϊκό γκολ του Βόλου!

Δυο ματς για αυτές τις φάσεις. Πιο ενδιαφέρον είναι να βλέπεις τη σκόνη να κάθεται στα έπιπλα ή τις σκνίπες να περικυκλώνουν τις λάμπες, παρά να σκοτώνεις την ώρα σου νομίζοντας πως παρακολουθείς ποδόσφαιρο στα κλαίει-ωχ της Σούπερ Λίμπας...

Και μετά από όλη αυτή την ταλαιπωρία, το μόνο με το οποίο θα ασχολούμαστε και -κυρίως- θα ασχολούνται οι ομάδες, θα είναι η διαιτησία. Γιατί αυτό κοιτάνε τα μεγάλα αφεντικά, τα χάλια των διαιτητών κι όχι τα χάλια τα δικά τους. Λες και φταίνε μόνο οι διαιτητές. Λες κι αυτοί δεν μπορούν να το κλοτσήσουνε σωστά το τόπι. Λες και οι ομάδες, οι παίκτες, τα κάνουν όλα σωστά και οι διαιτητές όλα λάθος...

Δεν βλέπεται αυτό το πράμα. Δεν βλέπεται και δεν αντέχεται. Ακόμα και για εκείνους που τα βλέπουν όλα και δεν ντρέπονται ούτε σιχαίνονται, αυτό το προϊόν είναι απαράδεκτο. Όσο «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» κι αν είσαι, αν όλα τα καρπούζια βγαίνουν μάπα, λες «άλλο φρούτο» και πας παρακάτω.

Στην Μπέκετ, που λέγαμε πριν...

Μέχρι να σταματήσω να σιχτιρίζω και μετά να μαζοχίζομαι και να ξαναμπαίνω στη διαδικασία να ...αντέξω την επόμενη αγωνιστική, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...