«Σιχαίνομαι» την ομορφιά του ποδοσφαίρου!

Παρακολουθώντας τον αγώνα της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό Βόλου επιβεβαίωσα αυτό που είχα διαπιστώσει στη διαδικασία των πλέι οφ: ότι δηλαδή οι «κιτρινόμαυροι» συγκριτικά με τους άλλους τρεις που μετέχουν σε αυτή τη μίνι λίγκα, ήταν καλύτεροι και άξιζαν την πρώτη θέση!

Στην έδρα μιας ομάδας όπου τόσο ο ΠΑΟΚ (που πήρε τη νίκη) όσο και ο Παναθηναϊκός (ο οποίος έχασε) απλά ήλπιζαν στη... θεά Τύχη να τους βοηθήσει να μη χάσουν, η ΑΕΚ είχε τον απόλυτο έλεγχο, έπαιξε καλύτερα από τον Βόλο, δημιούργησε τις διπλάσιες τελικές προσπάθειες συγκριτικά με τον αντίπαλό της, αλλά στο τέλος γνώρισε την ήττα. Ε, αυτήν την ομορφιά του ποδοσφαίρου πραγματικά τη «σιχαίνομαι». Δεν μου αρέσει γιατί είναι άδικη απέναντι στην ομάδα που αξίζει τη νίκη.

Για παράδειγμα η ΑΕΚ στα δύο ματς της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος δεν άξιζε να πανηγυρίσει με αντίπαλο τον Ολυμπιακό Βόλου και έχασε με 7-1 τέρματα! Στο συγκεκριμένο ματς έπρεπε να κερδίσει, αλλά δεν το ήθελε η στρογγυλή θεά... Επιπρόσθετα, ίσως λόγω της συνολικής παρουσίας της ομάδας του Βόλου στο πρωτάθλημα (και στα πλέι οφ) να της αξίζει αυτή η διάκριση, η έξοδος στην Ευρώπη. Αν και διόλου δεν με απασχολεί αυτό.

Στα αγωνιστικά μπορεί κανείς να αναγνωρίσει το ρίσκο του Μανόλο Χιμένεθ με τη χρησιμοποίηση του Έντερ και να σημειώσει πως «αν είχε σκοράρει σε μία από τις φάσεις που ο ίδιος δημιούργησε (και ειδικά στο 72' με τη σούπερ ατομική ενέργεια και το σουτ του) θα είχε δικαιωθεί ο Ισπανός κόουτς», ωστόσο προσωπικά θεωρώ (από τη στιγμή που έφτανε στην ΑΕΚ το «Χ») λανθασμένη την απόφασή του.

Σημειώνω πάλι για να μην παρεξηγηθώ πως «αν η μπάλα είχε μπει στο πλεκτό» όπως της άξιζε της Ενωσης, θα γράφαμε διαφορετικά. Αλλά έχουμε τη δυνατότητα να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος. Και κρίνοντας με αυτόν τον τρόπο, προσπαθώ να δικαιολογήσω την παρουσία του Ναμπίλ Μπαχά στο ρόστερ (και όχι μόνο στην ενδεκάδα) της ΑΕΚ. Δεν είναι δυνατόν ο συγκεκριμένος να είναι εν ενεργεία ποδοσφαιριστής. Τουλάχιστον δεν δείχνει κάτι τέτοιο σε καμία περίπτωση. Εκτός από τα έξι λάθη σε μεταβιβάσεις, τα πέντε επιθετικά φάουλ που έκανε και τις φορές που βγήκε οφσάιντ, ο Μαροκινός κατάφερε να καταστρέψει στο 44΄ μια φάση που αποτελούσε ανεπανάληπτο τετ α τετ, επιλέγοντας να κάνει πάσα στον... κανέναν και ενώ έβλεπε ότι εκεί που έδινε την μπάλα με το κεφάλι δεν υπήρχε ούτε συμπαίκτης αλλά ούτε και αντίπαλος!

Καταλαβαίνω πως με την απουσία του Μπλάνκο (τον οποίο κάποιοι με μεγάλη ευκολία χαρακτηρίζουν άμπαλο και ευτυχώς λοιπόν που φεύγει, για να μη με κατηγορείτε ότι τα γράφω για να αναγκάσω κάποιους να τον κρατήσουν) έπρεπε να ξεκινήσει ο Μπαχά σε κάποια ματς. Αλλά ειλικρινά, παρακολουθώντας τον στις αναμετρήσεις που είτε ξεκίνησε (στα πλέι οφ) είτε ήρθε από τον πάγκο, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έπρεπε σώνει και ντε να παίζει η ομάδα με παίκτη λιγότερο. Πόσο καλύτερος του Μιχάλη Παυλή είναι δηλαδή ο Μπαχά, ή από τον Φροξυλιά ή τον Αμπντουραχμάνι, για να δικαιούται τόσες ευκαιρίες και οι υπόλοιποι καμία; Απίστευτη εμμονή από τον Χιμένεθ…

Τώρα οι «κιτρινόμαυροι» υποδέχονται τους «πράσινους» στο ΟΑΚΑ χωρίς τη βοήθεια των οπαδών τους και επιπλέον δίχως κίνητρο, πέρα από το γεγονός πως σαν ΑΕΚ οφείλει να κερδίσει το ντέρμπι. Για την ιστορία της, τον περήφανο κόσμο της και για να επιβεβαιώσει πως σ’ αυτά τα πλέι οφ άξιζε την πρωτιά. Δεν θα είναι εύκολο... Αντίθετα θα είναι πολύ δύσκολο για τον Μανόλο Χιμένεθ και τους ποδοσφαιριστές του και λόγω των όσων προανέφερα αλλά και λόγω των απουσιών.

Κάποιοι Ενωσίτες (θέλω να πιστεύω λίγοι) μπορεί να μην επιθυμούν τη νίκη της ΑΕΚ επί του Παναθηναϊκού, για να μη βγει πρώτος στα πλέι οφ ο ΠΑΟΚ. Ξεκαθαρίζω από τώρα τη θέση μου: η Ένωση πρέπει να δώσει τον καλύτερό της εαυτό και να κερδίσει τον Παναθηναϊκό. Αυτό προστάζει-απαιτεί η κιτρινόμαυρη φανέλα, η ιστορία και όσα πρεσβεύει αυτός ο μεγάλος σύλλογος. Γι’ αυτό πρέπει όλοι να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό και να πάρουν τη νίκη.

Υ.Γ. Συγχαρητήρια στους οπαδούς της ΑΕΚ που βρέθηκαν στον Πανθεσσαλικό Στάδιο και φώναξαν δυνατά το όνομά της. Κάποτε το «πάμε παντού από 2 έως 100 και δεν αφήνουμε πουθενά την ΑΕΚ μόνη και δεν πάμε με σκοπό να την πληγώσουμε», ήταν μότο ζωής. Μακάρι να ξαναγίνει, γιατί το έχει ανάγκη όλη η ΑΕΚ...