ΓΟΥΣΤΑΡΩ λέμε…

Η γυναίκα μου, που δεν έχει ιδέα από ποδόσφαιρο, όταν διαβασε τα σχόλια στο πρώτο μου post εδώ στο gazzetta, τρόμαξε:

—Αρκετοί σε βρίζουν…

Γέλασα…

—Βρε σε βρίζουν… δεν ακούς τι σου λέω;

Γουργούρισα ακόμα πιο ευχαριστημένος.

Με κοίταξε απορημένη.

—Δεν πειράζει, είπα,

—Ε;

—Άκου που σου λέω: Δεν πειράζει… Αντιθέτως!

Σήκωσε τους ώμους και συνέχισε να σερφάρει.

Παγκοσμίως το ποδόσφαιρο δεν παίζεται μόνο μέσα στις τέσσερις άσπρες γραμμές. Το τένις ίσως… όχι όμως το ποδόσφαιρο. Αν διαβάσει κανείς γι’ αυτό, θα συναντήσει άπειρες φορές την έκφραση «είναι το λαϊκότερο σπορ του κόσμου». Λαϊκο=popular… και καθόλου μπανάλ. Το τι κανεί η ομάδα σου δεν είναι απλό πράγμα. Άλλες φορές σού δίνει τη δυνατότητα να περπατάς την επόμενη μέρα στο πεζοδρόμιο και να πετάς ή μπορεί να σε κλείσει στο σπίτι μέχρι το επόμενο παιγνίδι. Κράζεις ή σε κράζουν. Ζητωκραυγάζεις ή λουφάζεις. Δεν υπάρχει οπαδός που να μην έχει ζήσει και τις δύο καταστάσεις.

Γράφοντας τη γνώμη σου για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι θα δεχθείς επίθεση… αλλώς είναι σαν να πηγαίνεις στο γήπεδο και να απαιτείς να μη φωνάζουν συνθήματα οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας… Σίγουρα θα έχετε δει από την τηλεόραση ματς που διεξάγονται (λόγω τιμωρίας) με άδειες εξέδρες. Η ξενέρα της ξενέρας.

Το ποδόσφαιρο είναι φτιαγμένο για να ουρλιάζει το πλήθος σε κάθε φάση. Είτε το βλέπεις από τον καναπέ σου μαζί με τη γάτα σου είτε με τους κολλητούς σου στην εξέδρα. Έχει full body contact και παίζεται υπαίθρια κάτω (στην κυριολεξία) από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες. Το να υποστηρίζεις μια ομάδα κρύβει πάθος, πόθο, ελευθερία, δύναμη, αντίδραση, εξουσία, θρίαμβο, υπερηφάνεια… Είναι σαφές ότι όποιος προσπαθήσει να τα αμφισβητήσει είναι εχθρός. Αυτό τα λέει όλα.

Κάποτε ο Παναθηναϊκός είχε δεξί μπακ τον Τάκη Ελευθεριάδη. Ήξερε μπάλα, αλλά βασικά ήταν δρεπανηφόρο άρμα. Συνήθως έδινε τους αστραγάλους του αντιπάλου στη λαδόκολλα. Για τους φίλους του ΠΑΟ ήταν ο Τάκαρος, για τους αντιπάλους απλώς ένας «δολοφόνος». Πιάσ’ τ' αβγό και κούρευ' το! Οι δημοσιογράφοι των φιλοπαναθηναϊκών εφημερίδων τον χαρακτήριζαν… δυναμικό μπακ! Σκεφθείτε τώρα πώς αντιμετώπιζαν αυτόν τον χαρακτηρισμό οι αναγνώστες που δεν ήταν Παναθηναϊκοί και πολύ περισσότερο οι δημοσιογράφοι των «άλλων» εφημερίδων.

Με άλλα λόγια: Ο,ΤΙ και να γράψω εδώ στο gazzetta ΠΑΝΤΑ θα βρεθούν μερικοί που ΔΕΝ θα συμφωνούν. Και επειδή αντικειμενικότητα στα σπορ υπάρχει μόνο (ετσι τουλάχιστον νομίζω) στο μπιλιάρδο… όσο η αλήθεια ΜΟΥ είναι μακριά από την αλήθεια των άλλων, οι συγκεκριμένοι άλλοι θα μου τα χώνουν κα-νο-νι-κά.

Τέλεια!

Για σκεφθείτε το λιγάκι.

Ο άνθρωπος ξεχώρισε από τα υπόλοιπα θηλαστικά επειδή –καταρχήν– κατάφερε να χρησιμοποιεί άψογα τα δυο του χέρια. Αυτά έφτιαξαν τα πρώτα εργαλεία και αυτό το γεγονός ανάγκασε τον εγκέφαλό του να δουλέψει… Στο λαϊκότερο σπορ της Γης, στο ποδόσφαιρο ντε, επιτρέπεται να χρησιμοποιήσεις όλα τα μέλη του σώματός σου πλην των χεριών. Με άλλα λόγια πρέπει να κουλαντρίσεις (κοντρολάρεις, σουτάρεις, πασάρεις κ.λπ.) μια στρογγυλή φουσκωμένη μπάλα, η οποία μπορεί να πάρει οποιαδήποτε (απρόβλεπτη) τροχιά λόγω του χόρτου, του αέρα, της βροχής, του χιονιού, ενώ την ίδια στιγμή κάποιος το ίδιο γυμνασμένος με σένα προσπαθεί (με νύχια και με δόντια) να σε αποτρέψει να το κάνεις. Αφού τα καταφέρεις όλα αυτά, ο τελικός και μοναδικός στόχος είναι να τη βάλεις σε ένα τέρμα, το οποίο υπερασπίζεται ένας παίκτης (κίπερ) που είναι και ο μόνος που επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει και τα χέρια του. Αν για κάποιο λόγο δεν καταφέρεις να τη σπρώξεις στα δίχτυα…τότε μερικές χιλιάδες που σε παρακολουθούν είτε σε βρίζουν είτε γελάνε σε βάρος σου. Και όλα αυτά μέσα σε 90 λεπτά (και κάτι ψιλά) μίνιμουμ μία φορά την εβδομάδα και επί δέκα μήνες τον χρόνο.

Αν λοιπόν κρύψει κανείς τον λυρισμό μιας ποδοσφαιρικής περιγραφής, πάνω-κάτω αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Είναι προφανές ότι το κοινό ενός τέτοιου αγώνα δεν είναι το ίδιο με το κοινό ενός τουρνουά καλλιτεχνικού πατινάζ. Δεν είναι με τίποτα το κοινό που θα χειροκροτήσει άδολα και εντυπωσιασμένο ένα υπέροχο τετραπλό τόλουπ, ένα τριπλό άξελ σε συνδυασμό με διπλό λουτς…

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι του χρόνου στο Champions League o Ολυμπιακός κληρωθεί με την Μπαρτσελόνα. Στον τελευταίο αγώνα μέσα στο Καραϊσκάκη και ενώ ο Ολυμπιακός χρειάζεται μόνο έναν βαθμό για να προκριθεί στα νοκ αουτ παιχνίδια της επόμενης φάσης και το σκορ είναι 4-4… Στο 90’ ο Τσάβι κοντρολάρει την μπάλα με τον ώμο στο ύψος του λαιμού, τη δίνει στον Μέσι, αυτός την περνά κάτω από τα πόδια του Τοροσίδη, τη σταματά απότομα αναγκάζοντας Μέλμπεργκ και Αβράαμ να συγκρουστούν, ξανακάνει ποδιά στον «Τόρο» που πρόλαβε να τους καλύψει, προσποιείται στον τερματοφύλακα (που δεν ξέρουμε ακόμα ποιος θα ’ναι) στέλνοντάς τον να μπουσουλάει, ξανασταματά, φτιάχνει την κάλτσα του και τη σπρώχνει απλά και απαλά στα δίχτυα. (Απέφυγα τον πειρασμό να γράψω τι θα έκανε σε Μαρίνο, Σαριέγκι, Καντέ και Τζόρβα, γιατί δεν είμαι σίγουρος αν επιτρέπονται τα πορνό σ’ αυτό το site)…

Προσέξτε τώρα… αν τολμήσω να γράψω τη γνώμη μου γι’ αυτήν την ενέργεια-ποίημα του τρομερού αυτού ποδοσφαιριστή θα υπάρξουν τουλάχιστον είκοσι άρρωστοι Ολυμπιακοί που θα θυμηθούν ότι ο αδελφός μου ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος στην τελευταία κυβέρνηση της Ν.Δ., ότι είμαι φαλακρός, θα αναρωτηθούν τι δουλειά έχει ένας άμπαλος βάζελος σε ένα αθλητικό site, ένας θα ορκιστεί ότι με είδε με ξανθιά περούκα και ζαρτιέρες στη Συγγρού και όλοι θα 'ναι σίγουροι ότι είμαι έμμισθος εγκάθετος του Τζίγκερ.

Μα καλά, δεν έχουν δει και εκείνοι την ίδια ακριβώς φάση;

Όχι… Έχουν δει ότι στην αρχή της φάσης ο Τσάβι χρησιμοποιήσε το χέρι του (;;;) για να κοντρολάρει την μπάλα…. Άρα το «ποίημα» του Μέσι είναι ως μη γενόμενο.

Γουστάρω!

Αλήθεια γουστάρω!

Μάνος Αντώναρος