Το δίδαγμα και το χουνέρι

Ο Ολυμπιακός κράτησε στα χέρια του την τύχη του και την άφησε να ξεγλιστρήσει. Ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε ένα ισχυρό στήριγμα στα πολύ δύσκολα του δεύτερου τελικού και το βρήκε στα 20.000 πρόσωπα των οπαδών του. Το 2-0 των εναρκτήριων τελικών είναι για τον πρωταθλητή Ευρώπης τρόπαιο τίτλου στερεωμένο πάνω στην κινούμενη άμμο του Φαλήρου, αφού εκείνος ήταν ο αγώνας που διαμόρφωσε τις ισορροπίες - ο πρώτος.

Όταν σβήσουν τα φώτα των τελικών, με πιθανότατο πλέον πρωταθλητή τον Παναθηναϊκό, το κοινό του Ολυμπιακού θα έχει προικιστεί με ένα πολύτιμο δίδαγμα, βγαλμένο από την κάπνα του αποψινού αγώνα στο ΟΑΚΑ. Όταν μια ομάδα ζορίζεται, το κοινό της οφείλει να τη στηρίζει χωρίς φόβο, αλλά με πάθος. Χωρίς γκρίνια, αλλά με υπομονή. Χωρίς διαμαρτυρίες, αλλά με καθαρό μυαλό.

Αν ο αποψινός Παναθηναϊκός εμφανίστηκε οπλισμένος με αυτά τα στοιχεία μετά την ανάπαυλα του ημιχρόνου, το οφείλει στην ψήφο εμπιστοσύνης που έλαβε από τον κόσμο του όταν ο Ολυμπιακός απειλούσε με μεγάλη ανατροπή.

Δεν έφτανε αυτό βέβαια. Ο Παναθηναϊκός κατέθεσε και απόψε τη στόφα της ομάδας που έχει χτιστεί με συνεκτικό ιστό την ομοιογένεια, την καλή χημεία, την αλληλεγγύη, την ισχυρή προσωπικότητα των παικτών και του προπονητή του. Απέναντί του, ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε αντάξιος παρτενέρ για 30 αγωνιστικά λεπτά. Ήταν προσηλωμένος στο στόχο του, είχε έναν ψύχραιμο και ατρόμητο μπροστάρη στο πρόσωπο του Βασίλη Σπανούλη, πήρε βοήθειες από δεύτερα βιολιά όπως ο Μαυροκεφαλίδης, ο Γκόρντον και ο Παπανικολάου, πλησίαζε στο νήμα σταθερά και μεθοδικά.

Και χωρίς να ασχολείται εκ των προτέρων με το αιώνιο άλλοθι της διαιτησίας. Αλήθεια, πόσοι θα μείνουν στην καημένη την... Εθνική αν φεύγει ένας κάθε φορά που νιώθει αδικημένος ή ψάχνει δικαιολογία για κάποια ήττα; Δεν σας φταίει η Εθνική ούτε το κοινό που την παρακολουθεί για τα όποια παρατράγουδα της Α1, κύριε Γιάννη Μπουρούση μου. Οποιος νιώθει δυσαρεστημένος από την ελληνική πραγματικότητα, ας πάει να παίξει μπάσκετ σε κάποιο σύλλογο του εξωτερικού. Την Εθνική ας την αφήσει στην ησυχία της. Καλά το έλεγα τις προάλλες, ότι θα χωρέσουν δράκοι και τέρατα από την πόρτα που άνοιξαν ο Παπαλουκάς με το Διαμαντίδη...

Στον Ολυμπιακό στοίχισε ακριβά μια στιγμή τρέλας από τον κορυφαίο παίκτη του, τον παίζω-σαν-στο-σπίτι-μου Σπανούλη. Το αχρείαστο αντιαθλητικό του φάουλ στον Τσαρτσαρή όταν το σκορ ήταν 62-60, έβαλε μπουρλότο στην κερκίδα και προκάλεσε έλλειμμα αυτοκυριαρχίας στον Ολυμπιακό, ο οποίος είχε μόλις επιστρέψει από το πρώτο «πράσινο» ξέσπασμα (65-60). Οι πιο παλιοί θα θυμήθηκαν τον καβγά του Παναγιώτη Γιαννάκη με τον μακαρίτη Κέβιν Μαγκί στον ημιτελικό Άρης-Μακάμπι το 1989 στο Μόναχο!

Όπως και ο Άρης εκείνης της βραδιάς, έτσι και ο αποψινός Ολυμπιακός: ουδέποτε συνήλθε. Ακολούθησε σερί 12-2 μέσα σε ατμόσφαιρα πράσινης γιορτής και μοιραία, το «τετέλεσται» των φιλοξενούμενων. Το 2-0 γράφτηκε στο ταμπλό των τελικών με συνοπτικές διαδικασίες και ο Ολυμπιακός έστρεψε το μνημονικό του στο πάθημα του 2002. Ναι, αυτός είναι η μοναδική ομάδα που έχασε τίτλο μολονότι προηγήθηκε με 2-0. Το χουνέρι εκείνο του το σκάρωσε η ΑΕΚ, την ίδια ώρα που ο Παναθηναϊκός πανηγύριζε το ευρωπαϊκό στέμμα που κατέκτησε στην Μπολόνια.

Έχει ο Ολυμπιακός το κουράγιο να ορθώσει ανάστημα; Το πλεονέκτημα της έδρας στον τρίτο αγώνα (και στον πέμπτο αν χρειαστεί) του προσφέρει ένα ψήγμα ελπίδας. Όμως, το κοινό του καλείται να αξιοποιήσει τα χθεσινά διδάγματα των απέναντι. Αν είναι να φερθεί ξανά όπως στο αλήστου μνήμης βράδυ του περυσινού τέταρτου τελικού, καλύτερα να δει τον αγώνα της Τετάρτης από την τηλεόραση.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ: Όσοι διαβάζουν συστηματικά αυτό εδώ το blog ξέρουν ότι δεν ασχολούμαι με τη διαιτητολογία ούτε δίνω βήμα σε οπαδικές αντιπαραθέσεις. Αν αναρτώνται εδώ τέτοιου είδους σχόλια, είναι επειδή δεν περνάει από τα δικά μου χέρια ο έλεγχός τους. Παρακαλώ να σεβαστείτε αυτή την τακτική, αν και ξέρω ότι χτυπάω στου κουφού την πόρτα. Απλώς ζητώ συγγνώμη από τους τακτικούς αναγνώστες και όσους ψάχνουν εδώ μια διαφορετική ματιά.