Ό,τι σας φωτίσει η Παναγία...

Πως ο Παπαλουκάς των 3,5 μυρίων ευρώπουλων το χρόνο, ξεχάστηκε στον πάγκο ως το 28΄ κι όταν έπαιξε έγραψε μόνο ένα τριαράκι.
Πως ο Τεόντοσιτς έγραψε δύο ποντάκια κι ήταν ο καλύτερος του Παναθηναϊκού.
Πως ο Σπανούλης έπαιξε στο μισό ματς, μέχρι το ημίχρονο. Ο καλύτερος στο πρώτο μέρος, εξαφανισμένος (και από τη στατιστική) στο 2ο.

Και δεν λέει πως ο Μπουρούσης έχασε μόνος του κάρφωμα στο πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα, όταν ο Παναθηναϊκός πήρε τη διαφορά. Ούτε πως ο Σπανούλης έκανε ανόητο αντιαθλητικό (το οποίο σωστά σφύριξαν οι διαιτητές) που έδωσε αβάντα στον Παναθηναϊκό στο ίδιο σημείο.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, έχει δίκιο να φωνάζει για τη διαιτησία και τις βολές, αλλά έχει άδικο να μην κοιτάζει τις υπόλοιπες στατιστικές κατηγορίες που λένε πως τα αστέρια του, οι παίκτες-ηγέτες που πληρώνουν αδρά οι Αγγελοπουλαίοι, δεν έκαναν τη δουλειά τους. Ή την έκαναν μισή, στην περίπτωση του Σπανούλη.

Ο οποίος μετά το ματς βγήκε διαμαρτυρόμενος. Και πάλι καλά που δεν είπε «τους ξέρουμε αυτούς τους Παναθηναϊκούς τόσα χρόνια τώρα», γιατί θα γέλαγε κάθε πικραμύγδαλος. Εδώ, πάντως, έχω και μια σημείωση προς όσους ήταν παρόντες στη συνέντευξη Τύπου. Δεν θα είχε ενδιαφέρον να τον ρωτούσε κάποιος αν τα ίδια γίνονταν και τα προηγούμενα χρόνια, κατά τα οποία επίσης φώναζε ο Ολυμπιακός;

Δεν τον ρώτησαν...

Εκείνο που είναι πιο δυσάρεστο μέσα σε όλα αυτά, με τη διαιτησία σαφέστατα να μη στέκεται στο υψηλότατο επίπεδο των δύο ομάδων, είναι πως με όσα ακολουθούν τα ματς, οι ομάδες και οι παίκτες πέφτουν στο επίπεδο των διαιτητών. Πως παιδιά που ουσιαστικά έχουν μεγαλώσει μαζί κι έχουν γνωρίσει τεράστιες διακρίσεις και με την Εθνική ομάδα (όπως π.χ. ο Σπανούλης κι ο Τσαρτσαρής), τσακώνονται σαν τα κοκόρια ή... αποχωρούν από την Εθνική (όπως π.χ. ο Μπουρούσης) για τα γνωστά «μεγαλεία του Θρύλου και της Πανάθας».

Πως ποδοσφαιροποιούν το μπασκετάκι δίχως λόγο, έτσι για να έχουν κάτι να λένε οι ποδοσφαιρικοί της μπασκετικής εξέδρας. Για να δημιουργούν άλλοθι και ήρωες, γοργόνες και μάγκες.

Και πως τα παιδιά αυτά, που όταν παίζουν στην Ευρωλίγκα είναι... Εν Μπι Έι στη φιλοσοφία, εδώ μπαίνουν στο πετσί του ρόλου που απαιτούν οι κάφροι, οι οποίοι διψάνε για σπέρμα και αίμα.

Δυστυχώς, με αυτή τη ζούρλια της αντιπαλότητας των δύο αιωνίων, αντί να παρακαλάμε να παίζουν μεταξύ τους αυτές οι δύο σπουδαίες ομάδες για να απολαύσουμε θέαμα, παρακαλάμε να γίνει κάποιο θαύμα και να περάσει στους τελικούς ο Κολοσσός Ρόδου ή η Καβάλα, για να μην το καβαλήσουν και ψοφήσει.

Άντε τώρα, ύστερα από όσα ακολούθησαν τον 2ο τελικό στο Οάκα, να γίνει ο 3ος στο Σεφ... Τι να ευχηθεί κανείς; Έτσι που γίνανε πάλι, ας κάνουν ό,τι τους φωτίσει η Παναγία που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Βέγγος ως διαιτητής πυγμαχίας. Κι αυτός ξύλο έτρωγε για τα σφυρίγματά του... (το βίντεο το έχω ξαναβάλει, αλλά για όσους δεν το έχουν δει, αξίζει τον κόπο).

Μέχρι να τους φωτίσει, εγώ ο Μίλτος να ’μαι καλά...