Βία είναι η φτώχεια

Φτάσαμε, λοιπόν, όχι στο χείλος του γκρεμού αλλά και στην ελεύθερη πτώση και απορώ με μερικούς που ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει το μεγαλείο της καταστροφής αλλά και της πραγματικής κρίσης που είναι ακόμα μπροστά. Δεν έχει αρχίσει η κρίση. Τώρα αρχίζει κι όσοι έχουν μείνει ήδη εκτεθειμένοι, πρέπει να βρουν «καταφύγιο».

Κι όμως η γενιά της «αλλαγής», της «πολυτέλειας» και της «κατανάλωσης» δεν τα έχει δει όλα, τουλάχιστον εντός των τειχών. Αρκετοί ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για την ξενιτιά, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Το σίγουρο είναι πως και η ξενιτιά δεν αποτελεί σωτηρία, δεν έχει εγγυήσεις, δεν έχει ασφάλεια. Είναι όμως η εύκολη λύση για να ξεφύγουμε από την κοροϊδία και κάτι επικίνδυνους τύπους που έχουν μάθει να επιβιώνουν μοιράζοντας υποσχέσεις.

Μέσα στη δίνη των οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων καλείται να επιβιώσει και το βόλεϊ. Δυστυχώς το άθλημα είναι απροστάτευτο, εκτεθειμένο και αφημένο στην τύχη του. Πληρώνει αμαρτίες ετών, λάθη και παραλείψεις εγωκεντρικών παραγόντων και απροσανατόλιστων αθλητών.

Η νέα γενιά των διεθνών αντιστέκεται. Έχει δύναμη, αλλά δεν έχει μπαταρίες. Η κρίση χρειάζεται αντοχή κι όταν είσαι ήδη απλήρωτος και εκτεθειμένος δύσκολα μπορείς να επιβιώσεις.

Η Εθνική Ανδρών έπαιξε δύο αγώνες στην Αυστρία στην πρεμιέρα του Ευρωπαϊκού Λιγκ. Δεν είναι ότι κέρδισε μια ομάδα που θεωρείται από τις μικρομεσαίες του ευρωπαϊκού βόλεϊ, είναι ότι έδειξε σοβαρότητα, συνέπεια και πειθαρχία. Αθλητές που πήραν ευκαιρίες λόγω ανάγκης όπως ο Μαντέκας, ο Σαρικεΐσογλου, ο Φιλίποφ και Ασπιώτης έδειξαν ωριμότητα, πάλεψαν με το λάθος και παρουσίασαν καλή εικόνα, την οποία είχαμε να δούμε καιρό στην Εθνική Ανδρών.

Δυστυχώς, όμως, οι μόνοι που βάζουν πλάτη στα δύσκολα είναι οι παίκτες και οι προπονητές.

Τα μηνύματα δεν είναι καλά. Οι περισσότεροι διεθνείς όταν δεν προπονούνται στην Παιανία αναζητούν απεγνωσμένα δουλειά για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα. «Δεν θα συνεχίσω στην Εθνική ομάδα και γενικότερα στο βόλεϊ, εάν δεν υπάρξει κάποια λύση στο βιοποριστικό μου πρόβλημα», μας είπε ο Γιάννης Μαντέκας. Ο Πατρινός ακραίος δεν ξέρει αν πρέπει να λυπάται ή να χαίρεται που είναι στην Εθνική Ανδρών. Από τη μία αισθάνεται υπερηφάνεια και συγκίνηση που είναι βασικός μέλος στα 26 του και από την άλλη θα ήθελε να είχε λυτρωθεί μπαίνοντας στην παραγωγική διαδικασία.

Ο Αλέκος Λεώνης και ο Σωτήρης Δρίκος δεν δυσκολεύτηκαν να φτιάξουν σε σύντομο διάστημα καλό κλίμα και συμπαγή ομάδα. Το πρόβλημα θα είναι η διατήρηση αυτή της ομάδας. Η μάχη δεν είναι πλέον με την Αυστρία, την Ολλανδία και την Ισπανία,, αλλά με τον χρόνο και τα προβλήματα.

Δυστυχώς τρεις από τις ναυαρχίδες του αθλήματος, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και η ΕΑΠ οδεύουν για λουκέτο και πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να ορθοποδήσουν εάν δεν γίνει αυτό που λένε οι οικονομολόγοι και για την Ελλάδα «κούρεμα» ή αναδιάρθρωση του χρέους. Με άλλα λόγια, για να αλλάξει το κλίμα και να στηθεί από την αρχή νέα αγορά, θα πρέπει οι πιστωτές να χαρίσουν το χρέος ή μέρος του χρέους, ώστε να υπάρξει βιώσιμη και ρεαλιστική λύση.

Για να το κάνουμε πιο λιανά, για να μπορέσουν να πατήσουν και πάλι στα πόδια τους ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΕΑΠ, θα πρέπει οι αθλητές να παραιτηθούν από μέρος των οικονομικών τους αξιώσεων. Γίνεται αυτό; Αν καταφέρετε να απαντήσετε σε αυτό το ερώτημα, θα μπορέσετε να απαντήσετε και αν η Ελλάδα έχει σωτηρία.

Μετά, μπαίνουν και άλλα ζητήματα. Άντε και οι αθλητές παραιτούνται από τα παλιά συμβόλαια που έγιναν... πετσετάκια. Ποιος θα εγγυηθεί πως στο μέλλον θα εισπράττουν τα χρήματά τους; Ποιος θα τους πληρώσει;

Στο επαγγελματικό βόλεϊ δεν υπάρχουν πλέον οικονομικοί παράγοντες. Έμειναν οι διαχειριστές που πλέον δεν έχουν κανένα έσοδο, ούτε και είναι ικανοί για να βρουν έσοδα. Τουλάχιστον αυτό έχει δείξει η μέχρι τώρα εμπειρία, εκτός κι αν αποτελέσουν την ευχάριστη έκπληξη και καταφέρουν να αλλάξουν την πορεία προς το σημείο «μηδέν».

Τη Δευτέρα θα καθίσουν στο ίδιο τραπέζι ο Αχιλλέας Μαυρομάτης, ο Παντελής Ταρνατόρος και ο Σάκης Ψάρρας, για να συζητήσουν για τα προβλήματα του επαγγελματικού βόλεϊ. Δεν ξέρω αν είναι αργά, αλλά ξέρω πως το βόλεϊ δείχνει να κοιμάται. Οι ώρες και οι μέρες περνούν, η ομοσπονδία κρύβει κάτω από το χαλί τα προβλήματα και κάποιοι αντί να πουν την αλήθεια και να κινητοποιηθούν, βάζουν τη μία θηλιά πίσω από την άλλη.

Την ίδια ώρα ο Γιάννης Καλμαζίδης σκέφτεται αν θα πρέπει να μείνει στον Ολυμπιακό ή να πάει στην ρουμανική Ζαλάου ή στην κυπριακή ΑΕ Καραβά. Ύστερα από τόσα που πέρασε εφέτος στον Ολυμπιακό, ακόμα σκέφτεται να παραμείνει. Μυαλό δεν έβαλε ο Καλμαζίδης. Αντί να κάνει τον σταυρό του που έχει δύο καλές και σίγουρες προτάσεις από το εξωτερικό, ψάχνεται με τον Ολυμπιακό. Τέτοιες εποχές δεν είναι να κοιτάς τον γάιδαρο στα δόντια. Πρέπει να κοιτάς την καλύτερη προσφορά και να λες το «ναι». Ακόμα και ο Στέλιος Καζάζης ετοιμάζεται να γυρίσει και πάλι στην Κύπρο και στον Παφιακό. Τα πιο σίγουρα λεφτάκια που πήρε τα τελευταία χρόνια ήταν στον Παφιακό. Μετά έμεινε με τα μεγαλεία του Παναθηναϊκού, τις υποσχέσεις και το «άδειασμα».

Αυτό ήταν το λάθος των Ελλήνων παικτών και προπονητών όλα αυτά τα χρόνια. Αν είχαν πιεστεί περισσότερο θα μπορούσαν να είχαν φύγει νωρίτερα στο εξωτερικό. Δεν υστερούν σε προσόντα. Υστερούν σε εκπροσώπηση και επικοινωνία. Υστερούν σε νοοτροπία και πλέον ήρθε η ώρα να αλλάξουν κι αυτοί ριζικά.

Όσοι επίσης πιστεύουν πως κρίση υπάρχει μόνο στην Ελλάδα, κάνουν τεράστιο λάθος. Απλά η Ελλάδα την έζησε και θα τη ζήσει βίαια, αφού όλοι σε αυτή τη χώρα της Επαγγελίας αγνοούσαμε τις αγορές και τα προβλήματα που κυριαρχούν στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια.

Κι ενώ ο κόσμος καίγεται, δεκάδες σύλλογοι είναι έτοιμοι να αποσυρθούν από τα πρωταθλήματα της σεζόν 2011-12, αλλά η Α1 γυναικών έχει βρεθεί με 14 ομάδες. Στο βάθος βλέπω και φαγωμάρα για το ποιος θα πάρει τη θέση του Πειραματικού που αποσύρθηκε. Μήπως η ΕΟΠΕ πρέπει να κάνει άμεσα μια συνάντηση με τα σωματεία όπως έκανε και για τις συμμετοχές στα κύπελλα Ευρώπης;
Μήπως πρέπει να γίνει μια προ-συγκέντρωση για να διατυπωθούν οι προθέσεις των σωματείων για το αν θα κατεβάσουν ομάδες τη νέα σεζόν; Όσο πιο γρήγορα γίνει, τόσο το καλύτερο, γιατί αν φύγει και ο Ιούνιος η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη.

Στο μεταξύ, η Εθνική γυναικών έδωσε δύο αγώνες με την ανανεωμένη Σερβία, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι που πήραμε μέσο όρο 50 πόντους σε κάθε αγώνα. Ποια είναι η βελτίωση και ποια η δυναμική σε σχέση με πέρυσι; Ποιος είναι ο στόχος μας; Να παίζουμε για να παίζουμε;

Και το μπιτς βόλεϊ σε αδράνεια. Ευτυχώς είναι η Αίγινα και η Νάξος και θα γίνουν τα δύο Μάστερς. Η διοίκηση Μαυρομάτη θεωρεί το μπιτς βόλεϊ άθλημα επίδειξης και πολυτέλεια, αλλά τα χρήματα από τον μοναδικό μεγάλο χορηγό τα εισπράττει μια χαρά. Δυστυχώς οι φόβοι μας τείνουν να επιβεβαιωθούν. Το καλοκαίρι έρχεται, αλλά για το βόλεϊ και το μπιτς βόλεϊ o χειμώνας συνεχίζεται.

Και για επίλογο κρατήστε την εικόνα στην «αγορά» του Καλατράβα στο ΟΑΚΑ. Στον ίσκιο της 1.800 παιδάκια παίζου βόλεϊ. Κάπου να ξαποσταίνει στον ίσκιο και ξανά προς τη δόξα τραβά.