Η φούσκα του Ίντερνετ

Με εξαιρετικό ενδιαφέρον παρακολούθησα την προηγούμενη εβδομάδα τις απόψεις οι οποίες κατατέθηκαν από ανθρώπους «ψαγμένους» και μη, για τις αθλητικές εφημερίδες.

Εντύπωση προκαλεί πέραν της ουσιαστικής συνεισφοράς στο δημόσιο διάλογο, η σφοδρότητα των επικρίσεων και η ισοπεδωτική απαξίωση από πολλούς για το ρόλο κυρίως των οπαδικών εφημερίδων.

Ήρθε όμως «πληρωμένη» αλλά και απολύτως τεκμηριωμένη η απάντηση από τον –εκ των τελευταίων Μοϊκανών «εφημεριδάδων»– Σωτήρη Πουλόπουλο, ο οποίος υπερασπίστηκε με πειθώ, σαφήνεια και ειλικρίνεια τη εφημερίδα του, τον Πρωταθλητή, ακολουθώντας δηλαδή εντελώς διαφορετική τακτική από τις κραυγές, τα υπονοούμενα και τον εξοβελισμό «εις την πυράν», απόψεων που δεν ταυτίζονται με την «πράσινη» άρια φυλή.

Είναι όμως πασιφανές ότι εδώ υπάρχουν δύο σχολές στο πεδίο της οπαδικής προσήλωσης και συστράτευσης. Η μία σχολή εκφράζεται κατά κόρον από εκείνες τις εφημερίδες που προβάλλουν τις επιτυχίες και τα θετικά των ομάδων που υποστηρίζουν και η άλλη το... πάει παραπέρα. Λιθοβολεί, εκμηδενίζει, λοιδορεί και απαξιώνει κάθε αντίπαλο, στηριζόμενη στο απόφθεγμα «πας μη δικός μας βάρβαρος».

Καμία δηλαδή σχέση με το αθλητικό ιδεώδες, όπου ο ηττημένος συγχαίρει, αναγνωρίζει την ανωτερότητα του αντιπάλου και χειροκροτεί (πρόσφατη περίπτωση η υπόκλιση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα... μπαλέτα της Μπαρτσελόνα).

Το χειρότερο είναι ότι οι υπεύθυνοι των οπαδικών εντύπων όχι μόνο δεν κατανοούν τις χείριστες των υπηρεσιών που προσφέρουν στην ευαίσθητη νεανική ηλικία, αλλά στοχοποιούν οποιονδήποτε τολμήσει να αρθρώσει διαφορετική άποψη.

Πιο σημαντικό λοιπόν είναι όχι η υπεράσπιση μιας συλλογικής γραμμής, αλλά η δυνατότητα που παρέχεται στη δημοσιοποίηση της διαφορετικότητας. Πάντως η τακτική της έξαλλης δημοσιογραφίας, καλυμμένης με τον μανδύα της μαχητικότητας, δεν αποφέρει αποδεδειγμένα πλέον ούτε κερδοφορία ούτε την εμπορικότητα πετυχαίνει. Αντίθετα, ειδικά τη νέα γενιά των αναγνωστών την αποτρέπει από το να πλησιάσει το περίπτερο, καθώς στο διαδίκτυο βρίσκει όλα τα «ελέη του Θεού».

Εδώ ακριβώς φτάνουμε στο σημείο μηδέν. Εκεί που το πρόβλημα εστιαζόταν στη μισαλλοδοξία, στον φανατισμό και στο μίσος που εξέπεμπαν οι οπαδικοί στρατοί σε κάποιες σελίδες εντύπων, τώρα το πράγμα παραφούσκωσε!

Οι συλλογικές οπαδικές ιστοσελίδες που δημιουργήθηκαν από πολλούς ομίλους, οι οποίοι επένδυσαν στο διαδίκτυο, ξεχειλίζουν από χυδαιότητα, προσβολές, συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς, άθλια σεξιστικά υπονοούμενα, και άλλα τοιαύτα παρόμοια όχι μόνο κατά κάποιων «γενικώς και αορίστως» αλλά και προς αθλητές (!) με ονοματεπώνυμο.

Εδώ απαιτείται –χθες, όχι σήμερα– να μαζευτεί το πράγμα. Οι υπεύθυνοι μάλιστα των ιστοσελίδων οφείλουν να προστατεύσουν τα ιδανικά που εκφράζει ο αθλητισμός και να μη μετατρέπονται σε συνενόχους της διασποράς και της μεγέθυνσης του θεριού που λέγεται βία και να δηλητηριάζουν με καχυποψία τους αναγνώστες-φιλάθλους.

Με ευγενικό μάλιστα τρόπο, ο καλός συνάδελφος Νίκος Μπουρλάκης από το Goal καταθέτει την ένστασή του για το ξεστράτισμα του διαλόγου στο προηγούμενο άρθρο μου. Ευχαρίστως μάλιστα αναδημοσιεύω τις παρατηρήσεις του, καθώς συμφωνώ ότι θα πρέπει να τεθούν σοβαροί κανόνες για τη «δημόσια διαβούλευση», που λέει και ο κ. Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου.

Η επιστολή Ν. Μπουρλάκη

Καλησπέρα Χάρη,

Θα μου επιτρέψεις με όλο το σεβασμό που σου έχω και τη δεδομένη αναγνώριση στην αξία σου να κάνω μερικές παρατηρήσεις.
Έχεις γράψει ένα εξαιρετικό κείμενο στο gazzetta. Τη γνώση και την εμπειρία που έχεις στα αθλητικά έντυπα ελάχιστοι τη διαθέτουν κι εκφράζεις μία θέση ξεκάθαρη και «ψαγμένη».

Όπως είδες όμως παρεξηγήθηκε από κόσμο... Τα σχόλια που «πέρασαν» είναι επιεικώς απαράδεκτα και δεν πιστεύω ότι η λογική του Χάρη Ξύδη θα επέτρεπε να περνούν σχόλια του στιλ «ποιος φυσιολογικός άνθρωπος διαβάζει εφημερίδα» ή «να κλείσετε όλες οι εφημερίδες» ή «να πεινάσετε ρε δημοσιογράφοι των εφημερίδων».

Στο blog δίνει ο γράφων το χαρακτήρα και το στίγμα και δεν νομίζω ότι εσύ θα επέτρεπες να περάσουν τέτοια σχόλια. Σε θεωρώ άνθρωπο που έχεις ματώσει για τον Τύπο και όχι κάποιον τυχαίο.

Είναι το παράπονό μου κι αν εκτιμάς την άποψή μου σε παρακαλώ να την πάρεις στα σοβαρά. Ας ξέρει ο moderator τι σχόλια πρέπει να περνούν.

Σ' ευχαριστώ και συγγνώμη για το θάρρος

Όπως λοιπόν πριν από λίγες μόλις δεκαετίες είχαμε τη ραδιοφωνική άνοιξη με την ανεξέλεγκτη δημιουργία εκατοντάδων σταθμών, την τηλεοπτική άνθιση, το «μπουμ» στον Αθλητικό Τύπο, τώρα είμαστε στο ζενίθ της διαδικτυακής παραζάλης, όχι μόνο χωρίς κανόνες, αλλά με καταστρεπτική τη ροπή προς την υπερβολή και την ασυδοσία.

Δεν θα είναι μακριά ο καιρός που αυτή η ιντερνετική φούσκα θα σπάσει και θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι!

Σας παραθέτω για την απόδειξη των γραφομένων μου και την αγωνία μου για τη δραματική πορεία των αθλητικών εφημερίδων, πίνακα με την κυκλοφορία (πανελλαδικός μέσος όρος κυκλοφορίας των καθημερινών φύλλων, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΙΗΕΑ) των τελευταίων τριών χρόνων (2008, 2009, 2010) και των τριών πρώτων μηνών του 2011.

Τα στοιχεία αυτά δεν συνιστούν μόνο εργαλείο για μελέτη και προβληματισμό, αλλά μπορούν να αποτελέσουν σημείο αφετηρίας για μια διαφορετική αθλητική δημοσιογραφία και κάποιες άλλες (λιγότερες) αθλητικές εφημερίδες.

(με αστερίσκο οι εφημερίδες που δεν εκδίδονται πλέον)