Μπίλης, Μήτσος και... Ντιρκ!

Δεν ξέρω πόσο φρόνιμο είναι που προσπαθώ να συνδέσω και να συνδυάσω το έτερον της Α1 με το εκάτερον του ΝΒΑ, αλλά μου κατέβηκε αυτή η ιδέα ένεκα της σύμπτωσης: τα ξημερώματα ανοίγει η αυλαία των τελικών ανάμεσα στο Μαϊάμι και το Ντάλας και λίγες ώρες αργότερα ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός θα βρεθούν αντιμέτωποι στην τρίτη παρτίδα, που για τους μεν σημαίνει το δικαίωμα στη ζωή, για τους δε το δικαίωμα στο sweep.

Ο Ολυμπιακός θέλει να μείνει όρθιος και να μη γράψει Ιστορία ως η ομάδα που ευτέλισε όσο καμία άλλη στα χρονικά του ελληνικού πρωταθλήματος την προσπάθειά της καθ’ όλη τη σεζόν, το πλεονέκτημα έδρας και το αήττητο σερί της. Ο Παναθηναϊκός από την πλευρά του έχει μπροστά του το πρώτο από τα τρία match ball και επιφυλάσσεται διά τα περαιτέρω...

Πριν από πέντε χρόνια, οι Μάβερικς είχαν βρεθεί σε ανάλογη (πλεονεκτική, εννοείται) κατάσταση και απείχαν μιάμιση νίκη από τον θρόνο. Βασικά απείχαν δώδεκα λεπτά από το 3-0, ωστόσο, όπως λέει και μια παροιμία της Φλόριντα, μηδένα προ του τέλους μακάριζε. Ο Γουέιντ, ο Σακίλ και τα υπόλοιπα παλικάρια των Χιτ, οιστρηλατούμενοι από τον Πατ Ράιλι, νεκραναστήθηκαν στον τρίτο τελικό και με τέσσερις νίκες στη σειρά στέφθηκαν πρωταθλητές.

Μαγκιά τους!

Δεν ξέρω αν ο Ίβκοβιτς είναι ζηλωτής του Ράιλι και αν ο Σπανούλης (με το επιπλέον κίνητρο της επιβεβαίωσης της καλοκαιρινής επιλογής του) μπορεί να αντιγράψει τον Γουέιντ εκείνων των ημερών. Τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα, πάντως, στον Μπίλη περισσότερο από τον ρόλο του «Flash» ταιριάζει εκείνος του ΛεΜπρον, διότι η απόφασή του να διαβεί τον Ρουβίκωνα του ελληνικού αθλητισμού προκάλεσε τόσο θόρυβο στα καθ’ ημάς, όσο η επιλογή του «King James» να παρατήσει το Κλίβελαντ για να διεκδικήσει με περισσότερες αξιώσεις ένα πρωτάθλημα με τους Χιτ.

Ταιριάζουν και από πλευράς... περιβάλλοντος οι δυο περιπτώσεις, διότι ο ΛεΜπρον βρήκε στις ακτές της Φλόριντα τον Γουέιντ και τον Μπος και ωσαύτως δημιουργήθηκε η (αλά Σέλτικς) μπάντα των «Big Three», ενώ στις ακτές του... Σαρωνικού τον Σπανούλη τον περίμεναν με ανοικτές αγκάλες ο Παπαλουκάς και ο Τεόντοσιτς.

Με βάση όλον αυτόν τον συλλογισμό και επειδή ο Ολυμπιακός (όπως και το Μαϊάμι) είχε –αλλά απώλεσε εξ υπαρχής– το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς της Α1, θα έπρεπε κιόλας να παραλληλίσω τον Τζέισον Κιντ με τον Δημήτρη Διαμαντίδη και τον Ντιρκ Νοβίτσκι με τον Αντώνη Φώτση ή με τον Μάικ Μπατίστ (στα πρώιμα χρόνια της καριέρας του στον Παναθηναϊκό, όταν ήταν ακόμη τριαροτεσσάρι και) σε πιο... μελαχρινή έκδοση, αλλά δεν μπαίνω σε αυτό το τριπάκι, διότι συν τοις άλλοις θα παρεξηγηθεί και ο Πέτζα!

Τον Στογιάκοβιτς εννοώ, που υπήρξε ο δήμιος του Ολυμπιακού και ο ηθικός αυτουργός της θεμελίωσης της δυναστείας του Παναθηναϊκού, άρα και οι δύο (δικοί μας) «αιώνιοι» έχουν ανοικτούς λογαριασμούς μαζί του. Υπενθυμίζω ότι την περίοδο 1997-98 ο Ολυμπιακός υπερασπιζόταν τη συνέχιση της δικής του δυναστείας και τη δόξα του «triple crown» της προηγούμενης σεζόν, αλλά δεν είχε καν την ευκαιρία να παίξει στη σειρά των τελικών.

Στους ημιτελικούς και παρά το πλεονέκτημα έδρας αποκλείσθηκε με σκορ 2-1 από τον ΠΑΟΚ (66-65, 50-56, 55-58, με το τρίποντο του Πέτζα που κράτησε την μπάλα επί 15 συνεχή δευτερόλεπτα και το μπουμπούνισε στην εκπνοή), ενώ την ίδια στιγμή ο Παναθηναϊκός ξεπερνούσε το εμπόδιο της ΑΕΚ, στην επεισοδιακή σειρά την οποία ο Γιάννης Φιλίππου χαρακτήρισε «πανηγύρι των ζουρλών»!

Οι «πράσινοι» και ο «Δικέφαλος του Βορρά» αναμετρήθηκαν σε μια πολύ ενδιαφέρουσα και ανταγωνιστική σειρά τελικών, η οποία εντέλει κρίθηκε στον πέμπτο αγώνα (68-58) διά χειρός Μπάιρον Σκοτ και σήμανε το τέλος της κυριαρχίας του Ολυμπιακού και την αρχή της αυτοκρατορίας του Παναθηναϊκού.

Παρεμπιπτόντως και επειδή προηγουμένως αναφέρθηκα στο μικρό ποτάμι της Βόρειας Ιταλίας, η φράση «διέβη τον Ρουβίκωνα» κατέστη παροιμιώδης το 49 προ Χριστού, όταν ο Ιούλιος Καίσαρ τον πέρασε για να αντιμετωπίσει τον Πομπήιο και λίγο πριν από τη μάχη αναφώνησε και άλλη μια κουβέντα που έμεινε στην Ιστορία...

Alea jacta est, που σημαίνει ο κύβος ερρίφθη!

Στο ΝΒΑ ο κύβος είναι ακόμη στη θέση του, αλλά στους τελικούς της Α1 τον έριξε ήδη ο Παναθηναϊκός αλώνοντας στον πρώτο αγώνα το ΣΕΦ, όπου επιστρέφει για να εισπράξει τους τόκους αυτής της νίκης.

Απέναντί του ο Ολυμπιακός βάζει μπροστά του τον εγωισμό και την υπερηφάνεια του, για να τα χρησιμοποιήσει ως ασπίδες στις σκούπες με τις οποίες θα εμφανιστεί ο Παναθηναϊκός στην έδρα του. Την περασμένη Πέμπτη, όταν είχε ακόμη το πλεονέκτημα έδρας και την αύρα του 3-0, του είπε «μολών λαβέ». Αύριο μπορεί να επικαλεστεί αυτό που λένε σε τέτοιες περιπτώσεις και Αμερικανοί...

«Not in our house»!

Εάν νικήσει αύριο ο Παναθηναϊκός, πάπαλα. Εάν ο Ολυμπιακός βρει τον χαρακτήρα που βρίσκεται στα ερείπια του 0-2 και ξανασταθεί όρθιος, τότε την Κυριακή στο ΟΑΚΑ θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι! Το φιλοθεάμον κοινό, όπως επίσης η ΕΡΤ και η ΝΟVA ασφαλώς προσδοκούν και τέσσερις και πέντε τελικούς (τόσο στην Αθήνα και στον Πειραιά, όσο και στη Θεσσαλονίκη), αρκεί να καταλήξουν σε αποθέωση του μπάσκετ και όχι στη συντέλεια του κόσμου!

Στο ΝΒΑ, πάλι, δεν έχουν τέτοια προβλήματα, διότι εκεί οι τελικοί διεξάγονται σε κανονικές συνθήκες, χωρίς επεισόδια και δηλώσεις που πυροδοτούν την ατμόσφαιρα. Θα υπήρχαν βεβαίως τέτοιες και ο κομισάριος Ντέιβιντ Στερν θα έτρεχε να τις μαζέψει, εάν ο (ιδιοκτήτης των Μάβερικς) Μαρκ Κούμπαν δεν αποφάσιζε εφέτος να βάζει συχνά τσιρότο στο στόμα του...

ΥΓ. Κατόπιν όλων αυτών των σχετικώς παράλληλων υποθέσεων, μπερδεύω επίτηδες κι εγώ τους δυο κόσμους (όπως ο Μανώλης Μαυρομμάτης το '96 στην Ατλάντα το μποξ με το ποδόσφαιρο) και αναφωνώ «Μπίλης, Μήτσος και... Ντιρκ»!