Δεν έτυχε, ΠΕΤΥΧΕ!

Θα το ξεκινήσω λιγάκι καλτ, ώστε να το πάμε πιο ανάλαφρα ένεκα των γενεθλίων. Όταν πριν από τρία χρόνια και κάτι μήνες ο Παπαθεοδώρου με έπιασε και μου είπε «ετοιμάσου να γράφεις blog, θα φτιάξουμε ένα site που θα γαμ…» ήμουν εξαρχής σίγουρος για το αποτέλεσμα. Αναφερόμενος στην «πράξη» αυτή καθεαυτή ο Βασίλης δεν εννοούσε ούτε ότι θα γίνεται στα δύο στούντιο με «πεταλουδίτσες» που έχοντας γεμίσει όλη την Αθήνα ξεφύτρωσαν και δίπλα μας, ούτε σε καμιά πλαστική κούκλα από το sex shop που επίσης υπάρχει στη γειτονιά.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΑ το πήγαινε ο άνθρωπος και περί αυτού δεν είχα καμία αμφιβολία για την επιτυχία του εγχειρήματος. Αλλωστε αυτό το site ήταν καταδικασμένο να πετύχει, καθώς στήθηκε από ανθρώπους που ήξεραν ήδη την ιντερνετική δουλειά σε εποχές που άλλοι ήταν ακόμη στα δέντρα. Άνθρωποι οι οποίοι «παντρεύτηκαν» με παιδιά που έχουν φάει με το κουτάλι τις εφημερίδες και ξέρουν τι σημαίνει να δουλεύεις σαν σκύλος και να μην κοιτάς το ρολόι. Είχες λοιπόν την καλύτερη ενδεκάδα, οπότε ξεκινούσες με γκολ από τα… αποδυτήρια!

Να του πει δηλαδή για παράδειγμα του Τσαμπά κανείς για ωράρια και «έλα τέσσερις με δώδεκα» ή «κάτσε μια ώρα παραπάνω και την αφαιρούμε από το αυριανό» και δικαίως να βάλει τα γέλια το παιδί. Διότι τόσο αυτός όσο και πολλοί άλλοι εδώ μέσα, γνωρίζουν ότι στην ΚΑΝΟΝΙΚΗ δημοσιογραφία δεν υπάρχουν ωράρια. Φεύγεις από το σπίτι και δεν ξέρεις τι ώρα θα γυρίσεις. Αυτό τουλάχιστον κάνουν οι επαγγελματίες και αυτοί που αγαπάνε αυτό που κάνουν. Άσχετα αν κηφήνες, τουρίστες και δημόσιοι υπάλληλοι ασφαλώς και υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν παντού και πάντα.

Τρία χρόνια μετά είμαι πολύ χαρούμενος που ακόμη διατηρώ τη δική μου γωνία στο ΚΑΛΥΤΕΡΟ και ΠΛΗΡΕΣΤΕΡΟ αθλητικό portal της Ελλάδος. Ναι, πάνω απ’ όλα ο καθένας το όνομα και την υπογραφή του «πουλάει», σίγουρα όμως έχει μεγάλη σημασία και το «μαγαζί» στο οποίο διαφημίζεσαι. Αυτό το καταλαβαίνουν με ένα απλό... κλικ όσοι εξακολουθούν να μοστράρουν τη φάτσα τους σε τούτη εδώ την ιστοσελίδα, αλλά και εκείνοι που έφυγαν και πληρώθηκαν ένα τσουβάλι λεφτά όχι μόνο για το ποιος είναι ο καθένας αλλά και επειδή «πήγαν με μεταγραφή από το gazzetta». Με κάθε σεβασμό στις περιοχές, αλλά δεν ψωνίζεις στην ίδια τιμή από το Κολωνάκι και στην ίδια στην Αγία Βαρβάρα…

Χαίρομαι που μέσα από αυτό το blog (που διατηρείται πρώτο σε «χτυπήματα» και σας ευχαριστώ) απέκτησα τόσους πολλούς φίλους, ενώ δεν τρέχει μία για τους εχθρούς. Ασφαλώς και λυπάμαι που αλλιώς το ξεκινήσαμε και αλλιώς καταλήξαμε, αλλά δεν έχω πια ούτε τη διάθεση ούτε και το χρόνο να επικοινωνούμε όπως κάναμε την πρώτη σεζόν, ανοίγοντας διάλογο με τα μηνύματα. Τις περισσότερες φορές πλέον, μόνοι σας τα γράφετε και μόνοι σας τα διαβάζετε - αλλά ας είναι. Έχει πάψει να με απασχολεί το θέμα και απλώς κοιτάζω να γράψω όσο πιο συχνά γίνεται. Παλιότερα ανέβαζα δύο blog την εβδομάδα και τα υπόλοιπα τα λέγαμε στο... κάτω διάζωμα.

Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι περισσότερο. Και δεν νομίζω πως έχω και το δικαίωμα άλλωστε να το κάνω, καθώς αδικώ τα παιδιά που «τρέχουν» όλη αυτή την προσπάθεια. Εγώ ένα blog έχω και γράφω όποτε και ό,τι γουστάρω, άρα δεν λέει να πάρω μεγαλύτερο κομμάτι στην πίτα από αυτό που μου αναλογεί. Σημασία έχει ότι το site αυτό έχει ήδη πετύχει την αποστολή του, κάτι που αποδεικνύεται τόσο στις στρατιές συναδέλφων που του βγάζουν το καπέλο και θα ήθελαν να δουλέψουν σε αυτό, όσο και σε αυτούς που το πολεμάνε με λύσσα γιατί τους ενοχλεί. Το πιο σημαντικό δε, είναι πως η λέξη κορεσμός μοιάζει άγνωστη, η δημοσιογραφική ανησυχία παραμένει καθημερινή, άρα και η βελτίωση της ποιότητάς του. Χρόνια πολλά...