Δεν ήμουν εκεί αλλά το είδα!

Όταν είσαι μικρός, θες να είσαι μεγάλος.
Όταν είσαι μεγάλος, θα ’θελες να ήσουν μικρός.
Υπάρχουν όμως μερικές φορές που δεν συμβαίνει - ειδικά το δεύτερο.

Εξηγούμαι:
Σήμερα που είναι η 40ή επέτειος του Γουέμπλεϊ τηλεφώνησα στον Βασίλη Παπαθεοδώρου και τον ρώτησα αν υπάρχει κανείς στο gazzetta που να έχει δει live την πορεία του ΠΑΟ και φυσικά τον τελικό.

Έβαλε τα γέλια:
—Ε, όχι. Δεν νομίζω να ’ναι κανείς εδώ πάνω από 40.
—Γκλουπ!
Δεν μ’ αρέσει να γράφω για το παρελθόν, το βρίσκω μίζερο, αλλά ειδικά σε μια επέτειο τι άλλο μπορείς να γράψεις;
Ε, λοιπόν ναι. Το 1971 ήμουν 15 χρόνων.
Είχα μόλις αρχίσει να πηγαίνω στο γήπεδο με τους κολλητούς μου, να πηγαίνουμε σε προπονήσεις και έχω ζήσει μέχρι κι αγιασμό. Πού καθόμασταν;

Μα φυσικά στη Θύρα 13 (που για να μην κάνω τον έξυπνο και τον μάγκα, δεν είχε καμία σχέση με τη σημερινή Θύρα. Απλώς ήταν τα φτηνά εισιτήρια)
Θυμάμαι σαν τώρα τον Δομάζο να τσακίζει τη Σλόβαν.
Θυμάμαι τον Καμάρα να μας στέλνει στον τελικό με το τρίτο γκολ που πέτυχε κατά του Ερυθρού Αστέρα μετά το αράουτ του Αθανασόπουλου στον Φυλακούρη, ο οποίος του έδωσε την μπάλα κατόπιν αστραπιαίας οδηγίας του Πούσκας.

Θυμάμαι τον Κωνσταντίνου στο απέναντι τέρμα να βγάζει με τις άκρες των δαχτύλων του επικίνδυνο σουτ του Κάρασι λίγο πριν από τη λήξη του παγνιδιού.
Θυμάμαι έναν θηριώδη οικοδόμο που με αγκάλιασε τόσο σφικτά που μετα έκανα πέντε λεπτά να ξαναβρώ την αναπνοή μου και άλλα πέντε για να ξεκολλήσω τα μπράτσα μου από τον θώρακά μου.
Εκείνη την εποχή ο ελληνικός αθλητισμός ήταν εντελώς ανυπόληπτος. Κακά τα ψέματα. Όταν παίζαμε ποδόσφαιρο με κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα το να χάσουμε με δυο-τρία γκολ διαφορά ήταν σχεδόν επιτυχία.

Σκεφθείτε ότι προπονητής της ομάδας ήταν ο Φέρεντς Πούσκας. Η ιστορία του με την Εθνική Ουγγαρίας και τη Ρεάλ, έφτανε στην Ελλάδα σαν ιστορία από τη σελήνη. Βασικά δεν τον είχαμε δει ΠΟΤΕ να παίζει, αλλά ξέραμε τα πάντα για αυτόν. Πηγαίναμε και τον βλέπαμε να βάζει στοιχήματα με τον Οικονομόπουλο πόσα γκολ θα του βάλει και σε ποιο «Γ» σουτάροντας από όλες τις θέσεις έξω από την περιοχή και όλα πήγαιναν εκεί που έλεγε... Μαθαίναμε πόσο γουρουνόπουλο έτρωγε κάθε βράδυ στην ταβέρνα της κυρα-Μαρίας στο Χαλάνδρι και μετα πηγαίναμε και μεις με την ελπίδα ότι θα (χαχαχαχαχα) καθόμασταν στην ίδια καρέκλα που είχε κάτσει ο Πούσκας.

Σκεφθείτε λοιπόν τι σήμαινε να φτάσεις στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ήταν κάτι αντίστοιχο με την κατάκτηση του Euro με την Εθνική ομάδα (αν και αυτό το γεγονός –κατά τη γνώμη μου– είναι η μεγαλύτερη έκπληξη στην παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου).
Σκεφθείτε πόσο δύσκολο θα είναι να εξηγήσετε 35 χρόνια από σήμερα εκείνα τα συναισθήματά σας (μιλάω για το Euro) σε ανθρώπους που απλώς θα το γνωρίζουν ως γεγονός. Ε, περίπου σ’ αυτή τη θέση βρίσκομαι κι εγώ χαϊδεύοντας το keyboard μου.

Ξέρω, ξέρω. Ήταν τότε χούντα, ο Ασλανίδης έκανε τις «κινήσεις» του κ.λπ. Πιθανότατα ναι, πιθανότατα κι όχι. Ειλικρινά δεν έχω ιδέα - και πώς θα μπορούσα άλλωστε; Όμως αυτά συνέβησαν (γράφτηκαν) αργότερα. Τώρα σας μιλάω για τη στιγμή που ο Δομάζος μπαίνει στο Γουέμπλεϊ έχοντας πίσω του τον Τάκη Οικονομόπουλο και δίπλα του τον Γιόχαν Κρόιφ.
Είμαι μόνος στο πατρικό μου.

Οι γονείς μου (καμία σχέση με το ποδόσφαιρο) έχουν βγει βόλτα.
Ανοίγω τη μαυρόασπρη τηλεόραση στο σαλόνι, χώνομαι στην μπερζέρα όπου καθόταν (αποκλειστικά) ο πατέρας μου και παρακολουθώ τον αγώνα. Θα σας πω μόνο το εξής:
Όταν επέστρεψαν στο σπίτι οι δικοί μου με βρήκαν κατακίτρινο-αποσβολωμένο στη θέση μου με σαράντα πυρετό. Σημειώστε ότι είμαι ένας άνθρωπος που ζήτημα είναι 3-4 φορές στη ζωή μου ο πυρετός μου να ’χει ξεπεράσει τους 38 βαθμούς.
Αν είχα στεναχωρεθεί που χάσαμε;

Μμμμ, δεν είμαι σίγουρος. Δεν μπορώ να επαναφέρω το συναίσθημα. Υπολογίζω ότι το όλο γεγονός ήταν τρομερά μεγάλο για να το κουλαντρίσει (χωρέσει) το μυαλό μου.
Σταματάω να γράφω και φέρνω στη μνήμη μου ό,τι (ποδοσφαιρικά) θυμάμαι από εκείνη την εποχή:
1. Τον Δομάζο να παίρνει στη σέντρα με την έναρξη την μπάλα από τον Αντωνιάδη, να κάνει μισή στροφή γύρω από τον άξονά του και χωρίς να βλέπει, να κάνει μεγάλη μπαλιά ακριβείας στο δεξί πόδι του Χάρη Γραμμού που είχε ξεκινήσει (με το σφύριγμα) το σπριντ παράλληλα με τη γραμμή του πλαγίου άουτ!

2. Τον Κώστα Ελευθεράκη (με το 4 στην πλάτη) που είχε την πιο κλειστή ντρίμπλα που είχα δει (μέχρι τότε), έξω από την αντίπαλη περιοχή έτοιμο να σουτάρει με τρομερή δύναμη προς το τέρμα.

3. Τη «στάση» Καμάρα.

4. Τον Αντωνιάδη με το ατσούμπαλο στιλ, που σε έπειθε ότι ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να βάλει το γκολ. Κι όμως! Και μετά να φτιάχνει τη φράντζα του, λες και ήταν το απλούστερο πράγμα στον κόσμο.

5. Τον έξω αριστερά Γιώργο (;) Καλλιγέρη, ένα μελαχρινό νεαρό παιδί που είχε εμφανιστεί από το πουθενά. Συνήθως έχανε την μπάλα εκνευρίζοντας την εξέδρα... Αλλά πάντα σε κάθε αγώνα έκανε μια εκπληκτική προσπάθεια την πλέον κατάλληλη στιγμή. Χάθηκε όπως ακριβώς εμφανίστηκε. Όσο κι αν έψαξα στο Internet δεν έμαθα τι απέγινε.

Ελπίζω όταν με το καλό ο Παναθηναϊκός φτιάξει το καινούργιο του γήπεδο κάποιος να ’χει την ευαισθησία να κρατήσει καμιά εικοσαριά θέσεις όπου δεν θα κάθεται ποτέ κανείς, πλην εκείνων που πήγαν την ομάδα στον τελικό του Πρωταθλητριών. Κι όταν δεν πηγαίνουν, θα είναι ΠΑΝΤΑ άδειες.

Ξέρω... ξέρω. Πολλοί από σας που δεν είστε βάζελοι, έχετε άλλη γνώμη για όσα γράφω. Σαράντα χρόνια πέρασαν και μπορώ να σας καταλάβω. Όμως σκεφθείτε: είναι δυνατόν να μην έχει μία θέση στο Καραϊσκάκη ο Σιδέρης, ο Γιούτσος ή ο Δεληκάρης, στην Τούμπα ο Κούδας, στην ΑΕΚ ο Παπαϊωάννου ή ο Μαύρος και τόσοι άλλοι;
Σ’ αυτή τη χώρα έχουμε απαλείψει εντελώς το «τιμής ένεκεν».

Όπως όλοι αυτοί που αρνήθηκαν να φτιάξουν ένα στάδιο (επί Ολυμπιακών Αγώνων) που να έχει το όνομα του Νίκου Γκάλη. Ή όπως όλοι αυτοί οι μικρο-εγκέφαλοι μικρόψυχοι που δεν σκέφτηκαν να ονομάσουν μια στάση του τραμ «Αντώνης Τρίτσης».