Κι αν ούτε τώρα… πότε;

Όταν η σκόνη καθίσει, τότε θα μιλήσει η Ιστορία. Και ο τελευταίος τελικός θα μνημονεύεται στο διηνεκές ως η μεγαλύτερη νίκη του Παναθηναϊκού μετά από εκείνη στο ΣΕΦ το ’99 που του χάρισε τον τίτλο. Δώδεκα χρόνια μετά, μια… λεπτομέρεια θα έκανε τους μπουκ που έδιναν γκραν φαβορί τον Παναθηναϊκό να γυρίσουν την απόδοση… τούμπα.

Χωρίς τον Διαμαντίδη, ο Παναθηναϊκός είναι άλλη ομάδα και καμία σχέση δεν έχει με άλλους τραυματισμούς των δύο κλαμπ κατά τη φετινή σεζόν (Νίκολας με Μπάρτσα, Περπέρογλου στους τελικούς, Νεστέροβιτς, Βασιλόπουλος το τελευταίο δίμηνο). Ο Διαμαντίδης είναι ο… Ομπράντοβιτς στο παρκέ. Αυτός λέει πού, πώς, αυτός εκτελεί, αυτός οδηγεί. Καθ’ υπερβολήν, είναι ό,τι ήταν και ο Γκάλης για τον Άρη.

Ο… νυν Δοξάκης όμως, (Καλάθης) αποδείχθηκε κρύο αίμα και δέκα φορές μεγαλύτερο ταλέντο του συμπαθούς Γιώργου. Κι ο Φώτσης ο MVP των τελικών, αφού από τα δικά του σουτ κρίθηκαν το πρώτο και το τελευταίο ματς της σειράς. Ένα αρκούσε στο ΣΕΦ, έξι στο ΟΑΚΑ. Μόλις υπέγραψε την ανανέωσή του, για όποιον δεν το κατάλαβε. Ο δε Μπατίστ, πιο Έλληνας κι από τους Έλληνες, έπαιζε και για τον κορυφαίο παίκτη του Ολυμπιακού στους τελικούς, τον Ντρου Νίκολας.

Μια εντός έδρας νίκη δεν θα είχε τόσο μεγάλη σημασία αν ο Παναθηναϊκός δεν κέρδιζε τον καλύτερο –σε ένα βράδυ– Ολυμπιακό που εμφανίστηκε τα τελευταία 14 χρόνια στο ΟΑΚΑ. Είχε σωστή επιθετική στρατηγική και εκτελεστική ικανότητα. Τα λάθη του ήταν δύο: Η λιγοψυχία του στο τελευταίο λεπτό, η οποία φάνηκε ξεκάθαρα από τη γραμμή του φάουλ (ενώ την ίδια ώρα οι «πράσινοι» εκτέλεσαν περίπου 12 ή 14 βολές με 100%!!!). Κι ακόμα περισσότερο, ήταν απαράδεκτος στην άμυνα καθώς οι τόσες αλλαγές τού κόστισαν ακριβά. Ο Καλάθης τις διάβασε όλες και ήταν δυο φορές… Σπανούλης αντί του Σπανούλη που έφυγε.

Η μεγαλύτερη ατυχία του Ολυμπιακού είναι ότι η επένδυση του Αγγελόπουλου έπεσε πάνω στην καλύτερη ομάδα που ανέδειξε ο ελληνικός αθλητισμός.

Είναι άτυχος που έπεσε πάνω σε μια ομάδα η οποία από τα προβλήματά της γιγαντώνεται αντί να λυγίζει και έχει ποτιστεί σε τέτοιο βαθμό με την αίσθηση του νικητή, που κάνει τον Φέντερερ και τον Ναδάλ μαζί να μοιάζουν λούζερ. Κι αν δεν το έχασε τώρα, που η διαφορά ήταν τόσο μα τόσο μικρή, είναι απορίας άξιον αν (δεν κατεβάσει μόνος του τον πήχη) θα το χάσει ποτέ…

ΥΓ1. Ο Ίβκοβιτς είχε δηλώσει πριν από την έναρξη της σεζόν, γεμάτος αυτοπεποίθηση και έλλειψη σεβασμού προς τον προηγούμενο προπονητή, ότι η διαφορά του Ολυμπιακού φέτος θα είναι ο προπονητής του. Το αποτέλεσμα πάντως γράφει: Ένα Κύπελλο, χαμένο πρωτάθλημα με αβαντάζ έδρας και αποκλεισμός από την οκτάδα της Ευρωλίγκας από υποδεέστερο αντίπαλο.

ΥΓ2. Update: Δυστυχώς, η ΝΕΤ ήταν για μια ακόμα φορά στον κόσμο της και όταν στο φινάλε οι αμετανόητα ηλίθιοι επιχειρούσαν να κυνηγήσουν ή και να χτυπήσουν παίκτες του Ολυμπιακού, η κάμερα έπιανε μόνο την επίθεση στον Μπουρούση. Έγιναν κι άλλα όμως όπως αφηγούνται συνάδελφοι που ήταν στο γήπεδο. Σε αυτούς τους τύπους δεν τους αξίζει να έχουν τέτοια ομάδα και σε αυτή την ομάδα δεν αξίζει να έχει τέτοιους βλαμμένους. Τους έχει όμως και ξέρετε γιατί; Διότι όση προσπάθεια κι αν κάνουν οι παίκτες και το προπονητικό τιμ, αν η διοίκηση δεν θέλει να τους αποβάλλει αλλά να τους χαϊδεύει αυτό θα είναι το αποτέλεσμα.

ΥΓ3. Για το... αγαπημένο μας σπορ, τη διαιτησία, δεν χρειάζονται πολλά λόγια: Περισσότερα λάθη έκανε ο Παπαλουκάς και ο Νίκολας παρά αυτοί. Το κυριότερο είναι ότι ακόμα και σε αυτά δεν είχαν καμία πρόθεση. Σε τέτοιο κολαστήρικο, το έχετε εύκολο;