Ρουτίνα κι όμως διασκεδαστική!

Με πλεονέκτημα, με μειονέκτημα, με ανατροπές, με μικρό σκορ, με κατοστάρα, με ματσάρες, με ξυλίκι, με τρίποντα, με βολές, με τους ψηλούς, με τους κοντούς, με τους παλιούς, με τους νέους, με τον Διαμαντίδη, με τον Σπανούλη, χωρίς τον Σπανούλη και χωρίς τον Διαμαντίδη!

Το τελευταίο, πάντως, μάλλον δεν το φανταζόταν κανείς. Μα... χωρίς τον Διαμαντίδη; Και ουσιαστικά χωρίς τους δύο ή και τους τρεις (μαζί με τον Σπανούλη και τον Σάρας) που τον οδήγησαν στα προηγούμενα πρωταθλήματα; Κι άντε, τους δύο τούς είχαμε συνηθίσει φέτος. Το πήραμε απόφαση όσοι παρακολουθούμε μπάσκετ, το πήρε απόφαση κι ο Παναθηναϊκός ο ίδιος, ότι φέτος είναι η ομάδα του Μήτσου.

Ε, πώς κέρδισε η ομάδα του Μήτσου χωρίς τον Μήτσο;

Κέρδισε! Με 11 μικρούς Μήτσους, που έγιναν σε μια βραδιά τόσο μεγάλοι ώστε να καλύψουν το κενό του αρχηγού, του –κατά γενική ομολογία– καλύτερου παίκτη της ομάδας, του ηγέτη της. Με δυο ηγέτες-ανταλλακτικούς που «ψήνονται» όλα αυτά τα χρόνια από τον Ζοτς δίπλα στον Διαμαντίδη (ο απίστευτος Φώτσης με τα 6/6 τρίποντα και ο συγκινητικός Μπατίστ), αλλά και με τον Μήτσο της επόμενης γενιάς, τον παίκτη-ορχήστρα που δεν μάσησε στην κρίσιμη στιγμή, μπήκε στα παπούτσια του Διαμαντίδη κι έπαιξε και για τους δύο: τον μεγάλο μικρό Νικ Καλάθη!

Ο Παναθηναϊκός αυτή τη φορά κέρδισε και τη μοίρα. Γιατί, κακά τα ψέματα, όταν είδαμε τον Διαμαντίδη να αποχωρεί στο πρώτο λεπτό του τελικού, πόσοι δεν είπαμε πως αυτή είναι η ευκαιρία του Ολυμπιακού και –γιατί όχι;– η βραδιά του Ολυμπιακού;

Αυτή ήταν η ευκαιρία του Ολυμπιακού. Φέτος είχε όλους τους «οιωνούς» με το μέρος του (κίνητρο, πλεονέκτημα έδρας, τρεις νίκες επί του αιωνίου σε ισάριθμους αγώνες σε τρία διαφορετικά γήπεδα, ως και... Σπανούλη ακόμα) και στον 4ο τελικό είχε μαζί του και τον άριστο οιωνό της «τύχης» ή καλύτερα, της ατυχίας του αντιπάλου. Όποιος και να του τραυματιζόταν του Ομπράντοβιτς, λύση θα είχε. Για τον Διαμαντίδη... δεν είχε. Έτσι νομίζαμε!

Είχε...

Κι ο Παναθηναϊκός συνέχισε το βιολί που ξεκίνησε στην... αρχαιότητα του 1998 (με εξαίρεση το μακρινό πια 2002 της ΑΕΚ), σηκώνοντας άλλο ένα πρωτάθλημα κι αφήνοντας τον αιώνιο αντίπαλο στη μιζέρια των 14 χρόνων χωρίς τη μεγάλη ελληνική κούπα. Και με τη στάμπα του λούζερ. Όπως είπε κι ο Ντούντα, «μας το έδιναν και δεν το παίρναμε». Δεν το πιστεύουν οι παίκτες του Ολυμπιακού. Φτάνουν στην πηγή κι αντί να πιουν νερό να ξεδιψάσουν, ψάχνουν ξίδι για να ξεθυμώσουν.

Τώρα, ενώ ο Παναθηναϊκός για ακόμα ένα καλοκαίρι θα χτίζει πάνω στον κορμό των επιτυχιών έχοντας κερδίσει κι άλλους παίκτες αυτή τη σεζόν (ποιος πίστευε, αλήθεια, όταν έφυγαν ο Σπανούλης κι ο Σάρας ότι ο Ζοτς θα σήκωνε Ευρωλίγκα και πρωτάθλημα με τον άπειρο Καλάθη αντικαταστάτη... και των δύο;), ο Ολυμπιακός θα ξαναμπεί στο τριπάκι των τρικ. «Τι να κάνουμε του χρόνου για να πάρουμε επιτέλους πρωτάθλημα;». Έλα ντε. Τι να κάνουν αφού το έχασαν και φέτος; Να το ξαναδιαλύσουν και να το ξαναχτίσουν από την αρχή οι Αγγελοπουλαίοι; Ποιοι να μείνουν; Ποιοι να φύγουν; Ποιοι να έρθουν; Πόσοι να έρθουν; Πόσα να παίρνουν όσοι έρθουν κι όσοι μείνουν;

Όλα αυτά, βέβαια, θα τα βρουν. Εκείνο που είναι δύσκολο να βρουν, είναι ο τρόπος που θα χάσουν το επόμενο πρωτάθλημα!

Αν, φυσικά, ως τότε δεν έχουν βρει το κατάλληλο τρικ ή δεν έχουν φτιάξει επιτέλους τη ΣΩΣΤΗ ομάδα...

Μέχρι να σταματήσει να μας εκπλήσσει ο Παναθηναϊκός με τους τρόπους που κάθε φορά παίρνει το πρωτάθλημα, εγώ ο Μίλτος να ’μαι καλά...