Θαύμα σε καμένη γη

Το σπριντ για την κατάκτηση της 3ης θέσης το κέρδισε η καλύτερη από τις δύο ομάδες που έπεσαν σχεδόν μαζί πάνω στο νήμα. Ο ΠΑΟΚ εξασφάλισε τη συμμετοχή στα προκριματικά της Ευρωλίγκας και ελπίζει να ακούσει καλά νέα από τη Βαρκελώνη τις επόμενες εβδομάδες.

Εάν ο Μπερτομέου και οι πάνσοφοι φωστήρες που τον περιστοιχίζουν αποφασίσουν να ανοίξουν εξαρχής την πόρτα των ομίλων για τον τρίτο της ελληνικής Α1, θα βοηθήσουν ώστε να εξοφλήσει ο ΠΑΟΚ τα περισσότερα από τα παλαιά χρέη που τον βασανίζουν και να κάνει γενναίο βήμα προς το αύριο. Οι άνθρωποι που στήριξαν τη φετινή του προσπάθεια και έχτισαν αυτό το κατόρθωμα πάνω στην καμένη γη αξίζουν συγχαρητήρια. Δεν είναι μικρό πράγμα.

Επιτέλους Ευρωλίγκα, λένε στο «ασπρόμαυρο» στρατόπεδο της Θεσσαλονίκης. Επιτέλους τέλος, λέω εγώ.

To πρωτάθλημα μπάσκετ ολοκληρώθηκε όπως ακριβώς αρμόζει στη χώρα-υπόνομο του πλανήτη: με ένα ακόμη φεστιβάλ χουλιγκανισμού. Φεστιβάλ χουλιγκανισμού στην Πυλαία, φεστιβάλ χουλιγκανισμού στο Αλεξάνδρειο, φεστιβάλ χουλιγκανισμού στο ΟΑΚΑ, φεστιβάλ χουλιγκανισμού στο Φάληρο.

Και οι πίθηκοι να τσακώνονται στα ραδιόφωνα και στο διαδίκτυο ποιος είναι λιγότερο πίθηκος από τον άλλον. Λες και έχει διαφορά πίθηκος από πίθηκο.

Όποιος είχε την ατυχή έμπνευση να παρακολουθήσει λίγο μπάσκετ –ενίοτε ωραίο μπάσκετ– το τελευταίο δεκαπενθήμερο, υποχρεώθηκε να υποστεί πανό και συνθήματα που μιλούσαν για γαμήσια, πουτάνες, ξύλο, κυνηγητά, καλάσνικοφ, μαχαίρια. Και να παρακολουθήσει προπηλακισμούς, τραμπουκισμούς, ιπτάμενα αντικείμενα, καφριλίκια, καβγάδες. Ζούγκλα. Υπόκοσμος. Υπόνομος.

Αλήθεια, σε ποιον θα λείψουν τα επαγγελματικά πρωταθλήματα εάν αύριο καταργηθούν; Μόνο στους ανέραστους που βρίσκουν ζωτικό χώρο στα γήπεδα, τα ποδοσφαιρικά συνήθως, ώστε να βγάζουν ανενόχλητοι το άχτι τους. Έπειτα επιστρέφουν στο σπίτι για να φορέσουν τα στριγκάκια τους και να φάνε παντόφλα από τις μανάδες τους ή από τις γυναίκες τους - όσοι έχουν. Η νέα Ελλάδα των κουτσαβάκηδων, των τραμπούκων, των τζάμπα-μάγκηδων, των Νεάντερταλ, των κομπλεξικών και των δήθεν αγανακτισμένων.

Τι δουλειά έχουμε μωρέ εμείς με την πολιτισμένη Ευρώπη; Καλύτερα να φορέσουμε τα κουρέλια μας και να παίζουμε όλο το χρόνο μεταξύ μας, για να απαλλάξουμε τον υπόλοιπο πλανήτη από τη ρυπαρή μας παρουσία. Και στο τέλος ας φτιάχνουμε ένα φάιναλ 4 ή φάιναλ 8, ώστε να μαντρώνουμε σε ένα μεγάλο γήπεδο όσο γίνεται περισσότερους ««ουρακοτάγκους» μπας και σφαχτούν μεταξύ τους και ησυχάσουμε. Με αναλυτική κάλυψη από τις οπαδικές φυλλάδες.

Προσοχή όμως: σε αυτή τη γιορτή θα είναι υποχρεωμένοι να συμμετάσχουν και όλοι όσοι συντελούν στην καλλιέργεια αυτού του κλίματος. Χωρίς να εξαιρούνται οι αθλητές που ανέχονται αδρανείς αυτή την απερίγραπτη και πλέον μη αναστρέψιμη κατάσταση...

Ευτυχώς για τη σωματική ακεραιότητα όλων των εμπλεκόμενων, μηδέ των «φίλων» εξαιρουμένων, οι περισσότεροι αγώνες της σειράς των μεγάλων και μικρών τελικών ολοκληρώθηκαν με νίκες των γηπεδούχων. Αλλιώς μπορεί να είχαμε και νεκρούς πάνω στο παρκέ: στο ΣΕΦ την περασμένη Τετάρτη, στο ΟΑΚΑ στην κυριακάτικη... φιέστα τίτλου, στο Αλεξάνδρειο τη βραδιά του δεύτερου τελικού, στο γήπεδο του ΠΑΟΚ απόψε. Τι είδους ξεμπερδέματα θα είχαμε αν κέρδιζε το ντέρμπι ο Άρης;

Δεν υπήρχε περίπτωση όμως. Ο Άρης έχασε την ευκαιρία του στον 4ο αγώνα, όταν κρατούσε στα χέρια του το πλεονέκτημα της έδρας. Ο ΠΑΟΚ εμφανίστηκε πανέτοιμος για την πρόκληση στο φλογισμένο Αλεξάνδρειο, ο Άρης εμφανίστηκε νερόβραστος και τρομαγμένος στη φλογισμένη Πυλαία. Εν τέλει, υπερίσχυσε στη σκακιέρα ο καλύτερος προπονητής.

Ο Σούλης Μαρκόπουλος βρήκε τρόπο να κρατήσει τους παίκτες του ετοιμοπόλεμους μετά το 1-2, μολονότι απευθυνόταν ως επί το πλείστον σε αλλοδαπούς και λεγεωνάριους. Ο Σούμποτιτς παρουσίασε απόψε μια ομάδα ωχρή και μισοπεθαμένη, αν και είχε στα χέρια του παίκτες που γνωρίζουν καλά το βάρος της φανέλας.

Ο ΠΑΟΚ έπαιξε μπάσκετ σοβαρό και οργανωμένο, οπότε επιβραβεύτηκε με την επιστροφή του στα σαλόνια ύστερα από μια δεκαετία απουσίας. Δικαίως πανηγυρίζει. Ο Άρης έπαιξε μπάσκετ τυχαίο και παρορμητικό, οπότε έμεινε με τα χείλη στεγνά μπροστά στην πηγή. Πότε θα βρει επιτέλους έναν προπονητή της προκοπής, με ορίζοντα ας πούμε τριετίας;

Τα φώτα έσβησαν και οι χουλιγκαναραίοι του ποδοσφαίρου επέστρεψαν στις σπηλιές τους μέχρι να μυρίσει Αύγουστος. Το μπάσκετ θα το θυμηθούν ξανά στο επόμενο «αιώνιο ντέρμπι» σε Αθήνα, Πειραιά ή Θεσσαλονίκη. Πού και πώς θα βρει τις τέσσερις ομάδες εκείνη η ημερομηνία; Πόσες ελληνικές ομάδες θα παίξουν στην Ευρωλίγκα της επόμενης περιόδου; Θεωρητικά, το ελληνικό μπάσκετ, μόνιμο σπίτι επτά κυπέλλων πρωταθλητριών, έχει δικαίωμα να απαιτήσει. Να ζητήσει πίσω αυτά που σπατάλησε πέρυσι με τις παλινωδίες του το Μαρούσι.

Ευτυχώς για όλους μας, ο Μπερτομέου δεν ξέρει να διαβάσει τα πανό που λέρωσαν τα τέσσερα γήπεδα (και τα μάτια μας) αυτές τις μέρες. Το σενάριο που θέλει τον ΠΑΟΚ απευθείας στους ομίλους, τον Άρη στα προκριματικά και ένα από τα δύο φάιναλ 8 να διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη είναι βάσιμο και αξίζει να καλλιεργηθεί στα παρασκήνια.

Σε σας το λέω, κύριε Οικονομίδη μου. Και σε σας, κύριε Βασιλακόπουλε. Αν μη τι άλλο, οι χούλιγκανς απέχουν από τους αγώνες της Ευρώπης. Αυτούς τους ενδιαφέρει, αποκλειστικά, να απαυτώσουν τον οχτρό και να πάρουν στα χέρια τους τα κλειδιά της παράγκας. Τις υπόλοιπες προδιαγραφές συμμετοχής, τις αγωνιστικές, τις πληρούν και οι δύο μνηστήρες από τη συμπρωτεύουσα. Ομάδα δεν έχουν, αλλά αυτό κουτσά στραβά διορθώνεται.

Με μπροστάρη πλέον τον ΠΑΟΚ, το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης έχει σφυγμό ύστερα από πολλά χρόνια παραμονής σε μηχάνημα τεχνητής υποστήριξης. Ποιος θα βοηθήσει ώστε να αναπνεύσει ξανά με τις δικές του δυνάμεις ο ασθενής;

Μια πολλαπλή ελληνική συμμετοχή στην Ευρωλίγκα μπορεί να τραβήξει για λίγο τους προβολείς μακριά από τον πλανήτη των πιθήκων και να υπενθυμίσει, σ’ εμάς τους ίδιους πρώτα πρώτα, ότι υπάρχει αθλητισμός και έξω από τα σύνορα της Ψωροκώσταινας. Κανονικός αθλητισμός, όχι... αλητισμός σαν τον δικό μας. Συντονιστείτε στους τελικούς του ΝΒΑ και του ισπανικού πρωταθλήματος, αν δεν με πιστεύετε.

Προσοχή όμως, γιατί μπορεί να πάθετε τίποτε από την ξαφνική εισροή οξυγόνου.