Η δικαίωση του Ντιρκ!

Το γράμμα D στη γλώσσα του μπάσκετ σημαίνει Defense, δηλαδή άμυνα! Από χθες βράδυ όμως, το D σε στέλνει απευθείας στο όνομα του Ντιρκ Νοβίτσκι, του νέου βασιλιά του ΝΒΑ. Και σε ένα άλλο D, των Ντάλας Μάβερικς, οι οποίοι για πρώτη φορά στην ιστορία τους έφτασαν στην κορυφή!

Ήταν βραδιά δικαίωσης για όλους εκείνους που πίστεψαν πως μια ομάδα που παίζει το μπάσκετ με τον σωστό τρόπο μπορεί να ανακαλέσει στην τάξη ένα μάτσο κακομαθημένους εκατομμυριούχους. Το Μαϊάμι έχει να μάθει ακόμη πολλά και κυρίως ότι το μπάσκετ είναι ομαδικό παιχνίδι, με το ταλέντο να υπηρετεί το σύνολο…

Ο Ντιρκ Νοβίτσκι, λοιπόν, από το βράδυ της 12ης Ιουνίου μπήκε στο πάνθεον των κορυφαίων της ιστορίας του παγκοσμίου μπάσκετ. Ο μεγάλος Γερμανός είναι πλέον και πρωταθλητής του ΝΒΑ και αυτό το δαχτυλίδι προσφέρει ένα ακόμη επιχείρημα σε όλους εκείνους που πιστεύουν ότι είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών. Ο Ντράζεν, ο Γκαζόλ, ο Ντίβατς και όλοι οι υπόλοιποι είναι καλοί, αλλά βρίσκονται πίσω του…

Ο 33χρονος φόργουορντ και στους φετινούς τελικούς εντυπωσίασε με την απλότητα και την αποτελεσματικότητά του. Και στο πιο μεγάλο βράδυ της καριέρας του, στον έκτο τελικό, αν και δεν βρέθηκε στη μέρα του, ύψωσε το ανάστημά του εκεί που μετρούσε. Στο τέταρτο δωδεκάλεπτο πέτυχε 10 από τους 21 πόντους και βοήθησε το Ντάλας να ολοκληρώσει τη δουλειά. Μπορεί να μην τρέχει σαν τον ΛεΜπρον, να μην πηδάει σαν τον Γουέιντ, να μην είναι εκρηκτικός σαν τον Χάουαρντ, αλλά έχει κάτι που λείπει από όλους τους: είναι αληθινός μπασκετμπολίστας.

Το αποτέλεσμα στο μπάσκετ συνήθως δικαιώνει εκείνους που σέβονται το παιχνίδι.
Όλοι συμφωνούν ότι το Ντάλας κατέκτησε πανάξια το πρωτάθλημα. Ήταν αληθινή ομάδα, έπαιζε το παιχνίδι σωστά, πολεμούσε σκληρά στην άμυνα, λειτουργούσε ομαδικά στην επίθεση και δεν τα παρατούσε ποτέ.

Το ρόστερ του Ντάλας έβριθε βετεράνους που τους είχε ξεχάσει η Ιστορία και δικαιούνταν τουλάχιστον έναν τίτλο! Το αποτέλεσμα ήταν δικαίωση και λύτρωση ταυτόχρονα για παίκτες σαν τον Τζέισον Κιντ, τον Σον Μάριον και τον Τζέισον Τέρι...

Οι Μάβερικς, βεβαίως, δεν είναι φθηνή ομάδα. Για την ακρίβεια, τα σχεδόν 91 εκατομμύρια που κοστίζει η ομάδα τούς κατατάσσουν στη δεύτερη θέση της σχετικής λίστας πίσω από τους Λος Αντζελες Λέικερς. Και ένα μέρος της επιτυχίας τους οφείλεται στο ότι ο Κιούμπαν είχε φροντίσει να δώσει στην ομάδα του το βάθος που δεν είχε το Μαϊάμι.

Παίκτες σαν τον Στίβενσον, τον Μαϊνμί, τον Κάρντιναλ έβαλαν μεγάλα σουτ και κέρδισαν καθοριστικές φάσεις αν και έρχονταν στο παιχνίδι πολλές φορές σαν ένατος, δέκατος και ενδέκατος παίκτης.

Ο θρίαμβος των Μάβερικς έχει και ελληνικό ενδιαφέρον λόγω του Στογιάκοβιτς. Μπορεί ο Πέτζα μετά τα μαγικά που έκανε στη σειρά με τους Λέικερς να έπαιξε από ελάχιστα ως καθόλου, αλλά αυτή ακριβώς ήταν η δύναμη του Ντάλας.

Είχε τέτοια χημεία και τόσο βάθος, ώστε όλοι του οι παίκτες σε κάποιο σημείο της πορείας προς τον τίτλο βοήθησαν καθοριστικά στην επίτευξη του στόχου. Έτσι δεν πόνεσαν την ομάδα οι τραυματισμοί του Χέιγουντ και του Μπάτλερ, ενώ ο Μπαρέα –που υποτίθεται ότι ήταν ο αναπληρωματικός του Τζέισον Κιντ– έκανε φάσεις που θύμιζαν Άιβερσον στα καλύτερά του.

Επίσης, η απόκτηση του Τσάντλερ αποδείχθηκε καθοριστική για τη φετινή πορεία των Μάβερικς. Ήταν το μεγάλο κορμί που χρειαζόταν δίπλα του ο Νοβίτσκι, για να μην αναλώνεται στην άμυνα των αντιπάλων σέντερ, να τον βοηθήσει στα ριμπάουντ, αλλά και να υποχρεώσει τις αντίπαλες ομάδες να στείλουν πάνω στον Γερμανό τα τεσσάρια τους, γεγονός που τον διευκόλυνε στην επίθεση.

Ο Ρικ Καρλάιλ ήταν ο άνθρωπος που ανέβασε επίπεδο τους Μάβερικς. Ο 51χρονος προπονητής είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα ως παίκτης των Σέλτικς το 1986, είχε διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στο χτίσιμο της εξαιρετικής ομάδας των Πίστονς το 2002 (αναδείχθηκε τότε και προπονητής της χρονιάς).

Ο Καρλάιλ είχε την τύχη αν και μέτριος παίκτης ο ίδιος (με μέσο όρο καριέρας 2,2 πόντους και 1,1 ασίστ) να συνεργαστεί με κορυφαίους προπονητές τόσο σαν αθλητής όσο και σαν βοηθός. Ο K.C Jones, o Rick Pitino, o Bill Musselman, o Bill Fitch, o Chuck Daly, o P.J Carlesimo, o Larry Bird, αποτελούν σπουδαίο κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας του ΝΒΑ και ο Καρλάιλ έμαθε δίπλα τους ότι η ομάδα και η άμυνα κερδίζουν τους τίτλους.

Ο Καρλάιλ το 2008 πήρε από τον Κιούμπαν το χρίσμα στη θέση του Τζόνσον, αλλά παρότι έφερε την ομάδα στο Νο2 της Δύσης δεν κατάφερε να πάει την ομάδα παραπάνω από τον πρώτο γύρο. Το ότι απέτυχε είναι δεδομένο, αλλά όλοι αναγνώρισαν τη βελτίωση του Ντάλας στην άμυνα. Για μερικές ημέρες, ειδικά μετά τον τέταρτο αγώνα με το Σαν Αντόνιο, κινδύνευσε με απόλυση, αλλά τελικά ο τρελός ιδιοκτήτης άντεξε στον πειρασμό και παρέμεινε προσηλωμένος στο πλάνο.

Και μέσα σε όλα τα άλλα ξεχωρίζουν και τα πανηγύρια στο Βούρτσμπουργκ, τη γενέτειρα του Ντιρκ Νοβίτσκι, που ξενύχτησε για να δει το δικό της παιδί να πανηγυρίζει την κατάκτηση του τίτλου με τους Μάβερικς.

ΤΟ ΜΑΪΑΜΙ

Το Μαϊάμι απέτυχε διότι οι νεαροί σουπερστάρ του δεν μπόρεσαν ποτέ να γίνουν ομάδα. Η αλαζονεία δεν αποτέλεσε ποτέ καλό σύμβουλο και οι συγκεκριμένοι δεν έμαθαν το μάθημά τους σε κανένα σημείο της σεζόν. Οι ατομικές εμπνεύσεις, ποτέ στην ιστορία του ΝΒΑ δεν αποδείχθηκαν αρκετές για να πάρεις το πρωτάθλημα, ακόμη και αν μιλούσαμε για παίκτες επιπέδου Τζόρνταν!

Ο Γουέιντ προσπάθησε να πάρει την ομάδα στις πλάτες του στους τελικούς αλλά δεν είχε συνέχεια, ο ΛεΜπρον χάθηκε σαν άσος και δεν βρήκε ποτέ τον ρυθμό του, ενώ ο Μπος μπορεί να σκόραρε, αλλά δεν πόνεσε ποτέ το Ντάλας. Τα σουτάκια από μέση απόσταση, ακόμη και αν είναι όλα εύστοχα, ούτε φθείρουν τον αντίπαλο ούτε τον κουράζουν.

Το χαστούκι που προσγειώθηκε με θόρυβο στο πρόσωπο των Χιτ, ασφαλώς και δεν είναι καταστροφή, διότι οι Γουέιντ, Τζέιμς και Μπος έχουν τα καλά τους χρόνια μπροστά. Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, όμως, είναι αν τελικά όλοι αυτοί μπορούν να παίξουν μαζί και να αποδώσουν στο επίπεδο που απαιτεί ο πρωταθλητισμός.

Πολλοί θεωρούν ότι θα πρέπει να φύγει ένας από τους τρεις, για ν’ αποκτηθεί ένας ψηλός (σαν τον Χάουαρντ για παράδειγμα), αλλά είναι και αρκετοί όσοι πιστεύουν ότι χρειάζεται να δοθεί περισσότερος χρόνος για να παίξουν μαζί οι τρεις πρωταγωνιστές.

Ο Σποέλστρα, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, θα έχει τη μοίρα των προπονητών. Ο Ράιλι, άλλωστε, δυσκολεύτηκε αρκετά να συγκρατηθεί φέτος και να μην επιστρέψει στους πάγκους στη μέση της σεζόν. Από την άλλη μεριά, όμως, όποιος και αν είναι ο κόουτς των Χιτ, το πρώτο ζητούμενο θα είναι η συνεργασία των σουπερστάρ πάνω στο παρκέ και πώς θα υποστηρίξουν οι ίδιοι την ομάδα. Κι αυτό είναι πολύ περισσότερο ζήτημα νοοτροπίας παρά θέμα προπονητή…

Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ένα είναι βέβαιο: Πέρα από τους Τεξανούς, εκείνοι που χάρηκαν μετά την κατάκτηση του τίτλου από το Ντάλας είναι πολύ περισσότεροι από όσους θα γιόρταζαν αν τα είχε καταφέρει το Μαϊάμι. Και δεν μιλάμε για το Κλίβελαντ ή για τον Μπάρκλεϊ που είχαν… προσωπικούς λόγους να στηρίξουν τους αντιπάλους των εχθρών τους, αλλά για τους απλούς φιλάθλους που ήθελαν να δουν τους συμπαθείς βετεράνους των Μάβερικς να δικαιώνονται από την Ιστορία!