Σιγά μην πτώχευσες...

Ναι, το ξέρω πως υπάρχει κόσμος που λέει –και άλλος που απλώς παπαγαλίζει μαγεμένος από τους τόνους προπαγάνδας που έπεσαν– ότι ξοδεύτηκαν τεράστια ποσά, ότι έγιναν «εγκλήματα», ότι ο Παναθηναϊκός «μεταλλάχθηκε», ότι τον διοικούσαν άσχετοι (ενώ πέρσι την εποχή του «ο Γιάννης άλλαξε» δηλαδή, έσκασε μύτη για να μην ξεχνιόμαστε το απόλυτο ποδοσφαιρικό ανέκδοτο, ο Κωνσταντόπουλος) και διάφορα άλλα τέτοια χαριτωμένα. Τα ξέρετε, τα έχετε ακούσει και δεν χρειάζεται να τα επαναλαμβάνουμε, γιατί και οι πέτρες γνωρίζουν ότι αυτά ήταν που διέλυσαν και την πολυμετοχικότητα που τόσο και τόσους χαλούσε τελικά.

Εγώ απλά θα (ξανά) πω ότι αν είναι να «μεταλλαχθείς» για να δεις στην ομάδα σου τον εν ενεργεία αρχηγό της Εθνικής Βραζιλίας, τον τεράστιο μέσα και έξω από το γήπεδο Σισέ, τους καλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές, κανονικούς προπονητές, κάποια όντως καλά ταλέντα (Ρούκα, Λάζαρος), βασικά τα ασύλληπτα και απλησίαστα ρεκόρ στα διαρκείας και την υγεία των πρώτων δυόμισι χρόνων στην κερκίδα αλλά και το δικαίωμα να σε σέβονται και κάποιες φορές να σε φοβούνται στο παρασκήνιο αντί να σε έχουν του κλότσου και του μπάτσου, ε τότε χαλάλι τους ρε παιδιά.

Ειδικότερα από τη στιγμή που τα περισσότερα από τα χρήματα αυτά ήταν εκείνων (συν βεβαίως του Παύλου) που κατηγορούνται πως τα ξόδεψαν για τον Παναθηναϊκό, μαζί με τα λεφτά των αποκαλούμενων μικρομετόχων (sorry, αλλά δεν μου αρέσει η λέξη) και σίγουρα ΟΧΙ εκείνων που τους έστησαν στο απόσπασμα χωρίς να βάλουν μία και ουσιαστικά συνδιοικώντας στο ΤΖΑΜΠΑ...

Κάπως έτσι λοιπόν ολοκληρώνεται η σύντομη ιστορία της πολυμετοχικότητας και ο Παναθηναϊκός γυρίζει εκεί που ήταν τρία χρόνια πριν. Και μην πει κανείς «πτωχεύουμε», «χρεοκοπούμε» κλπ, γιατί τα πράγματα είναι απλά. Στα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας ισχύει το ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Πουλάς λοιπόν τον Σισέ, διώχνεις τον Ζιλμπέρτο και τα υπόλοιπα βαριά συμβόλαια, ελαχιστοποιείς την παρουσία του κόσμου στο γήπεδο (γιατί καλό και άγιο το «αιώνια πιστός» αλλά η πλειονότητα θέλει να βλέπει παιχταράδες και κούπες) και κάνεις το… σταυρό σου ώστε να σου βγουν κάποια από τα λαχεία που θα αγοράσεις μπας και γίνεις ανταγωνιστικός ως προς τον αντίπαλό σου.

Γιατί τα λέω όλα αυτά τέτοιες ώρες; Διότι πολύ απλά σκέφτομαι αν τελικά άξιζε τον κόπο όλο αυτό το πράγμα και αν βασικά άξιζε να το διαλύσεις έτσι απλά. Για ένα καπρίτσιο, για τους προσωπικούς εγωισμούς, τις ζήλιες και τα ψυχολογικά του καθενός. Διότι όποιος πιστεύει ότι ο Παναθηναϊκός πτωχεύει από λεφτά είναι δικαίωμά του και επιπλέον μπράβο σε αυτούς που τον έπεισαν, καθώς φαίνεται ότι έκαναν καλά τη δουλειά τους.

Εγώ πάντως ακούω ότι ο Βαρδινογιάννης κλείνει τη μία δουλειά μετά την άλλη και είμαι σίγουρος ότι αν βήξει ο μπαμπάς του θα αλλάξει μέχρι και η κυβέρνηση. Γνωρίζω πολύ καλά ότι ο Πολέμης δεν ξέρει τι και πόσα έχει από λεφτά καθώς έχει χάσει το μέτρημα, οπότε αφού εμφανίζεται ζεστός δεν καταλαβαίνω γιατί δεν τα βάζει. Ξέρω ότι ο Πατέρας και ο Βγενόπουλος παραμένουν επίσης σε εξαιρετική οικονομική κατάσταση και δεν... πείνασαν ποτέ, ενώ άκουσα και τις προάλλες τον γιο του Παύλου να λέει στο ραδιόφωνο ότι η σκέψη της οικογένειάς του για αποχώρηση από το μπάσκετ δεν έχει να κάνει με τα λεφτά και δεν σας κρύβω ότι τον πίστεψα. Ας αφήσουμε λοιπόν τα παραμύθια περί πτώχευσης, ας κατανοήσουμε επιτέλους τι έγινε και γιατί έγινε και να ζήσουμε να τη θυμόμαστε την πολυμετοχικότητα και τους παιχταράδες που είδαμε...
ΥΓ. Για να μη λέμε τα ίδια απ’ όλες τις μπάντες, σας βάζω εδώ το link με το οποίο παραθέτω στο leoforos τη δική μου αλήθεια για την επικείμενη αποχώρηση του Τζιμπρίλαρου. http://www.leoforos.gr/editorial/23706/den-pheugei-ton-diohnoun