Δεξιά μπακ made in Greece

Σας προλαβαίνω πριν αρχίσετε να κράζετε:

Είμαι γερμανομαθής και γερμανοτραφής. Παρ’ όλα αυτά ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ γερμανόφιλος. Πλήττω μαζί τους αφάνταστα και δεν τους υποστηρίζω με τίποτα. Δεν σπούδασα στη Γερμανία, ενώ θα μπορούσα. Δεν δούλεψα για εκείνους, ενώ επίσης θα μπορούσα. Ο Έλληνας (Ελληνάρας θα έλεγα, αλλά θα αντιδράσουν οι politically –του κώλου– correct) μέσα μου ήταν (είναι) πολύ ισχυρός για να μου επιτρέψει τέτοιες επιλογές.

Τρελαίνομαι για ένα σωστό σνίτσελ, αλλά σαν το σουβλάκι δεν έχει.

Ελπίζω να συνεννοηθήκαμε.

Είχα τη μεγάλη τύχη να προέρχομαι από οικογένεια ταξιδιάρα. Σε εποχές που το ταξίδι στην Ευρώπη φάνταζε ταξίδι στη Σελήνη. Οι γονείς μου έκαναν αιματηρές οικονομίες ολόκληρο το χρόνο για να μας βάλουν στο αυτοκίνητο –και μετά φόβου Θεού και πίστεως– να οργώνουμε κάθε Σεπτέμβρη την Κεντρική Ευρώπη… Το τι σάντουιτς έχω φάει σε Autobahn δεν περιγράφεται. Aπό τότε μισώ τα σάντουιτς.
Αυτό που έμαθα από μικρός είναι να μην κάνω συγκρίσεις κάθε φορά που επιστρέφαμε. Είναι μίζερο εκ των πραγμάτων.

Το τελευταίο πενθήμερο βρεθήκαμε με τη γυναίκα μου και τη μικρή μου κόρη σε μια μικρή πόλη έξω από τη Νυρεμβέργη, προσκεκλημένοι της Playmobil.

Ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα στο εξωτερικό μετά την οικονομική σφαλιάρα που έφαγε η Ελλάδα, οπότε τώρα σ’ αυτήν την ηλικία «κατάφερα» να κάνω αναπόφευκτα τις συγκρίσεις.

Σας ζητώ συγγνώμη για το –όντως– ανακόλουθο.

Θα σας πω μόνο –καθώς δεν νομίζω να σας ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες– ότι εκεί τα παιγνίδια παράγονται λες και είναι φάρμακα για εξαιρετικά σπάνιες αρρώστιες. Μέχρι και τεστ τούς κάνουν για το πώς θα αντιδράσουν αν ένα παιδί τα ξεχάσει καλοκαίρι στο μπαλκόνι ή στην αυλή. Πήγα στο γραφείο όπου τα σχεδιάζουν και με έκπληξη είδα στους τοίχους γράμματα (επιστολές) παιδιών από όλο τον κόσμο, που περιέγραφαν, ζητούσαν, έκαναν προτάσεις για τα παιγνίδια που θα ήθελαν... Πήγα στο fun park τους και είδα εκατοντάδες παιδιά να παίζουν σε έναν εντελώς δημιουργικό και ασφαλή τεράστιο χώρο. Όχι, δεν μου έκαναν εντύπωση τόσο οι εγκαταστάσεις αλλά τα χαμόγελα των παιδιών… Χαμόγελα πλήρους ευτυχίας, ανεμελιάς. Έτσι όπως πρέπει να είναι όλα τα παιδιά του κόσμου.

Ελάτε τώρα… Μπορεί να είστε Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτζήδες, Παοκτσήδες, Ατρόμητοι ή ό,τι άλλο θέλετε. Μπορεί να είστε φανατικοί, χουλιγκαναίοι, εντελώς άρρωστοι ή απλώς φίλαθλοι, μπορεί να είστε ακόμα και troll που θέλετε να γράφετε σχόλια για να σπάτε τα τέτοια τα δικά μου ή των άλλων… Όμως ό,τι και να ’στε, θα ’χετε έναν μικρό γιο ή κόρη, ένα αδελφάκι, ανιψάκι, ξαδελφάκι ή το μωρό του κολλητού σας ή γειτονάκι που λατρεύετε και που θέλετε το καλύτερο για αυτά τα παιδιά. Αν δεν συμφωνείτε, λέτε απλώς ψέματα ή... παίρνετε πολλά ναρκωτικά, που καλό είναι –αν μη τι άλλο– να τα μειώσετε.

Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί αυτά τα παιδιά θα γίνουν καλύτερα μπακ από τον Σεϊταρίδη ακόμα κι αν έχουν το μισό από το ταλέντο του. Θα σας θυμίσω την περίπτωση του Μινχ, που ήρθε στα «γεράματα» και μας εξέπληξε χωρίς να ’ναι καν πρώτο όνομα στη Γερμανία. Και αν θέλετε να πάμε στο σήμερα θα σας πω για τον Μήτρογλου, ο οποίος κατά τη γνώμη μου ξέρει πολλή μπάλα, αλλά πέρασε (από τη Γερμανία) και δεν ακούμπησε.

Άσε μας ρε φιλάρα, που έχει σχέση με το αν γίνεις καλό μπακ, αν είχες ευτυχισμένο και γεμάτο, αληθινό χαμόγελο όταν πιτσιρικάς πήγαινες στον παιδότοπο της γειτονιάς σου!!!

Λέτε ότι δεν έχει, ε;

Και τότε πού είναι οι παικταράδες που κανονικά θα έπρεπε να είχαν αναδειχθεί από τις περίφημες ακαδημίες της Παινίας; Ποιον έχετε στο μυαλό σας; Τον Νίνη; Που αν δεν ήταν ο Μουνιόθ, σήμερα στην καλύτερη θα έπαιζε δανεικός για να ψηθεί, στον Απόλλωνα Αθηνών; Και τελικά που «ψήθηκε» στον Παναθηναϊκό τι έγινε; Βλέπετε να είχε την εξέλιξη που κανονικά θα έπρεπε να έχει ή μήπως έχει δίκιο ο Αλέφαντος που λέει ότι κάποιοι φωστήρες τον κάνανε ψιλο-τανκ με αποτέλεσμα να χάσει τη φλόγα του; Δηλαδή τι έγινε που παίζει καλά κάθε πεντ’ έξι παιγνίδια; Ποιοι ήταν αυτοί που τον κάψανε στον πρώτο χρόνο της καριέρας του βάζοντάς τον να παίζει ένα βουνό παιγνίδια, λες και το παιδί ήταν ο Κλόζε;

Τι έγινε με τον Φετφατζίδη;

Είδατε εσείς καμιά τρομερή εξέλιξη;

Αν είδατε, τότε συγγνώμη. Mάλλον πάσχω από ποδοσφαιρικό γλαύκωμα.

Ναι, αλλά τι σχέση έχει το ευτυχισμένο γεμάτο χαμόγελο με τους πιτσιρικάδες που είδες στο πάρκο της Playmobil;

Υποθέτω ότι ξεχάσατε τον πρόλογο:
Τα παιγνίδια φτιάχνονται ΓΙΑ τα παιδιά, ΥΠΕΡ των παιδιών με όλα τα πιθανά και απίθανα (πάνακριβα) τεστ μπας και κανένα παιδάκι πάθει κάτι… Από εντελώς ειδικούς δηλαδή.

Ξεχάσατε τις επιστολές των παιδιών όλου του κόσμου, οι οποίες παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από οποιοδήποτε συμπέρασμα από meeting ενηλίκων.

Ξεκινούν από το απλό παιγνίδι και συνεχίζουν με την ίδια σοβαρότητα με το μπακ, το δεκάρι, τον γκολτζή, τον χημικό, τον γιατρό, τον υδραυλικό, την μπαλαρίνα, τον cameraman κ.λπ.

Ας ξαναπάω στην περίπτωση του Γιούρκα. Όταν επέστρεψε από το Euro (ε, ναι, τι να λέμε τώρα... Κάποιο ρολάκι έπαιξε και ο χερ Ότο, ε;) τον είδα στο Κολωνάκι με μια κουρσάρα και στη διαπασών το τετραφωνικό να παίζει δημοτικά. Μπορεί να έκανε και δέκα φορές την ίδια βόλτα… Σκέφτηκα «πάει αυτός, τέλειωσε». Αλήθεια, τι έκανε στις ευρωπαϊκές ομάδες που έπαιξε; Ναι! Έβγαλε φράγκουλα, αλλά καριέρα μηδέν. Κατέληξε στον Παναθηναϊκό να μην μπορεί να διεκδικήσει τη θέση του από τον Μαρίνο.

Αφού είχαμε την ευκαιρία, πήγαμε και δυο μέρες στο Μόναχο. Δίπλα ήταν.

Στην κεντρική πλατεία γιόρταζαν τα γενέθλια της πόλης.

Μέσα σε μια νύχτα –υπό βροχή– στήσανε τη σκηνή που θα έπαιζαν οι μουσικοί, τις καντίνες που πουλάνε μπίρες, βουρστ, γλυκά και αναψυκτικά και εκατοντάδες πάγκους για τους περαστικούς. Μέσα σε μια νύχτα.

Επί δύο μέρες έριχνε καρέκλες.

Οι μουσικοί παίζανε λες και είχε καλοκαιρία είτε είχαν πέντε θεατές είτε 3.000, και οι ηλεκτρικές εγκαταστάσεις δούλευαν ρολόι. Περάσαμε στις 9 το βράδυ της Κυριακής. Ο καιρός ήταν καλύτερος, χιλιάδες κόσμου έπιναν ό,τι πίνεται, τρώγανε τη χαρά της χοληστερίνης. Το πρόγραμμα τελείωνε στις 10. Στις 11 που ξαναπέρασα τα είχαν μαζέψει ΟΛΑ, λες και δεν είχε συμβεί τίποτα.

Γιατί;

Μα επειδή αυτοί που τα έστησαν και τα μάζεψαν ήταν 100% επαγγελματίες.

Όπως ακριβώς το ίδιο είναι οι άνθρωποι μου στήνουν και ξεστήνουν τα συμπράγκαλα της Formula 1…
Επειδή τους έχουν εκπαιδεύσει και προσλάβει άνθρωποι που ξέρουν, όπως γίνεται και με τα δεξιά μπακ που σας έλεγα.

Δηλαδή όλα τέλεια είναι στη Γερμανία;

Ε, όχι δα!

Πολλά είναι χάλια.

Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα που άπτεται των προηγουμένων που σας έγραψα.

Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με το καροτσάκι της μικρής. Λάθος μου! Το κουβάλησα ουκ ολίγες φορές στα χέρια γιατί υπήρχαν μόνο σκάλες και όχι ράμπες, πράγμα που αποκλείεται να είχε συμβεί π.χ. στην Ολλανδία ή στη Σουηδία.

Ναι, αλλά η Γερμανία θέλει να μας αφαλοκόψει τώρα στην κατάσταση που βρισκόμαστε.

Μμμμμ, δεν έκανα –αλήθεια είναι– οικονομοπολιτικοτεχνική ανάλυση. Είδα όμως με τα ματάκια μου στο ΖDF δήλωση του Χέλμουτ Κολ, ο οποίος ανέφερε επί λέξει:
«Πρέπει να σώσουμε την Ελλάδα. Θα μας κοστίσει λίγο περισσότερο, αλλά πρέπει να το κάνουμε».
Ναι, αλλά ο Κολ δεν είναι πια ενεργός πολιτικός.

Σύμφωνοι, αλλά ας μην ξεχνάμε το ειδικό του βάρος, το διεθνές του κύρος και ακόμα καλύτερα, να μη μας διαφεύγει ότι και ο Μητσοτάκης δεν είναι πλέον στην ενεργό πολιτική, αλλά κάθε τρεις και λίγο είναι καλεσμένος σε κάποιο (λέμε τώρα) μεγάλο πολιτικό talk show και λέει στα 95 του όποια παπαριά τού κατέβει στο κεφάλι…

Εσείς ποια γνώμη λέτε ότι μετράει περισσότερο; Του Επίτιμου ή του Χέλμουτ Κολ που κατάφερε να επανενώσει τις δύο Γερμανίες;

Έριξα μια ματιά στο internet μπας και δω τη δήλωσή του, αλλά δεν βρήκα τίποτα - τουλάχιστον όχι εμφανώς. Αν όμως δεν χρησιμοποιούμε τη συγκεκριμένη βαρυσήμαντη δήλωση υπέρ μας, προφανώς κάτι άλλο τρέχει.

Μα γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αδελφέ;

Μα επειδή ό,τι ισχύει για τα δεξιά μπακ, ισχύει και για τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς.

Καλώς σας (ξανα)βρήκα.

YΓ1. Συγγνώμη για τις συγκρίσεις, θα φροντισω να μην επαναληφθεί.

ΥΓ2. Γίνομαι αρκετά υπερβολικός αν πω ότι ο Λαμ δεν είχε ούτε το μισό του ταλέντου του Γιούρκα; Αν ναι, το παίρνω πίσω.

Μάνος Αντώναρος