Ωωωωωωω τι έκπληξη!!!

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 γνώρισα μια κοπέλα εκπληκτικά όμορφη και εκπληκτικά πουτάνα. Ερχόταν από μικρή επαρχιακή πόλη της Κεντρικής Ελλάδας και έκανε σχέσεις μόνο με παντρεμένους - και μάλιστα με ειδίκευση-προτίμηση στους (ψιλο)ισχυρούς
Μου ’κανε εντύπωση γιατί στην πραγματικότητα δεν το ’χε ανάγκη όλο αυτό το πουτανιλίκι. Εκτός από εντυπωσιακά όμορφη, ήταν και έξυπνη και σχετικά (αρκετά) μορφωμένη.

Εγώ που αν δεν ρωτήσω αυτό που μου έρχεται στο κεφάλι, θα σκάσω (δεν ξέρετε πόσο το έχω πληρώσει αυτό το κουσούρι)… ρώτησα το γιατί. Η απάντηση με άφησε (εμένα τον άνθρωπο της μεγαλούπολης) με ανοικτό το στόμα:

- Έχω έξι αδέλφια. Στο πατρικό μου στην πόλη μου (δεν θυμάμαι ποια μού είπε) μέναμε όλα μας σε ένα δωμάτιο 3x4. Η μία αδελφή μου είναι πρεζάκι και ο ένας μου αδελφός πάσχει από σπάνια δερματική πάθηση. Όχι, δεν γυρνάω σπίτι... ούτε πρόκειται ποτέ.
Όπως καταλαβαίνετε, αυτή η κοπέλα όχι μόνο (αποκλειστικά) με παντρεμένους θα τα ’φτιαχνε, αλλά και γυμνή κωλοτούμπες στην Πλατεία Συντάγματος θα έκανε αν χρειαζόταν.

Έγραψα σε προηγούμενο post μου εδώ στο gazzetta ότι ένας δημοσιογράφος πρέπει να είναι πάντα ΠΑΝΩ από την είδηση και ποτέ ΚΑΤΩ απ’ αυτήν. Γνωρίζω ότι αυτό που λέω είναι ελιτίστικο, αλλά δεν μπορείς να πληροφορείς (ενημερώνεις) τον κόσμο αν συμβαίνει το αντίθετο.
Απλό παράδειγμα για να συνεννοηθούμε:

Δεν μπορείς να μην έχεις ταξιδέψει ποτέ στη ζωή σου και να κάνεις ρεπορτάζ υπουργείου Εξωτερικών. Στο πρώτο ταξίδι που θα σε καλέσουν στο Παρίσι ή στη Νέα Υόρκη θα γράψεις ύμνους. Με άλλα λόγια, bye-bye δημοσιογραφία (αντικειμενικότητα).

Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησα αυτό το επάγγελμα ήθελα να ασχοληθώ με το ελεύθερο πολιτικό ρεπορτάζ ή με το αθλητικό. Δεν έκανα ποτέ ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και όμως είχα την ευκαιρία ειδικά στο πολιτικό, όταν στην αρχή της καριέρας μου ένας σπουδαίος και τίμιος δημοσιογράφος (διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου) ο μακαρίτης Γιώργος Κατσώνης επέμενε.

Πήγα δυο-τρεις φορές στο press room και εκεί είδα δημοσιογράφους που είχαν την κομματική ταυτότητα κολλημένη με σκρατς στο μέτωπο. Γύρισα στην εφημερίδα και είπα στον Κατσώνη «αποκλείεται!» Ο άνθρωπος ήταν έξυπνος, συνδελφικός και κατάλαβε. Έβαλε τα γέλια και με αποδέσμευσε. Του οφείλω ότι από τότε (σε μικρή ηλικία) μου έδωσε την ευκαιρία και πολυτέλεια να γράφω σε μια κατα-δική μου στήλη ελεύθερα τη γνώμη μου. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Ήταν από τους ελάχιστους δασκάλους μου.

Ίσως μερικοί από σας –διαβάζοντας το βιογραφικό μου– θα αναρωτηθείτε γιατί έφυγα από την Αθλητική Ηχώ, όπου όταν ήμουν πολύ νέος, μου είχαν προσφέρει (και το έχω για παράσημο) την απίστευτη δυνατότητα να γράφω στην τότε τεράστια εφημερίδα χαλαρά τη γνώμη μου. Ο λόγος ήταν μια φωτογραφία δίπλα στο κείμενό μου. Μια φωτογραφία όπου ένας γνωστός pimp (καρανταβατζής του κερατά) της εποχής τα έπινε φάτσα κάρτα στα μπουζούκια.

Η λεζάντα έλεγε: «Ο γνωστός κοσμικός κ. Τάδε…. κ.λπ. Το θέμα δεν είχε καμία σχέση με τα αθλητικά και μου έκανε εντύπωση. Αφελώς (πιτσιρικάς) ρώτησα πώς κι έτσι. Και τότε ένας μαυριδερός τύπος (που αργότερα διηύθυνε διάφορα οπαδικά φύλλα) που την είχε κοτσάρει μου ανταπάντησε: «Και σένα τι σε κόφτει;»

Για σκεφθείτε λίγο… Τι μπορεί να προσέφερε για αντάλλαγμα ο νταβατζής, ώστε να μεταμορφωθεί σε «γνωστό κοσμικό»; Προφανώς μερικά από τα καλύτερα προϊόντα της πραμάτειας του. Όχι δεν είναι ισχυρό μόνο το ξέπλυμα χρήματος… Πολλές φορές είναι απείρως ισχυρότερο το ξέπλυμα του ονόματος.
Εκείνη η απορία μου ήταν η αρχή του τέλους της καριέρας μου στο αθλητικό ρεπορτάζ. Επιτρεπόταν από τον διευθυντή της εφημερίδας να γράφω δημοσίως τη γνώμη μου, αλλά απαγορευόταν από κάποιον υφιστάμενο (ο λοχίας είναι το αφεντικό του λόχου, έτσι δεν είναι;) να ρωτάω ιδιωτικώς…

Δεν πειράζει. Έκανα άλλα πράγματα, πιο ενδιαφέροντα.
Ξέρετε τι με εντυπωσιάζει πιο πολύ από όσα «έσκασαν» για το ελληνικό ποδόσφαιρο; Ό,τι κανείς μας ΔΕΝ εξεπλάγη. Ούτε εμείς που γράφουμε ούτε εσείς που διαβάζετε.

Καταλάβατε τώρα γιατί η ποδοσφαιρική ακαδημία του Άγιαξ είναι τόσο σημαντική; Επειδή για να παίξεις στην ομάδα δεν αρκεί να στοπάρεις, να σκοράρεις, να ντριμπλάρεις, αλλά οφείλεις να έχεις και καλούς βαθμούς στα υπόλοιπα μαθήματα.
Και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ κάπνιζε πούρα.
Και ο Μάκης Ψωμιάδης επίσης.
Κάντε τις συγκρίσεις και μετά το ξανακουβεντιάζουμε.

Θα σας πω στα γρήγορα μια ιστορία για να δείτε ότι τίποτα στη ζωή δεν εμφανίζεται από παρθενογένεση.
Πριν από πολλά χρόνια εργαζόμουν σε δισκογραφική εταιρία. Είχα λοιπόν τη μεγάλη τιμή και τύχη να πάω στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη μαζί με τον… Ντέμη Ρούσσο, που ήθελε διακαώς να τραγουδήσει το «Άξιον Εστί».

Μαζί μας (ήμασταν 4-5 άτομα) ήταν και ένας τύπος που δεν τον ήξερα, αλλά κάτι μου θύμιζε. Ο κ. Θεοδωράκης μιλούσε αποκλειστικά για μουσική. Κρεμόμουν από τα χείλη του, γιατί μέχρι τότε τον είχα ακούσει (στην τηλεόραση) να μιλά αποκλειστικά για πολιτική. Όλοι τρέφαμε τεράστιο σεβασμό, συμπεριλαμβανομένου και του Ντέμη Ρούσσου, που σημειώστε ότι έχει πουλήσει μερικές δεκάδες (εκατοντάδες;) εκατομμύρια δίσκους στον πλανήτη.

Όλοι μας κάθε φορά που θέλαμε να του απευθύνουμε τον λόγο, τον προσφωνούσαμε «κ.Θεοδωράκη», «μαέστρο» και φυσικά πάντα στον πληθυντικό. Ο μόνος που του μιλούσε στον ενικό ήταν ο τύπος που... κάτι μου θύμιζε, αλλά εκείνη τη στιγμή στα παλιά μου τα παπούτσια. Την ώρα που σηκωθήκαμε να φύγουμε ο τύπος έπιασε κουβέντα με τον Θεοδωράκη. Του είπε:

—Λοιπόν, Μίκη, θα το κάνουμε τρι-λαλ-λαλα-λαααααα.
—Όχι, του ’πε ο συνθέτης, θα το κάνουμε τρι-λαλ-λαλα-λαααααα.
—Δεν συμφωνώ… Τρι-λαλ-λαλα-λαααααα.
—Μα άκουσέ με. Τρι-λαλ-λαλα-λαααααα.
—Όχι έτσι…
—Όχι αλλιώς…
Ποιος ήταν αυτός που έφερνε αντίρρηση και μάλιστα με τόση άνεση για μουσικά θέματα στον Μίκη Θεοδωράκη;
Ρώτησα –πολύ ευγενικά– για τι πράγμα συζητούσαν.
-Για τη σύνθεση του εθνικού ύμνου της Παλαιστίνης, μου είπε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Πήγα να λυποθυμήσω…

Ο τύπος ήταν ο νέος ενορχηστρωτής της μουσικής Θεοδωράκη. Έτσι εξηγούνταν και η άνεση απέναντί του.
Αργότερα στο αυτοκίνητο, με πιο καθαρό μυαλό, θυμήθηκα πού τον είχα ξαναδεί.
Όταν εργαζόμουν στο MEGA, είχε έρθει να ζητήσει δουλειά (εκείνος και η ορχήστρα του) στο μεγαλύτερο project της εποχής, δηλαδή στην ιδιωτική τηλεόραση.

Ποιο ήταν αυτό;
Το «Μπράβο» της Ρούλας Κορομηλα.
Αποτέλεσμα;
Δεν άρεσε στη Ρούλα και δεν προχώρησε η συνεργασία.
Ο άνθρωπος που ’χε διαλέξει (μετέπειτα) ο Μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης για ενορχηστρωτή του, δεν άρεσε στη Ρούλα…
Μάλιστα, στη Ρούλα.

Στη Ρούλα που είχε ενθουσιαστεί με τον… Τριαντάφυλλο. Τον θυμάστε τον Τριαντάφυλλο; Ναι, ναι, εκείνον που ’χε πει ότι θα τραγουδήσει… Στέλιο Καζαντζίδη.
Φταίει η Ρούλα;
Όχι, δεν φταίει. Τόσο ήξερε, τόσο έλεγε.
Φταίνε όμως αυτοί που την άφησαν να επιλέγει. Φταίνε αυτοί που λόγω τηλεθέασης την άφησαν να οδηγήσει (διαλέξει) την ελληνική μουσική, τους Έλληνες ηθοποιούς, την ελληνική γλώσσα, την αισθητική. Φταίνε αυτοί που της επέτρεψαν από κορίτσι της διαπλανής πόρτας να γίνει η τηλε-μούσα της ελληνικής (κι όχι μόνο) υψηλής ραπτικής.

Μερικές φορές τούς καταλαβαίνω τους serial killers.
Όταν ο π.χ. Τριαντάφυλλος (προσέξτε το ρήμα) πιστέψει ότι είναι μεγαλύτερος από τον Μπιθικώτση, όταν η ελληνική πραγματικότητα του το επιβεβαιώσει, μη σας κάνει εντύπωση γιατί το 2011 ο πιτσιρικάς χουλιγκαναίος, ισοπεδωμένος ο ίδιος, ισοπεδώσει ό,τι υπάρχει δίπλα του… υλικό ή άυλο.

Μη σας κάνει εντύπωση που δεν μας κάνει εντύπωση που το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει περάσει (όχι μία, αλλά περισσότερες φορές) σε χέρια ανθρώπων που περιγράφονται στα σημερινά ρεπορτάζ.
Σαφές;