Αναζητώντας τον επόμενο τρελό

Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι ανακοίνωσαν σήμερα την αποχώρησή τους από το μπάσκετ και άφησαν τον Ολυμπιακό σε κενό εξουσίας μέχρι νεωτέρας. Οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι έκαναν το ίδιο πριν από αρκετές εβδομάδες -έστω χωρίς επίσημη ανακοίνωση- και ψάχνουν αγοραστή για τον Παναθηναϊκό.

Το επαγγελματικό μπάσκετ δεν θα είναι πιά το μπάσκετ που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε. Ο πήχυς, τοποθετημένος εδώ και 20-25 χρόνια στα επίπεδα των ευρωπαϊκών ρεκόρ, κατεβαίνει χαμηλά.

Ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα συνέβαινε αυτό. Οσοι ισχυρίζονται ότι έπεσαν από τα σύννεφα απλώς ζούσαν στα σύννεφα. Οι δύο ΚΑΕ που μονοπώλησαν τους προβολείς τα τελευταία χρόνια λειτούργησαν με το ιδιότυπο καθεστώς της "οικογενειακής επιχείρησης" ελληνικού τύπου, χωρίς ρεαλιστικό προϋπολογισμό, χωρίς άξια αναφοράς έσοδα, χωρίς επιχειρησιακό πλάνο. Συντηρήθηκαν χάρη στο βαθύ πορτοφόλι και στη βαθιά τρέλα των τεσσάρων προέδρων. "Είναι τρελός ο πρόεδρος", τραγουδούσε η ασύδοτη κερκίδα όποτε τη μεθούσε κάποιος τίτλος. Τρελός με περικεφαλαία. Μπορεί και βλαξ, όπως λέει μια ψυχή.

Τι θα αγοράσει όποιος (εξίσου τρελός) αποφασίσει να αγοράσει τον Παναθηναϊκό από τους Γιαννακόπουλους ή τον Ολυμπιακό από τους Αγγελόπουλους; Έναν οργανισμό γεμάτο χρέη και υποχρεώσεις, φορτωμένο με συμβόλαια που είναι αδύνατο να τηρηθούν με επιχειρηματικούς όρους. Με μηδενική δυναμική. Πώς θα κινηθεί ο Αμερικανός επενδυτής που θα θελήσει να ποντάρει στην αγορά του πρωταθλητή Ευρώπης μπάσκετ;

Θα κινηθεί όπως κινούνται δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν (και κυρίως στους οπαδούς) οι Αμερικανοί λεφτάδες μόλις αποκτούν τον έλεγχο των μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων του εξωτερικού, πχ της Αγγλίας: θα κοιτάξει να ισοσκελίσει στο μέτρα του εφικτού τα τρέχοντα έξοδα με τα αναμενόμενα έσοδα, χωρίς να ενδιαφερθεί για σημαίες και λάβαρα. Και θα πουλήσει όποιο περιουσιακό στοιχείο μπορεί να αξιοποιηθεί. Την επόμενη μέρα, ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα είναι παίκτης της Μπαρτσελόνα ή της Έφες Πίλσεν ή όποιου άλλου έχει τα χρήματα για να τον αγοράσει.

Ο διάδοχος των Αγγελόπουλων στον Ολυμπιακό, εάν μιλάμε για κάποιον κυνικό επιχειρηματία που θα θελήσει να βάλει το μαγαζί σε τάξη, θα πουλήσει αμέσως το Σπανούλη και τον Τεόντοσιτς. Και ούτω καθ'εξής.

Μήπως διαθέτουν κάποιο άλλο αξιοποιήσιμο περιουσιακό στοιχείο οι δύο υπερδυνάμεις του ελληνικού μπάσκετ, εκτός από τους δεμένους με ισχυρά συμβόλαια μπασκετμπολίστες; Δεν έχουν καν δικό τους γήπεδο. Αν μη τι άλλο, ο ...ΠΑΟΚ θα μπορούσε να πουλήσει το "Παλατάκι" της Πυλαίας. Έστω με απλήρωτους τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ.

Αποχωρώντας από την ΚΑΕ Ολυμπιακός, οι Αγγελόπουλοι εκτόξευσαν ξεροκόμματο προς την κερκίδα, έναν ξεχασμένο από τις ημέρες των τελικών της Α1 "δεκάρικο" περί διαιτησίας, κατεστημένου και κυκλωμάτων που ευνοούν τον Παναθηναϊκό. Παλιά, ξυνά σταφύλια. Θα ήταν ίσως πιο έντιμο και καίριο να μιλούσαν για την οικονομική δυσπραγία και το έλλειμμα βιωσιμότητας που παρουσιάζει πλέον μία αθλητική επιχείρηση -ειδικά αυτού του βεληνεκούς- στη μισοπεθαμένη Ελλάδα. Και για τα εμπόδια που συνάντησαν όποτε προσπάθησαν να χτίσουν τον Ολυμπιακό πάνω σε σύγχρονα θεμέλια, απαλλαγμένα από τους τερμίτες της χουλιγκαναρίας.

Διάλεξαν άλλο δρόμο. Στα δικά μου αυτιά, η φρασεολογία της ανακοίνωσης των Αγγελόπουλων μοιάζει με χείρα φιλίας προς τους οπαδούς έναντι ενδεχόμενης εισόδου της οικογένειας στην ΠΑΕ Ολυμπιακός (ή και μελλοντικής επιστροφής στην ΚΑΕ). Στα τυφλά μάτια των "ερυθρόλευκων" φανατικών, οι Αγγελόπουλοι είναι περίπου ...προδότες, επειδή προσπάθησαν να γκρεμίσουν την παντοκρατορία του Παναθηναϊκού με σταυρό στο χέρι. Άραγε θα αλλάξουν οπλοστάσιο αν -ακολουθώντας τα προ 18ετίας χνάρια του Κόκκαλη- αποφασίσουν να προσχωρήσουν στο ποδόσφαιρο;

Προέχει, βέβαια, να τελεσιδικήσει το ζήτημα. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος υποσχέθηκε να αναλάβει πρωτοβουλία για να μεταπείσει τους Αγγελόπουλους και εύχομαι να τα καταφέρει. Ο Ολυμπιακός κινδυνεύει άμεσα να γίνει σαν την ΑΕΚ της μετά Φιλίππου εποχής, όπου οι μετοχές έγιναν κουρελόχαρτα στα χέρια ενός ανθρώπου απρόθυμου να εμπλακεί ή να δώσει λύσεις σε φλέγοντα ζητήματα.

Οι φήμες που μιλούν για εμπλοκή του Μαρινάκη ακούγονται -μέρες που είναι- ακόμα πιο δυσοίωνες: από τους Αγγελόπουλους των αναμφισβήτητων καλών προθέσεων, το τμήμα μπάσκετ κινδυνεύει να περάσει στα χέρια ανθρώπων μπλεγμένων στο σκάνδαλο των στημένων αγώνων. Υπάρχει όμως τρίτη, "συμβατική" λύση; Στον ορίζοντα φαίνονται μοναχά τρικυμίες.

Σκοτεινή φαίνεται και η επόμενη μέρα της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, αφού οι Γιαννακοπουλαίοι δυσκολεύονται να βρουν αγοραστή με στοιχειώδη οικονομική επιφάνεια και φιλοδοξία. Η διοικητική πορεία του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού είναι ένα εφιαλτικό παράδειγμα κακοδιαχείρισης, μολονότι ξεκίνησε από καλύτερη επιχειρηματική βάση σε σύγκριση με την "πράσινη" ΚΑΕ. Υπάρχει βεβαίως και εδώ ο κίνδυνος εμπλοκής ανθρώπων που ονομάζονται ή φωτογραφίζονται στο σκάνδαλο των στημένων ποδοσφαιρικών αγώνων.

Λέτε να πληρώσει τελικά το ...μπάσκετ, το καλοκαίρι της πανηγυρικής κατάρρευσης του ποδοσφαιρικού σκηνικού; Αυτό θα είναι άνω ποταμών...

Τώρα που μοιάζει να εκθεμελιώνεται το οικοδόμημα του ελληνικού επαγγελματικού μπάσκετ, η Εθνική ομάδα μπορεί να αποτελέσει τελευταίο προπύργιο αντίστασης και ταυτόχρονα καταφύγιο συσπείρωσης των διόλου αμελητέων δυνάμεων που θα συνεχίσουν να το υπηρετούν.

Εάν δεν υπάρξουν δραματικά ευχάριστες εξελίξεις τις επόμενες εβδομάδες, σχεδόν όλοι οι πρωτοκλασάτοι Έλληνες μπασκετμπολίστες θα αναζητήσουν την τύχη τους -με συμβόλαια αντάξια των σημερινών- σε ομάδες του εξωτερικού. Χωρίς να υπολογίζονται όσοι τυχόν πουληθούν, μένουν ελεύθεροι από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό αρκετοί παίκτες της Εθνικής ανδρών: Φώτσης, Τσαρτσαρής, Περπέρογλου, Παπαλουκάς, Μπουρούσης, Μαυροκεφαλίδης και άλλοι. Ο τελευταίος ήδη ετοιμάζει τις βαλίτσες του για τη Ρωσία.

Μήπως είναι καιρός να υπάρξει μία πανστρατιά όσων ενδιαφέρονται να κρατήσουν όρθιο το φρούριο, με μπροστάρισσα την Εθνική ομάδα; Εάν αυτή διακριθεί στη Λιθουανία και εξασφαλίσει και την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου θα κρατήσει ψηλά τη σημαία, όπως έκανε στα δύσκολα για το συλλογικό μπάσκετ (αφού ο Παναθηναϊκός έπαιζε μόνος) χρόνια μεταξύ 2003-7.

Ταυτόχρονα θα συντηρήσει τους δείκτες της δημοφιλίας και θα ζεστάνει με καλό, εθνικής αποδοχής μπάσκετ το ευρύ κοινό, το υγιές μάλιστα κοινό και όχι εκείνο που παρακολουθεί την πορτοκαλί μπάλα μόνο στα πρασινοκόκκινα ντέρμπι. Θα είναι κρίμα κι άδικο να φύγει άδειο το τρένο του μπάσκετ, τώρα που ο κοσμάκης ακούει ποδόσφαιρο και παίρνει δρόμο για να γλιτώσει από τη δυσωδία.