Μάθανε πως... αυτωνόμαστε!

Με πόνο ψυχής (για να επικαλεστώ και τη δεδηλωμένη συναισθηματική κατάσταση των Αγγελόπουλων) διαπιστώνω ότι τις τελευταίες μέρες μάθανε πως... αυτωνόμαστε, πλακώσανε κι οι γύφτοι! Και μάλιστα γύφτοι απ’ όλη την Ευρώπη, που μυρίστηκαν αίμα και άρχισαν να ορμάνε σαν τα βαμπίρ...

Είναι ολίγον τι φρικιαστική αυτή η παρομοίωση, αλλά δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, η οποία θέλει τους παίκτες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού να γίνονται έρμαια ομάδων του εξωτερικού. Με τους Αγγελόπουλους να έχουν ήδη ανακοινώσει την αποχώρησή τους και τους Γιαννακόπουλους να τους ακολουθούν (προφανώς μόλις βρουν αγοραστή), το ελληνικό μπάσκετ είναι τοπίο στην ομίχλη...

Παρεμπιπτόντως και το (κινηματογραφικό) τοπίο στην ομίχλη, ένας Αγγελόπουλος το ’φτιαξε και το υπενθυμίζω αυτό με την ελπίδα ότι οι εξελίξεις στα ενδότερα των αιωνίων αντιπάλων θα συμβούν πιο γρήγορα απ’ ό,τι στις ταινίες του σκηνοθέτη, αλλά δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος περί αυτού!

Μεταξύ μας, τώρα (και μη γίνει κουβέντα παραέξω, διότι θα πλακώσουν κι άλλοι γύφτοι) πόσο γρήγορες μπορεί να είναι εξελίξεις στο μπάσκετ μιας χώρας που βουλιάζει ολοένα και περισσότερο; Τι και για ποιο λόγο να περιμένουμε το μπάσκετ (να ακμάζει και) να αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα ενός λαού που θέλει να κλάψει για την απώλεια του εισοδήματος, για την ανεργία ή ακόμη και από τα δακρυγόνα στο Σύνταγμα και δεν έχει μαντίλι για να σκουπίσει τα δάκρυά του;

Οι Αγγελόπουλοι εξήγησαν περιεκτικά τους λόγους για τους οποίους αποσύρονται από τα κοινά του μπάσκετ. Οι Γιαννακόπουλοι επικαλούνται εδώ και καιρό τη φυσιολογική φθορά και την κόπωση, άλλωστε ελόγου τους έχουν και τα άλλοθι όχι μόνο της επιτυχίας αλλά και της ηλικίας. Οι υπόλοιπες ομάδες κινούνται ούτως ή άλλως μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, οπότε η υποχώρηση του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού τούς καθιστά μέρος του κανόνα και όχι της εξαίρεσης. Ναι, προφανώς δεν θα τρέχουν ν’ αγοράζουν νερά από την τσέπη τους ο Μάνος Παπαδόπουλος και ο Μίλαν Τόμιτς (όπως συνέβαινε το 2004 στον Ολυμπιακό), αλλά είναι βέβαιο ότι σήμανε το τέλος της ευδαιμονίας, την οποία απολάμβαναν οι δύο ομάδες χάρη στην ευμάρεια των ιδιοκτητών τους.

Κοινώς, αυτά που ξέραμε να τα ξεχάσουμε!

Περισσότερο και πιο νωρίς από τους δικούς μας, πολύ φοβάμαι ότι το νόημα της σκληρής πραγματικότητας που διαμορφώνεται γύρω μας το έπιασαν οι ξένοι, που έχουν πέσει σαν τα... κοράκια πάνω στον Φώτση, στον Περπέρογλου, στον Νίκολας, στον Σπανούλη, στον Τεόντοσιτς, στον Μπουρούση, στον Μαυροκεφαλίδη και σε κάθε άλλο ελεύθερο ή και δεσμευμένο παίκτη, ακόμη και στο εγγυημένο συμβόλαιο του Ολυμπιακού με την Ευρωλίγκα (βλέπε Χίμκι). Εδώ ο Μπαλτούτσι πήγε χαράματα πριν από τέσσερα χρόνια στα γραφεία της ΒΙΑΝΕΞ, άφησε μια τσάντα λεφτά και έβαλε τον Σισκάουσκας στο πρώτο αεροπλάνο για τη Μόσχα, θα κωλώσει να απαγάγει τους δικούς του πελάτες ο (κάθε) Ρασνιάτοβιτς, τώρα που οι αντιστάσεις των ελληνικών ομάδων έχουν καμφθεί;

Έλα μου ντε!

Είναι όντως πολύ μίζερη πλην αναπόφευκτη η κατάσταση στις δυο ομάδες αλλά και στις υπόλοιπες, τις οποίες τόσο εύστοχα ο Δημήτρης Παπανικολάου είχε χαρακτηρίσει ισοαδύναμες! Στον Ολυμπιακό άρχισαν ήδη να συμβιβάζονται με την περιστολή όχι μονάχα των εξόδων αλλά και των στόχων, ενώ στον Παναθηναϊκό δεν κουνιέται φύλλο εδώ και καιρό κι αυτή η άπνοια δίνει δικαίωμα στον καθένα να εποφθαλμιά τα περιουσιακά στοιχεία του.

Μέχρι κι ο Μπόγρης (έφυγε και) πήγε στους... Μπουλς!

Λοιπόν, για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά και κυρίως σε μια τάξη, αυτό που συμβαίνει εδώ και χρόνια με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό αντίκειται σε κάθε (οικονομική) λογική και συνιστά παράδειγμα προς αποφυγήν: οι δυο ομάδες είχαν ετήσιο προϋπολογισμό γύρω ή και πολύ πάνω από τα 20 εκατομμύρια ευρώ και είναι ζήτημα αν εισέπρατταν το ένα τέταρτο, άντε στην καλύτερη περίπτωση το ένα τρίτο από αυτές τις δαπάνες τους! Ατυχώς για τη μεγαλομανία, το ψώνιο, την ευμάρεια και τη συνεπαγόμενη αδιαφορία που επιδείκνυαν για τη χασούρα οι δύο οικογένειες, το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο και τα έσοδα υπολείπονται πολύ των εξόδων...

Από την πρώτη ανάγνωση των θέσεων ή των προθέσεών τους, οι Αγγελόπουλοι και οι Γιαννακόπουλοι δεν αποσύρονται λόγω της κρίσης, του Μνημονίου ή του φρεσκοψηφισμένου Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, ούτε εξαιτίας του παρεπόμενου Εφαρμοστικού Νόμου. Οι πρώτοι επικαλέστηκαν την αδυναμία τους να νικήσουν το κατεστημένο και το παρασκήνιο, οι δεύτεροι τον κορεσμό και την απροθυμία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να αποδεχτεί την μπασκετική κληρονομιά, ωστόσο το ένα δεν αναιρεί το άλλο: σε μια χώρα που τρώει τις σάρκες της, οι μεγάλες επενδύσεις στο μπάσκετ (όπου μάλιστα η αντιπαροχή είναι πολύ μικρότερη σε σχέση με το ποδόσφαιρο) αποτελούν περιττή πολυτέλεια...

Το χαμήλωμα του πήχη δεν επιφέρει κιόλας τη συμφορά. Εφόσον οι δύο ΚΑΕ περικόψουν τις δαπάνες τους, αυτός ο εξορθολογισμός μπορεί να αποτελέσει νέο σημείο εκκίνησης και επιπλέον κίνητρο για να ξεφύγουν από την πεπατημένη και από τη σιγουράντζα των μεγιστάνων που τις διαφεντεύουν μέχρι τώρα. Ας αναζητήσουν νέους πόρους εσόδων, ας διαμορφώσουν αναλόγως τα ρόστερ τους, ας δώσουν μια ευκαιρία παραπάνω στους νεαρούς παίκτες και ας προσαρμοστούν ομαλά στην καινούργια πραγματικότητα...

Σε τέτοιες περιπτώσεις που μια ομάδα (όπως μια εταιρία ή μια κυβέρνηση) σφίγγει τα λουριά, απαιτείται συναίνεση, η οποία δεν ξέρω αν υφίσταται. Λέγεται ότι μεταξύ άλλων οι Αγγελόπουλοι τσατίστηκαν από την αδιαλλαξία κάποιων παίκτων στην πρόταση μείωσης των αποδοχών τους. Δεδομένου ότι (όπως είχε πει το 1987) ο Φασούλας, «πουλάμε το ταλέντο μας» και επειδή αυτή η... εμπορική κίνηση έχει ημερομηνία λήξης, το σκεπτικό των παικτών και των προπονητών μπορεί να διαφοροποιείται σε σχέση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους που δέχονται τις μειώσεις σκεπτόμενοι ότι δεν τους περισσεύουν οι επαγγελματικές επιλογές, ούτε μπορούν να δουλέψουν στο εξωτερικό.

Ό,τι και να γίνει, ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός και το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να σταθούν στις επάλξεις και να μην καταληφθούν από... αυτοκτονικό ιδεασμό! Το σκηνικό αλλάζει, η ελληνική κυριαρχία στην Ευρωλίγκα πιθανότατα θα λάβει τέλος κι ίσως όταν μείνουμε λιγότεροι και μεταξύ μας, να σκεφτούμε καλύτερα τα πράγματα και να δώσουμε στο μπάσκετ νέα διέξοδο: ένα φρέσκο όραμα, μαζί με συγκεκριμένο πρόγραμμα, πακέτο που (ελέω της αποχώρησης των μαικήνων) μπορεί να μην είναι τόσο πολυτελές, χλιδάτο και αξιοζήλευτο, αλλά διάβολε, ίσως αποβεί δικαιότερο, ανταγωνιστικότερο και κυρίως πιο βιώσιμο.