Ανοίξτε την πόρτα!

Αυτός ο Μπουρούσης θέλει τελικά κρέμασμα.

Όχι επειδή χρειαζόταν το φαρμακάκι του για να πηδάει σαν ακρίδα. Αυτό στο φινάλε είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός, να καταστρέφει την καριέρα του και κατ’ επέκταση τη ζωή του… Αφήστε που από όσα διαβάζω, τον τύπο μπορεί να τον κλότσησαν έξω από τον Ολυμπιακό, αλλά όλο και κάποιες ομάδες θα τον θέλουν…

Σιγά τώρα που φτερνίστηκε η ηθική και ανησύχησε ο (πρωτ)αθλητισμός.

Θέλει κρέμασμα γιατί με το ηλίθιο τηλεφώνημα που έκανε στον Μάκη Ψωμιάδη, άνοιξε θεόρατα την πόρτα να βγουν από τα αθλητικά πράγματα οι πλούσιοι άνθρωποι που για δικούς τους λόγους (μην προσπαθήσετε να τους αναλύσετε, γιατί θα κάνετε λάθος· αλλιώς σκέφτεται ένας πολυεκατομμυριούχος και αλλιώς ένας μισθωτός)… που για τους δικούς τους λόγους λοιπόν, γούσταραν να τα χώνουν (τα χρήματα ντε) στις ομάδες.

Ακούτε ή διαβάζετε εσείς πουθενά το όνομα των Γιαννακόπουλων;

Όχι!

Διαβάζετε το όνομα των Βαρδινογιάννηδων;

Όχι!

Έχετε ιδέα τι λέει ο Κόκκαλης για τα αθλητικά;

Όχι!

Θα ξανασυναντήσουμε εύκολα το όνομα των Αγγελόπουλων;

Όχι!

Δεν χάθηκαν μόνο από τις ομάδες, χάθηκαν από την ειδησεογραφία. Μην μπερδεύστε! Δεν τους ξέχασε η ειδησεογραφία, εκείνοι χάθηκαν. Επίτηδες.

Κοιτάξτε να δείτε... Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλοϊκά όσο φαίνονται. Επαναλαμβάνω, δεν μετρούν όλοι όπως μετράμε εμείς. Φυσικά, για εμάς όλους είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Άλλοι έχασαν τις δουλειές τους, άλλοι είδαν τις συντάξεις τους να μειώνονται δραματικά, άλλοι δεν βρίσκουν δουλειά, άλλοι χρωστάνε, άλλοι δεν έχουν ούτε ένα ευρώ στον λογαριασμό τους κ.λπ.

Ο κόσμος αλλάζει και εμείς είμαστε ακριβώς στο κέντρο. Σε λίγο (;) καιρό τα πάντα θα ’χουν πάρει την τελική τους μορφή. ΟΚ! Το ξεπερνώ γρήγορα –αν και καταλαβαίνω ότι αυτά που λέω χωράνε μεγάααααααλη κουβέντα και αντιπαράθεση– αλλά σήμερα άλλο είναι το θέμα μου. Θέλω να πω ότι ο κόσμος δεν πρόκειται να χαθεί. Θα αλλάξουμε, αλλά πάλι εδώ θα ’μαστε.

Αυτό που αλλάζει –και εμείς οι κοινοί θνητοί δεν είμαστε σε θέση να το διακρίνουμε– είναι ότι μια (μικρή αλλά ισχυρότατη) τάξη ανθρώπων θα εξαφανισθεί και στη θέση της θα ’ρθει μια άλλη.

Όταν τον Σεπτέμβριο του 2009 κατέρρευσαν η Lehman Brothers και μερικά άλλα γιγαντιαία χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, οι κολλητοί τους δηλαδή, εμείς οι απλοί άνθρωποι κουνήσαμε το κεφάλι και το αντιμετωπίσαμε σαν κουτσομπολίστικη είδηση. Κάτι σαν –ας πούμε– να χάλασε ο αρραβώνας του Αλβέρτου του Μονακό. Ούτε ένας από μας δεν νοιάστηκε που εκείνη την εποχή τα μεγάλα χρηματιστήρια ανά τον κόσμο έκαναν μια καταπληκτική κωλοτούμπα, που μπροστά της η «κωλοτούμπα Αθανασιάδη» (εντελώς δικό του trademark, π.χ. όπως έχει καταχυρωθεί διεθνώς στη γυμναστική το «άλμα Μελισσανίδη» ) μοιάζει με μικρό χοροπηδητό.

Θυμάστε τι σοκ είχαν πάθει τότε οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες και πώς εμείς πανηγυρίζαμε ότι οι δικές μας τράπεζες αντέχουν και είναι υγιείς; (Θεέ μου, τι παραμύθι μάς έχουν πουλήσει!)

Δεν φαντάζομαι λοιπόν να φαντάζεστε ότι όλοι αυτοί οι καρα-πλούσιοι είχαν επενδύσει τα χρηματάκια τους εκεί που έχετε και σεις έναν σεμνό και ταπεινό λογαριασμό ταμιευτηρίου...

Τα είχαν επενδύσει ακριβώς στο επίκεντρο του σεισμού.

Φάγανε μια σφαλιάρα (για τα δικά τους μέτρα) που η σφαλιάρα που έφαγε ο παππούς με τη συνταξούλα του, μοιάζει με γλωσσόφιλο της (καλέ τι απέγινε αυτή;) Τζούλιας…

Σιγά-σιγά, γιατί μπορεί και να παρερμηνεύθηκε αυτό που λέω.

Πριν από τρία-τέσσερα χρόνια έκανα βόλτα στο Σούνιο. Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν οι τόσες πολλές υπέροχες βίλες, των οποίων οι κεντρικές αυλόπορτες ήταν κλειδωμένες με σκουριασμένες αλυσίδες και λουκέτα. Οι κήποι ήταν χορταριασμένοι και οι τοίχοι «ξεφλουδισμένοι».

Μιλάμε για πολλέεεεες βίλες.

Ρώτησα γιατί.

Η απάντηση που πήρα (από ανθρώπους που ήξεραν πρόσωπα και πράγματα) ήταν αυτή:

Οι βίλες αυτές ανήκουν (;) σε ανθρώπους που κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της Ελλάδας μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70. Ξαφνικά με τη μεταπολίτευση χάθηκαν. Οι βίλες τους μένουν να αραχνιάζουν, για να μας θυμίζουν την αλλοτινή τους ύπαρξη. Κάτι σαν τις αίθουσες τροπαίων των μεγάλων ομάδων.

Τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν στην ελληνική σκηνή ονόματα που δεν είχαμε ξανακούσει ποτέ. Πού βρέθηκαν αυτοί; Μα είναι απλό:

Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με το ελληνικό χρηματιστήριο (κραχ του 1999) ο πολύς κόσμος στάθηκε στο γεγονός ότι έχασε τις οικονομίες του. Φυσικό ήταν. Πολλοί καταστράφηκαν. Σύμφωνοι! Όμως κανείς δεν μέτρησε πόσοι (λίγοι ντε!) έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη πάρα πολύ πλούσιοι!

Κάθε σκάνδαλο, κάθε ύφεση, κάθε κακιά εποχή φερνει την καταστροφή. Για τους πολλούς... Όχι όμως για όλους. Π.χ. μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο –όταν ο πλανήτης (οι άνθρωποι δηλαδή) προσπαθούσε να ξαναβρεί την περπατησιά του– μερικοί είδαν ολοκάθαρα την ευκαιρία. Ας πούμε ο Αριστοτέλης Ωνάσης.

Κάτι τέτοιο ζούμε και τώρα. Και αν αυτή τη στιγμή δεν είναι φανερό, κάντε υπομονή δυο-τρία χρόνια και τα ξαναλέμε.

Διαβάζω με μεγάλη προσοχή τους συναδέλφους μου Βασίλη Σκουντή και Νίκο Παπαδογιάννη. Και οι δυο τους –αν μου επιτρέπουν την ανάλυση– είναι φανερό ότι κτυπάνε το κεφάλι τους με αυτά που συμβαίνουν και πολύ περισσότερο γι’ αυτά που πρόκειται να συμβούν στο ελληνικό μπάσκετ, που τόσο αγαπούν και γνωρίζουν. Και οι δυο τους «αναρωτιούνται» πού θα βρεθούν άλλοι «τρελοί» να χώσουν τόσο χρήμα στο άθλημα, χάνοντας χρήματα και ποτέ κερδίζοντας.

Μέχρι να εμφανισθούν οι καινούργιοι που αυτή τη στιγμή κάνουν πάρτι λόγω της ύφεσης… πιάσ’ το αβγό και κούρευ’ το.

Έβλεπα χθες στη ΝΕΤ το γκραν πρι στίβου της Λωζάννης. Ούτε ένας Έλληνας αθλητής. Μα τι έγιναν όλοι αυτοί οι αθληταράδες; Πού είναι η επόμενη γενιά;

Η ποια;

Η επόμενη γενιά;

Χαχαχαχαχαχαχαχα…

Η επόμενη γενιά;

Μα τι λέω ο άνθρωπος;

Επρόκειτο για μια εφάπαξ γενιά που δημιουργήθηκε (το εννοώ το ρήμα) επειδή κάποιοι είχαν ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ (βλ. Ολυμπιακοί Αγώνες Αθήνας) οικονομικό ενδιαφέρον.

Θα θυμάστε φαντάζομαι τους χορηγούς.

Ας πάμε στην άρση βαρών…

Ορίστε το σοβαρότατο σχόλιό μου:

«Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα….»

Τελικά ύστερα από τόσες παραγράφους αλλάζω τον πρόλογο.

Ο Γιάννης Μπορούσης δεν άνοιξε την πόρτα.

Την έκλεισε.

Καλό μήνα!

YΓ1. Συμβουλή προς τους νεότερους. Μην απελπίζεστε. Δείτε μπροστά! Δείτε διαφορετικά! Πιάστε το πόμολο της πόρτας που οδηγεί στη νέα εποχή. Δεν είναι κλειδωμένη... απλώς κλειστή.

Μάνος Αντώναρος

ΥΓ2. Η ειδησεογραφία με πρόλαβε για να με επιβεβαιώσει. Οι Γιαννακόπουλοι θα παραμείνουν ακόμα έναν χρόνο με μειωμένο όμως μπάτζετ.