Aπό ιδιοκτήτες, «ευεργέτες»

Ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει τι θα συμβεί τελικά με τους Γιαννακόπουλους και τους Αγγελόπουλους. Η στάση των ιδιοκτητών της ΚΑΕ Παναθηναϊκός είναι πλέον ξεκάθαρη και τίμια απέναντι στους φίλους της ομάδας. Καθαρές κουβέντες, δημόσιες τοποθετήσεις, όχι λόγια, λόγια, λόγια, όπως παλαιότερα για πολλά ζητήματα.

Το ίδιο ισχύει και για τους Αγγελόπουλους, οι οποίοι σε πολλά ζητήματα κράτησαν στάση που θύμιζε την οικογένεια Βαρδινογιάννη (προσπάθεια για συνεργασία όχι όμως και εξάρτηση από τους οργανωμένους, επιμονή σε μη αλλαγή προπονητή, σύγκρουση με τον «ισχυρό αιώνιο» μόνο μέσω των θεσμικών οργάνων), χάνοντας βεβαίως πολύ περισσότερα χρήματα σε πολύ λιγότερα χρόνια σ’ ένα άθλημα το οποίο –στην εποχή που μπλέχτηκαν– δεν είχε σοβαρά έσοδα ούτε από τα τηλεοπτικά δικαιώματα ούτε από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ούτε από τα εισιτήρια ούτε από τις χορηγίες και τις διαφημίσεις.

Αυτό όμως που φαίνεται δεδομένο πια, είναι ότι ο οπαδός βλέπει με διαφορετικό μάτι το αφεντικό της ομάδας του. Όχι μόνο ο ερυθρόλευκος τον Μαρινάκη, σκεπτόμενος ότι δύσκολα θα είχε βρεθεί άλλος με τέτοια πώρωση και οικονομική επιφάνεια, μετά την οριστική απόφαση του Σωκράτη Κόκκαλη για αποχώρηση και βλέποντας την κατάντια του Ερασιτέχνη (ειδικά αυτό που έχει συμβεί με τους πολίστες είναι απίστευτο!).

Όχι μόνο ο φίλος του Παναθηναϊκού, ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι το χειρότερο καλοκαίρι της χώρας του μετά το 1967 συμπίπτει με το χειρότερο καλοκαίρι της ομάδας του, η οποία κρέμεται από την απόφαση του Κλαούντιο Λοτίτο για να δει αν θα μπορέσει να αγοράσει κάποιον παίκτη, έχει μόνο έναν άνθρωπο να τρέχει για όλα, κινδυνεύει με διάλυση σε όλα τα τμήματα πλην ποδοσφαίρου και μπάσκετ και μειώνει σε μεγάλο βαθμό το μπάτζετ του πρωταθλητή Ευρώπης.

Όχι μόνο ο φίλος της ΑΕΚ, που βλέπει τον έναν μεγαλομέτοχο να ζητάει το ενοίκιο για το προπονητικό κέντρο και τον άλλο να δίνει την ύστατη στιγμή τα απαραίτητα για την αποφυγή της ξεφτίλας χρήματα, προκειμένου να μην έχει η ομάδα ρόστερ χειρότερου επιπέδου από τον περυσινό Ολυμπιακό Βόλου.

Αλλά και ο φίλαθλος του Πανιωνίου που αναθεματίζει επειδή έχασε τον Κωνσταντίνο Τσακίρη, ο φίλος του Ατρόμητου που αξιολογεί διαφορετικά πλέον το μέγεθος «Σπανός» στο ελληνικό ποδόσφαιρο (εύκολα θα γινόταν τώρα μεγαλομέτοχος της ΑΕΚ ή του ΠΑΟΚ αν ήθελε…), ο φίλος της Ξάνθης που ξέρει ότι έχει σταθερό χρηματοδότη, όπως και ο οπαδός του Παναιτωλικού, του ΠΑΣ Γιάννινα, της Λάρισας, του Πανσερραϊκού και της Δόξας Δράμας. Ή ο οπαδός του Άρη, που νιώθει υπερήφανος επειδή αισθάνεται ο μοναδικός «αυτοδύναμος» σε ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Έχω σε μεγάλη εκτίμηση εκείνους τους φίλους του ΠΑΟΚ που δεν αντιμετωπίζουν τον Βασίλη Φλωρίδη και τους Σαχπαζίδηδες ως μεσσίες. Ίσως διότι έχουν περάσει από πολλά (ή πολλούς, από τον «βασιλιά των μαγιό» μέχρι τους Άραβες), ίσως διότι ο Ζαγοράκης προσπάθησε να τους μάθει (και εν μέρει τα κατάφερε) ότι πρέπει να πιστεύουν περισσότερο στις δικές τους δυνάμεις και στην ομάδα τους και λιγότερο στον οποιοδήποτε επενδυτή. Δεν είναι όλοι οι ΠΑΟΚτσήδες έτσι, αλλά η πλειονότητά τους είναι μετριοπαθείς, περιμένουν να δουν.

Και αυτό, τη σήμερον ημέρα, είναι δύσκολο για τον κάθε οπαδό που βλέπει την ομάδα του είτε να παρακμάζει είτε να μαραζώνει είτε να φυτοζωεί και να μην έχει νόημα ύπαρξης (υπάρχουν πολλές τέτοιες στις μικρότερες κατηγορίες).

Χαρακτηριστικό αντι-παράδειγμα είναι η άποψη πολλών φίλων του Ηρακλή (εξακολουθώ να πιστεύω της μειοψηφίας παρά το αντίθετο αποτέλεσμα της σχετικής ψηφοφορίας), οι οποίοι θέλουν την ομάδα τους στην Α' Εθνική με τον συγκεκριμένο υποψήφιο επενδυτή που ήθελε πριν από τις τελευταίες εξελίξεις να εξαφανίσει μια αξιόλογη ομάδα που εκπροσωπεί μια ολόκληρη πόλη.

Οι κίνδυνοι είναι πολλοί αυτή την περίοδο και πολλοί σοβαροί επιχειρηματίες αποφεύγουν το χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού όπως ο διάολος το λιβάνι ή θέλουν να αποχωρήσουν. Διότι θα δώσουν «χώρο» σε πολλούς άλλους. Και οι οπαδοί, που αρχίζουν να αντιμετωπίζουν τους ιδιοκτήτες των ομάδων τους ως «ευεργέτες» των συλλόγων, είναι ταυτόχρονα πολύ πιο «σκεπτόμενοι», μα ταυτόχρονα και πολύ πιο «ευάλωτοι» όταν πρόκειται για τη δική τους ομάδα…