Η Εθνική της νέας εποχής

************************

Tα ευχάριστα νέα για την Εθνική είναι ότι θα αγωνιστούν στο Ευρωμπάσκετ όλοι οι παίκτες της, εκτός του Διαμαντίδη. Τα δυσάρεστα νέα για την Εθνική είναι ότι θα αγωνιστούν στο Ευρωμπάσκετ όλοι οι παίκτες της, εκτός του Διαμαντίδη...

Ο μόνος λόγος για τον οποίο αναφέρομαι ξανά στον αρχηγό του Παναθηναϊκού είναι το επίμονο «πρέσινγκ» που ασκήθηκε πάνω του τις τελευταίες μέρες, για να ανακαλέσει την απόφασή του περί αποχώρησης και να φορέσει ξανά τη Γαλανόλευκη. Προς στιγμήν, ο Διαμαντίδης εμφανίστηκε δεκτικός. Είπε το τελεσίδικο «όχι» του το βράδυ της Παρασκευής, λίγο πριν βγει για καλοκαιρινή βόλτα. Το δελτίο Τύπου που είχε ετοιμαστεί κλειδώθηκε στο συρτάρι και η εναλλακτική δεκαεξάδα ανακοινώθηκε βραδιάτικα, την ώρα που εμείς ακούγαμε το Roger Waters στο ΟΑΚΑ.

Δυστυχώς, ο Διαμαντίδης αποφάσισε να πει άδοξο «αντίο» στην Εθνική ομάδα και να τοποθετήσει στο χρονοντούλαπο τη δυνατότητα που είχε να χαρίσει με το σπάνιο ταλέντο του μερικά «υπερκομματικά» χαμόγελα περηφάνιας και αισιοδοξία στον ταλαιπωρημένο κοσμάκη. Ας είναι. Τον ευχαριστούμε για όσα ανεκτίμητης αξίας έχει προσφέρει και πάμε παρακάτω.

Ο αποκλεισμός του Θοδωρή Παπαλουκά φαίνεται ότι ήταν «αξιοκρατικός», πήγασε δηλαδή από τη μέτρια απόδοσή του στη σεζόν που ολοκληρώθηκε. Ο Κώστας Τσαρτσαρής ζήτησε εξαίρεση για δεύτερη φορά και έμεινε εκτός νυμφώνος χωρίς πολλές τύψεις, αφού για το δικό του πόστο υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Η ομάδα που θα πάει στη Λιθουανία θα είναι στον πυρήνα της ίδια με εκείνην που κατέκτησε το χάλκινο ευρωπαϊκό μετάλλιο πρόπερσι στην Πολωνία, αλλά ενδέχεται να εμφανιστεί ανώτερη, πιο έτοιμη, πιο αξιόμαχη, πιο μπαρουτοκαπνισμένη. Και παρ’ όλα αυτά, πιο νεανική.

Στην καρέκλα του προπονητή θα καθίσει για πρώτη φορά Έλληνας εκπρόσωπος της «νουβέλ βαγκ», νέος στο διεθνές στερέωμα και μολαταύτα καταξιωμένος και σεβαστός στις τάξεις των παλαιών παικτών. Κανείς δεν πρόκειται να παίξει σφαλιάρες με τον Ηλία Ζούρο και κανείς δεν πρόκειται να αγνοήσει τις εντολές του. Κι ας μην είναι «δράκος» σαν τον Παναγιώτη Γιαννάκη.

Ο Γιόνας Καζλάουσκας υπήρξε ξένο σώμα από την πρώτη μέρα, κουμαντάρισε το πλοίο χωρίς πάθος και χωρίς κατάθεση ψυχής, ωστόσο κατόρθωσε να τοποθετήσει το λιθαράκι του στο θαύμα της Πολωνίας και αξίζει να επαινεθεί για αυτό. Ένιωσα ντροπή για όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν εναντίον του εκείνες τις μέρες. Είναι άδικο και κάπως άνανδρο να απαξιώνεται ένας προπονητής ακόμα και τη στιγμή του θριάμβου του. Συνέβη, όμως, ακόμα και στον Ότο Ρεχάγκελ. Την ώρα που ο Γερμανός οδηγούσε την Εθνική Ελλάδος στο όγδοο ποδοσφαιρικό θαύμα, οι «σοφοί» γκρίνιαζαν διότι η ομάδα... δεν έπαιζε μπάλα.

Ο Ζούρος θα κριθεί –και αυτός– από το αποτέλεσμα. Έχει σύγχρονες ιδέες, διαπνέεται από φιλοδοξία και έχει αφήσει πίσω του το έλλειμμα αυτοπεποίθησης που κάποτε τον βασάνιζε. Ο νέος Ομοσπονδιακός πέρασε αρκετές ξάγρυπνες νύχτες πριν γλείψει τις πληγές των συγκρούσεών του με τον Ιωαννίδη και με τον εαυτό του. Σήμερα, αισθάνεται αυτόφωτος. Οι επιτυχίες του με τη Ζαλγκίρις τον ανέβασαν στο επόμενο επίπεδο και τον έβαλαν στο σαλόνι των προπονητών που κερδίζουν τίτλους. Η Λιθουανία τον περιμένει για να τον χειροκροτήσει θερμά. Ο Ζούρος ανήκει στο κλαμπ των Ελλήνων τεχνικών που εξάγουν τεχνογνωσία και πρεσβεύουν την ελληνική σχολή μπάσκετ έξω από τα σύνορα.

Ο αποκλεισμός του Πατ Καλάθη αποτελεί μικρή έκπληξη, αλλά μπορεί να κρύβει μυστικά που δεν έχουν εμφανιστεί στο φως της δημοσιότητας. Αποτέλεσε ταυτόχρονα ψήφο εμπιστοσύνης στον Κωστή Βασιλειάδη, ο οποίος θα κληθεί στο Ευρωμπάσκετ να δικαιώσει όσους επισήμαναν την κραυγαλέα απουσία ενός ικανού σουτέρ από την ομάδα του 2010 στην Τουρκία. Ο μάλλον άγνωστος στο ελληνικό κοινό Μάικ Μπράμος είναι το «μαύρο άλογο» της δεκαεξάδας πίσω από τον Στράτο Περπέρογλου, ενώ ο Κώστας Καϊμακόγλου θα διεκδικήσει τη θέση του Κώστα Παπανικολάου.

Από τους ψηλούς, θα περισσέψει μάλλον ένας (ή δύο) από τους Κουφό, Μαυροκεφαλίδη, Βουγιούκα. Φώτσης, Σχορτσανίτης, Μπουρούσης είναι οι αναντικατάστατοι στη γραμμή κρούσης. Ο ένας από τους δύο μικρούς που πλαισιώνουν τους Σπανούλη, Ζήση, Καλάθη θα παρακολουθήσει το Ευρωμπάσκετ από την τηλεόραση. Η θητεία του Κώστα Σλούκα στον απαιτητικό Άρη μπορεί να τον φέρει ένα βήμα πιο μπροστά από τον Βαγγέλη Μάντζαρη.

Εύκολα καταλαβαίνει ο παρατηρητής ότι η ομάδα είναι νεανική. Παπανικολάου, Μάντζαρης, Σλούκας, Καλάθης, Κουφός έπαιζαν, προχθές ακόμα, στις Εθνικές των Νέων και των Εφήβων. Προχώρησαν με γοργά βήματα και έφτασαν στο κατώφλι των Ανδρών. Ο Μαυροκεφαλίδης είναι έτοιμος να αναλάβει ρόλο, όπως και ο Βουγιούκας. Τον Καϊμακόγλου θα πρέπει να τον μετράμε πια στους φτασμένους, όπως και τον Περπέρογλου. Ο Κουφός φέρνει μαζί του εικόνες από το ΝΒΑ, αλλά και δίψα για παιχνίδι. Ο Σχορτσανίτης, ο Φώτσης και εν πολλοίς ο Ζήσης προέρχονται από την καλύτερη σεζόν της καριέρας τους. Για την εκτόξευση του Νικ Καλάθη, ο οποίος στην Πολωνία ήταν αναξιόπιστος ρολίστας των πέντε λεπτών, δεν χρειάζονται πολλά λόγια.

Με πιθανή εξαίρεση τον κάπως ταλαιπωρημένο –αλλά προικισμένο με ηγετική στόφα– Σπανούλη, όλοι οι υπόλοιποι έχουν κοινό παρονομαστή την εξαιρετική αγωνιστική κατάσταση και την ανοδική πορεία. Πουθενά δεν βλέπω «κάτι κουρασμένα παλικάρια». Δηλώνω αισιόδοξος, αν και γνωρίζω ότι οι υπόλοιπες ομάδες επιστρατεύουν τα μεγαθήρια. Από την ομάδα του 2006, έμειναν πια μόνο τέσσερις παίκτες. Τα όπλα της φετινής Εθνικής θα είναι η ομοιογένειά της, η χημεία της, ο νεανικός οίστρος και η διακαής επιθυμία των στελεχών της για διάκριση και εθνική εκπροσώπηση.

Και ο Μπουρούσης;

'Οπως θα διαβάσατε σε προηγούμενο κείμενό μου εδώ, πιστεύω ότι έπρεπε να δοθούν εκ μέρους του καθαρές εξηγήσεις για τους θλιβερούς διαλόγους του με τον τελευταίο Έλληνα που θα ήθελε κανείς για συνομιλητή. Το ντόπινγκ κοντρόλ στο οποίο δέχθηκε να υποβληθεί ο Μπουρούσης έναν μήνα μετά τη λήξη των τελικών δεν ήταν δα καθαρή εξήγηση. Περισσότερο θυμίζει θέατρο του παραλόγου, φτηνό άλλοθι στα χέρια όσων αναζητούσαν τέτοιο.

Εάν πάλι δόθηκαν τέτοιου είδους εξηγήσεις από τον παίκτη προς την Ομοσπονδία και προς τον προπονητή, έχει καλώς. Αλλά όχι... λίαν καλώς. Το σωστό θα ήταν να εξηγήσει ο Μπουρούσης τι ακριβώς εννοούσε με τα περί φαρμάκων και ενώπιον της κοινής γνώμης. Δεν το έκανε. Προτίμησε να συνεχίσει τη ζωή του –έστω μακριά από την Ελλάδα– με ένα σύννεφο κρεμασμένο μόνιμα και ανεπανόρθωτα πάνω από το κεφάλι του.