Μάτε, Μουσολίνι και Ντιεγκίτο

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ – ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ
Σάντα Φε, «Σεμεντέριο ντε λος Ελεφάντες»

“Τι είναι αυτό που μας χωρίζει, τι είναι αυτό που μας ενώνει” τραγούδησαν για πολλοστή φορά την περασμένη Τρίτη στο ΟΑΚΑ οι Πυξ Λαξ. Εάν ήξεραν τα λόγια Αργεντινοί και Ουρουγουανοί θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρήσουν πως αποτυπώνει τη δική τους ιδιαίτερη σχέση γειτονίας. Μόνο που αμφότεροι θα είχαν και εύκολη την απάντηση: Μα τι άλλο από αυτόν τον περίεργο ποταμό που μοιάζει περισσότερο με θάλασσα, τον Ρίο ντε λα Πλάτα (σ.σ.: το ποτάμι του ασημιού).

Στα παράλια του είχαν πράγματι τόσα να χωρίσουν και ακόμα περισσότερα να ενώσουν. Ωστόσο, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, οι αρνητικές αιτίες ήταν και εκείνες που επισκίασαν κάθε καλό. Οι λόγοι του διχασμού πραγματικά αστείοι: Από το ποιος έχει το πιο πλούσιο μάτε (αγαπημένο τους ποτό που μοιάζει με το τσάι), που ανήκει το χωριό που γεννήθηκε ο θρυλικός αοιδός, Κάρλος Γαρδέλ, ποιος χορεύει καλύτερα το τανγκό κτλ. Ακόμα και το που ανήκει μία μεγάλη γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές του ποταμού (μα και στους δύο εννοείται) ή ένα εργοστάσιο που παράγει πολτό για χαρτί.

Η απαρχή της κόντρας
Εννοείται πως όλος αυτός ο παραλογισμός δεν θα μπορούσε να μην βρει την εφαρμογή του και στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Το φοβερό είναι πως Αργεντινή και Ουρουγουάη έχουν αναμετρηθεί περισσότερες φορές από κάθε άλλο ζευγάρι στην ιστορία του αθλήματος. Ανεπίσημα ο αριθμός έχει εκτοξευθεί στους 350 αγώνες (μέχρι το 1930 ήταν 111). Φυσικά το ποιος είναι άραγε καλύτερος, δεν έχει απαντηθεί!

Στη διεθνή συνείδηση μπορεί να θεωρούνται τέτοιοι οι Αργεντινοί. Στη Νότια Αμερική όμως δεν ισχύει με τόση βεβαιότητα. Βλέπετε οι δύο αποψινοί αντίπαλοι τα έχουν όλα ισορροπημένα. Αμφότεροι έχουν κατακτήσει από δύο Μουντιάλ, αλλά το ζήτημα είναι το τι συμβαίνει στο Κόπα Αμέρικα. Και εκεί λοιπόν μετρούν από 14 κατακτήσεις, ενώ μεταξύ τους έχουν κοντραριστεί συνολικά 29 φορές, έχοντας από 13 νίκες.

Πλέον η ατμόσφαιρα δεν έχει την ένταση του παρελθόντος. Αυτή που κορυφώθηκε τις τέσσερις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Τα πάντα είχαν ξεκινήσει από τον τελικό του πρώτου Κόπα Αμέρικα (1916) που είχαν διοργανώσει οι Αργεντινοί για να γιορτάσουν τα 100 χρόνια της ανεξαρτησίας τους. Οι οπαδοί της Αλμπισελέστε είχαν διακόψει το ματς από το πρώτο πεντάλεπτο. Την επόμενη μέρα που επαναλήφθηκε, η Σελέστε κατέκτησε την παρθενική κούπα του θεσμού (1-0), με την αποστολή να φυγαδεύεται νύχτα με ποταμόπλοιο.

Μουντιάλ και εκβιασμοί
Τα χρόνια κύλησαν με τις μεταξύ τους αναμετρήσεις να περιλαμβάνουν στην κυριολεξία αίμα και άμμο, ώσπου έφτασε η κορύφωση του μίσους. Ηταν ο τελικός του πρώτου Μουντιάλ (1930). Οι δυο τους έπαιζαν για την κούπα στο «Σεντενάριο» του Μοντεβίδεο. Οι Ουρουγουανοί νίκησαν (4-2), αλλά αυτή ήταν η αρχή της εκτόξευσης της κόντρας. Οι Αργεντινοί όταν επέστρεψαν στην πατρίδα τους, μίλησαν για εκβιασμό και απειλές που δέχτηκαν, ώστε να καθίσουν να χάσουν. Βέβαια έπειτα από χρόνια ο αρχηγός τους Λουιζίτο Μόντι αποκάλυψε ένα απίστευτο συμβάν. Οτι αυτές είχαν γίνει από Ιταλούς κατασκόπους που ενεργούσαν για λογαριασμό του Μπενίτο Μουσολίνι. Βλέπετε το σχέδιο του Μουσολίνι ήταν να χάσει η Αργεντινή και οι (στην πλειονότητα τους Ιταλοί μετανάστες) παίκτες της να αποδοκιμαστούν τόσο έντονα από τους συμπατριώτες τους, ώστε να δεχτούν αργότερα πιο εύκολα την πρόταση των Ιταλών να παίξουν για τη δική τους χώρα (κάτι που τελικά συνέβη με τον Μόντι και τρεις ακόμη που αγωνίστηκαν με τη Σκουάντρα Ατζούρα στο νικηφόρο για αυτή Μουντιάλ του 1934).

Εξαιτίας εκείνου του συμβάν οι δύο χώρες διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις τους για έξι μήνες και τις ποδοσφαιρικές για πέντε χρόνια. Μάλιστα αυτή η πενταετής διαμάχη οδήγησε στο να μην γίνει το Κόπα Αμέρικα από το 1930 έως και το 1935 (μέχρι τότε διεξαγόταν ανά έτος), μιας και όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος της Λατινικής Αμερικής χωρίστηκε σε αυτά δύο στρατόπεδα.

Το ξέσπασμα του Ντιεγκίτο
Με αυτά και ακόμα τόσα που συνέβησαν έκτοτε, φτάσαμε στην τελευταία τους συνάντηση, εκεί όπου έλαμψε το... βρωμόστομα του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. «Να μου τον γλύψετε και να συνεχίσετε να μου τον ρουφάτε», φώναζε, ξεσπώντας κατά των συμπατριωτών του δημοσιογράφων μετά το 0-1 στο Μοντεβιδέο και την ουσιαστική πρόκριση των Γκαούτσος στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Ηταν τότε που που ο Ντιεγκίτο γνώριζε την προπονητική αμφισβήτηση από τους δικούς του, δεδομένο που τον έκανε να αρνηθεί να ζητήσει συγνώμη.

Οσο για το σήμερα, η κόντρα φαίνεται να έχει χαλαρώσει. Τα προβλήματα των δύο Εθνικών είναι διαφορετικά. Γιατί δεν παίζει καλά ο Ντιέγκο Φορλάν και τι συμβαίνει με τον Λιονέλ Μέσι και δεν μπορεί να αποδώσει, όποτε φοράει τη γαλανόλευκη φανέλα της πατρίδας του; Τέτοιου είδους ερωτηματικά ταλανίζουν τους δύο λαούς που θα μπορούσαν ακόμα και να ήταν ένας.

Στην Ελλάδα πάλι δεν μας απασχολούν τόσο αυτά. Εμείς καλή μπαλίτσα θέλουμε να δούμε. Για όποιον λοιπόν έχει κουράγιο να αντέξει τη γκρίνια της γυναίκας του που σαββατόβραδο την κράτησε μέσα για να ξενυχτίσουν με το Κόπα Αμέρικα, ευχόμαστε να το απολαύσει και να μην παρακολουθήσει ακόμα ένα μέτριο ματς, από δαύτα που έχουν καταστήσει απογοητευτική τη φετινή διοργάνωση...