To επόμενο μεγάλο στοίχημα

***********************

Η επικείμενη μετακίνηση του Πατ Καλάθη από τον Κολοσσό στον Παναθηναϊκό είναι καλό νέο για τον Πατ Καλάθη και για το ελληνικό μπάσκετ, του οποίου ο ψιλόλιγνος φόργουορντ αποτελεί κεφάλαιο. Απομένει να μάθουμε αν είναι καλό νέο και για τον ίδιο τον Παναθηναϊκό.

Για παίκτες που βρίσκονται στο άνθος της ηλικίας τους, η συνεργασία με το Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς είναι, συνήθως, ευχής έργον. Η δουλειά του Σέρβου βοήθησε να γίνουν παιχταράδες πρώτης γραμμής ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Τσαρτσαρής, ο Φώτσης.

Άλλοι πρόσθεσαν στο παιχνίδι τους προφανή στοιχεία ωριμότητας και υπευθυνότητας, μολονότι ο χρόνος συμμετοχής τους στο παιχνίδι μειώθηκε αισθητά σε σχέση με τον προηγούμενο σταθμό τους: Περπέρογλου, Καϊμακόγλου, Βουγιούκας, Νικ Καλάθης.

Κάποιοι χρειάστηκε να αλλάξουν το στιλ του παιχνιδιού τους για να ταιριάξουν στη φιλοσοφία του προπονητή, αλλά βγήκαν ωφελημένοι από αυτή τη διαδικασία: Χατζηβρέττας, Μπατίστ.

Μερικοί φρόντισαν να υποθηκεύσουν το μέλλον τους στο βωμό της κατάκτησης τίτλων και διακρίσεων, οπότε εμπλούτισαν την τροπαιοθήκη τους και μιλούν με θαυμασμό για τον Ομπράντοβιτς μολονότι αδικήθηκαν: Αλβέρτης, Παπανικολάου, ακόμα και ο Γιασικεβίτσιους.

Ορισμένοι, βέβαια, αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και μπλέχτηκαν αναπόδραστα στα γρανάζια του ανταγωνισμού, με αποτέλεσμα να μείνουν στάσιμοι ή να οπισθοχωρήσουν. Ποιος θυμάται σήμερα την «πράσινη» θητεία του Γλυνιαδάκη, του Ξανθόπουλου, του Βεργίνη, του Καράγκουτη, του Αρτέμη Κούβαρη;

Ακόμα και αυτοί οι λησμονημένοι, πάντως, έφυγαν από τον Παναθηναϊκό σαν φίλοι και αρνούνται πεισματικά να ξεστομίσουν άσχημη κουβέντα για τον Σέρβο άρχοντα των αποδυτηρίων. Μόνο κάποιοι λεγεωνάριοι πέρασαν χωρίς να ακουμπήσουν.Οι Γιαννακόπουλοι έκλαψαν γοερά το ζεστό χρήμα που ξόδεψαν για να φέρουν στην Ελλάδα τον Ντελκ, τον Γιαβτόκας, τον Χέισλιπ, τον Μπάξτερ και μερικούς ακόμα. Για το αίνιγμα Τέπιτς, η επιστήμη έχει σηκώσει ψηλά τα χέρια.

Ο Πατ Καλάθης είναι το επόμενο μεγάλο στοίχημα του Ομπράντοβιτς.

Η αποχώρηση του Αντώνη Φώτση, η ασάφεια σχετικά με το μέλλον του Ρομέιν Σάτο και η ύπουλη ασθένεια που χτύπησε τον Στράτο Περπέρογλου άφησαν αρκετό ζωτικό χώρο για τον Ελληνοαμερικανό.

Στο γυμνό μάτι, ο Πατ δεν μοιάζει να είναι «παίκτης Ομπράντοβιτς», τουλάχιστον όχι ακόμη. Οι αδυναμίες του στην προσωπική άμυνα και στις συνεργασίες παρ’ ολίγον να τον αφήσουν έξω από τη φετινή Εθνική ομάδα, μολονότι ήταν ο στατιστικός MVP του περυσινού πρωταθλήματος.

Διαθέτει, όμως, αναμφισβήτητα προτερήματα και σπάνιες προδιαγραφές. Έχει μπόι 2,08μ και μολοταύτα βάζει τρίποντα, σαν νέος Φώτσης. Μπορεί να κουβαλήσει την μπάλα και να ελιχθεί μαζί της. Σκοράρει με πολλούς τρόπους, έχει χερούκλες και είναι ικανός ριμπάουντερ. Διαθέτει περιθώρια βελτίωσης, αφού διανύει ακόμη φάση προσαρμογής στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Μπορεί ο Πατ να γέμισε τα αντίπαλα καλάθια με τη φανέλα του Κολοσσού, αλλά είναι ο ίδιος Πατ που αποδεσμεύτηκε ελαφρά τη καρδιά από το Μαρούσι το καλοκαίρι του 2010, αφού δυσκολευόταν να βρει χρόνο συμμετοχής και σταθερό ρόλο στα πλάνα του Μπαρτζώκα και στη συνέχεια του Αλεξανδρή. Ακόμη μαθητεύει.

Η παρουσία του Νικ θα τον βοηθήσει να βρει γρήγορα τα πατήματά του, παρ’ όλο που ο ίδιος είναι μεγαλύτερος σε ηλικία.

Ο Παναθηναϊκός έχει κι άλλους σαν τον Πατ. Το ελληνικό μπάσκετ, πάλι, όχι. Θυμάμαι πόσο εντυπωσιάστηκα με τα προσόντα του –αν όχι με την απόδοσή του– όταν τον πρωτοείδα σε δράση, στη μοναδική του εμφάνιση στη March Madness με τη φανέλα του κολεγίου Σεντ Τζόζεφς.

Όπως αποδείχθηκε, δεν ήμουν ο μοναδικός. Λίγους μήνες αργότερα, ο Πατ έγινε επαγγελματίας στην πατρίδα του πάτερ φαμίλια της οικογενείας Καλάθη. Και δεν είναι δα άγνωστη ποσότητα στην απέναντι άκρη του Ατλαντικού.

Εάν στα χέρια του Ομπράντοβιτς ο Καλάθης εξελιχθεί σε υπολογίσιμη και αξιόπιστη μονάδα, θα γίνει πολύτιμο στέλεχος και για την Εθνική ομάδα του αύριο. Μπορεί να κοπεί από τη δωδεκάδα της Λιθουανίας, αλλά την επόμενη φορά θα είναι καλώς εχόντων των πραγμάτων τακτικός.

Σημειώστε πάντως ότι η επόμενη φορά αργεί. Εφόσον μείνει έξω από την εξάδα του Ευρωμπάσκετ η αποδεκατισμένη Εθνική του 2011, χάνει και το εισιτήριο για το προ-ολυμπιακό τουρνουά του 2012. Μέχρι το 2013, η γενιά των θριαμβευτών του Βελιγραδίου και της Ιαπωνίας θα έχει μάλλον αποχαιρετήσει σύσσωμη τις επάλξεις.

Το Λονδίνο είναι η τελευταία της ευκαιρία, αλλά ο δρόμος για τους Ολυμπιακούς Αγώνες περνάει από τη Λιθουανία. Ελπίζω ότι η πείρα των τεσσάρων παλαιών (Ζήση, Φώτση, Μπουρούση, Σχορτσανίτη) σε συνδυασμό με τη δίψα και το ταλέντο των νεότερων θα μας κάνουν να λησμονήσουμε τους τραυματισμένους και –κυρίως– τους βαριεστημένους των Αθηνών.